Πάνος Κοκκινόπουλος στο Newsbomb.gr: Η πρόσφατη δολοφονία που θα έβαζε σε σειρά του

Τόσο αίμα που χύνεται καθημερινά γύρω μας, με έχει κάνει πολλές φορές να νιώσω όταν είναι σαν να παίζουμε σε... επεισόδιο του Πάνου Κοκκινόπουλου. Δυστυχώς, όμως είναι η τραγική πραγματικότητα. Aυτό τού είπα όταν τον κάλεσα στο τηλέφωνο για να βρεθούμε και να τα πούμε από κοντά. Όπως και έγινε, στο αγαπημένο του στέκι, CV Distiller στο Χίλτον.

Αφού παραγγείλαμε τα κοκτέιλ μας και άναψε το πούρο του, ξεκινήσαμε την κούβεντα μας. Μια κουβέντα που ξεκίνησε από τον Παναθηναϊκό, όντας φίλαθλος του τριφυλλιού από μικρό παιδί, πέρασε στους Madrugada, στα backastage σειρών του, όπως 10η Εντολή, Ανατομία Ενός Εγκλήματος, Κόκκινος Κύκλος, κ.ά., στον Χίτσκοκ, στον Λάνθιμο, στα θρίλερ, στις δύο νέες σειρές που ετοιμάζει και φυσικά στην έξαρση της εγκληματικότητας, των δολοφονιών, της παιδικής παραβατικότητας. Έχοντας κάνει και σπουδές ψυχολογίας, ο γνωστός σκηνοθέτης προσπάθησε να αναλύσει το προφίλ ενός δολοφόνου, ενώ μου απάντησε ποιο πρόσφατο έγκλημα θα έκανε επεισόδιο αλλά και ποια δολοφονία είδαμε σε σειρά του.

Φώτα - κάμερα - and action

«Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι, σαν δώρο στη ζωή μου, είναι μια πράσινη τάβλα με ένα άσπρο τριφύλλι. Ήμουν πέντε χρόνων όταν ο πατέρας μου την έφτιαξε για εμένα και με έγραψε στο κολυμβητήριο του Παναθηναϊκού. Έτσι μπήκα στον κόσμο της ομάδας. Έκανα κολύμβηση στην αρχή, στα ερασιτεχνικά μέχρι να μάθω να κολυμπάω και μετά κατέβηκα σε αγώνες κλπ. Ήταν και μια ευκαιρία για εμένα γιατί όταν ήμουν στο σχολείο έπαιρνα δύο-τρεις δικαιολογημένες απουσίες την εβδομάδα, οπότε ήταν η καλύτερη μου! 'Ετσι έγινα Παναθηναϊκός. Ξέρετε τι δεν θα το ξεχάσω ποτέ; Όταν με έπαιρνε ο πατέρας μου από το χέρι για να με πάει στο γήπεδο μού έλεγε πάντα: "παιδί μου να ξέρεις ένα πράγμα. Δεν έχει σημασία να κερδίζει ο Παναθηναϊκός, σημασία έχει να χάνει ο Ολυμπιακός".

Τότε δε τα γήπεδα ήταν σαν "εκκλησίες", π.χ. η μεγαλύτερη βρισιά ήταν η μούντζα ή η φράση "είσαι ένα κομμάτι κρέας". Πήγαιναν παιδάκια, οικογένειες κλπ.».

Πηγαίνετε στο γήπεδο τώρα;

Όχι.

Λόγω έλλειψης χρόνου;

Πρώτον λόγω χρόνου, δεύτερον λόγω Covid. Όμως τώρα μπορεί να ξαναρχίσω να πηγαίνω. Αλλά πηγαίνω πιο πολύ στο ΟΑΚΑ, γιατί μου αρέσει πολύ το μπάσκετ, μου αρέσει η ατμόσφαιρα εκεί και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το έχει κάνει κουκλί. Και από ό,τι κατάλαβα θα το κάνει ακόμα καλύτερο. Εκεί λοιπόν, ναι, πηγαίνω.

«Βλέπω Κοκκινόπουλο»

Έχετε αφήσει το στίγμα σας στην τηλεόραση.

Είμαι στιγματισμένος δηλαδή (γέλια). Δεν το ξέρω αυτό.

Κι όμως! Έχετε δημιουργήσει σχολή. Είστε σημείο αναφοράς, όταν παρακολουθούμε σειρά σας, λέμε «βλέπω Κοκκινόπουλο».

Δεν ξέρω αν έχω κάνει σχολή, πάντως δεν μπορεί κάποιος να κάνει εύκολα αυτό που κάνουμε εμείς. Πάντως καλό είναι αυτό, σημαίνει ότι είμαι -πολύ λίγο- ένας δημιουργός, ελάχιστα. Στις σειρές μας κάναμε κάτι πρωτότυπο, προσέχαμε τα πάντα, μέχρι και οι μουσικές να ταιριάζουν, που ήταν άγνωστα τραγούδια τότε. Τώρα ετοιμάζουμε πάλι κάτι πρωτότυπο με τις δύο νέες μας σειρές.

H μουσική έχει παίξει μεγάλο ρόλο στις δουλειές σας. Για παράδειγμα, μας κάνατε να αγαπήσουμε τους Madrugada.

Και γενικά παίζει ρόλο η μουσική. Εγώ είμαι φαν του Μάικλ Μαν, του Λεόνε και του Χίτσκοκ πάνω από όλα. Ο Λεόνε και ο Μάικλ Μαν δίνουν μεγάλη σημασία στη μουσική. Θα σας πω. Τα τραγούδια που διάλεγα δεν ήθελα να είναι γνωστά, δεν ήθελα ο κόσμος έβλεπε τις σειρές να ακούει τη μουσική και να του θυμίζει κάτι άλλο, ένα δικό του συμβάν από το παρελθόν. Ήθελα η μουσική να θυμίζει τη σειρά και μόνο, όπως για παράδειγμα συνέβη με τη 10^η Εντολή. Για αυτό ταυτίστηκε π.χ. η μουσική ή το συγκρότημα με τις σειρές μου. Αυτά τα συγκροτήματα τότε δεν τα ήξερε κανείς. Τους Madrugada μού τους έμαθε η κόρη μου. Ήταν 15 χρόνων τότε και μου έλεγε «άκουσε αυτό μπορεί να σου αρέσει». Τα άκουσα, μπήκα σιγά σιγά στο τριπάκι και τα έκανα να ταιριάξουν στο mood, στην κατάσταση. Η μουσική συμβαδίζει με τους ήρωες, ποτέ δεν ήθελα η μουσική να είναι πιο πάνω, ήθελα να γίνεται συνδυασμός ώστε το ένα να παραπέμπει στο άλλο. Να μην είναι πιο σημαντικός ένας διάλογος ή μια μουσική. Ο θεατής έπρεπε να μην τα ξεχωρίζει, να μην έφτανε να πει «τι ωραία μουσική σε τι μάπα σειρά».

Ο Sivert Hoyem των Madrugada έρχεται για συναυλία στα τέλη Απριλίου.

Α, ναι; Πάντα πηγαίνω στις συναυλίες τους. Κάθε φορά είμαι εκεί.

Υπάρχει ηθοποιός που έχει «σπάσει» στο γύρισμα;

Κάθε άλλο! Όλοι οι ηθοποιοί τρελαίνονται να κάνουν τέτοιους ρόλους επειδή στη ζωή τους δεν είναι έτσι. Όλοι μας θέλουμε να βγάλουμε τους δαίμονές μας στη φόρα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, για αυτό κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Εμείς βγάζουμε εκεί τους δαίμονές μας, στη μυθοπλασία. Για παράδειγμα, αν κοπώ με το αίμα τρομοκρατούμαι, όμως άλλο η ζωή άλλο η μυθοπλασία.

Θυμάμαι είχα κάνει ένα επεισόδιο που ήταν ένας τύπος που σκότωνε πόρνες, με τον Λούλη νομίζω και η μάνα του ήταν η Μπαζάκα. Ήθελα πολλές κοπέλες να παίξουν οπότε είπα θα τις βρούμε από τις ηθοποιούς μας. Έπαιρνα λοιπόν την Παναγιώτα Βλαντή. Της έλεγα «θα έρθεις να κάνεις μια φιλική συμμετοχή;». Μου έλεγε «δεν ξέρω, αν μπορώ» κλπ. Με ρώταγε «τι ρόλος είναι;», της έλεγα «πόρνη» και μου έλεγε αμέσως «ναι». Όλες ενθουσιασμένες! Θέλω να πω ότι όλοι οι ηθοποιοί θέλουν να παίξουν ανθρώπους που δεν είναι, να κάνουν ακραία πράγματα στην τηλεόραση. Όποτε χαίρονται να τα κάνουν. Επίσης κάνουμε πλάκα, εγώ πάντα φροντίζω να τους αποφορτίζω πριν το γύρισμα της σκηνής, επίτηδες, και γελάμε πάρα πολύ. Αλλά η στιγμή της πρόβας και της λήψης είναι ιερή. Εκεί ησυχία απόλυτη.

Κάποιοι ηθοποιοί ήταν σταθερά οι «κακοί» της υπόθεσης στις σειρές σας. Τους «στιγματίσατε», όπως τον Αντώνη Αντωνίου τότε ή τον Γιάννη Στάνκογλου.

(γέλια) Όταν έκανα την 10η Εντολή δεν με άφηναν να έχω τον Αντώνη, επειδή είχε αλλάξει το προφίλ του, τότε έπαιζε τον παππού στον «Μπαμπά Μην Τρέχεις».

Τι στοιχεία πρέπει να έχει ένα έγκλημα για να το κάνετε επεισόδιο σε σειρά σας;

Να έχει ενδιαφέρον, να είναι από ανθρώπους που ξεπερνούν τα όριά τους και φτάνουν σε σημείο μη επιστροφής. Σε σημείο που να ξεπερνά τη λεγόμενη «κόκκινη γραμμή», πράγμα που ακούγεται πλέον μπανάλ όταν το λέμε. Αλλά έτσι είναι^. ξεπερνάνε τη λεπτή γραμμή κάνοντας πράγματα που ούτε οι ίδιοι φαντάζονταν ότι μπορούσαν.

Ποια πρόσφατη δολοφονία, θα κάνατε επεισόδιο σε σειρά;

Είναι τόσα πολλά όσα γίνονται καθημερινά… Το «χάλασε η φάση» στη Φολέγανδρο [σ.σ με θύμα τη Γαρυφαλλιά] θα ήταν μια «καταπληκτική» ιστορία για επεισόδιο.

Πρέπει να σας πω ότι έχω κάνει την Τοπαλούδη στο «Ου Φονεύσεις», σε παραλλαγή. Δηλαδή στο επεισόδιο, οι τύποι την πετούν στη θάλασσα αλλά η κοπέλα δεν πεθαίνει. Βγαίνει έξω με τη φίλη της, μαζεύουν και άλλες κοπέλες και τους σκοτώνουν. Τους μαχαιρώνουν και εξαφανίζονται.

Υπάρχουν συγγενείς που αναγνωρίζουν την ιστορία;

Ναι υπάρχουν, αλλά συγκεκριμένα της Τοπαλούδη ήταν πολύ σαφές ότι ήταν η ιστορία της. Αλλά την άλλαξα, να μην έχει πεθάνει η κοπέλα και να πάει στη φίλη της που έχει υποστεί τα ίδια και μαζί με τις υπόλοιπες πιάνουν αυτούς τους δύο, τους δένουν και τους μαχαιρώνουν μία-μία και χάνονται, εξαφανίζονται. Ωραίο επεισόδιο. «GHB» λεγόταν. Έτσι λέγεται το χάπι του βιασμού, πολύ διαδεδομένο σήμερα. Απίστευτο...

Έχουμε δει και μια ανάρτησή σας για την Πισπιρίγκου στο Instagram, μια απάντησή σας όταν είχε αναφέρει πως ήθελε να την κάνετε επεισόδιο.

(γέλια) Ωστόσο, δεν τις κάνω εγώ τις αναρτήσεις, τις κάνει η κόρη μου. Εγώ δεν ασχολούμαι με τα social. Αλλά γέλασα πάρα πολύ με την ανάρτηση που έκανε.

Βίαιη καθημερινότητα - Σαν να παίζουμε σε επεισόδιο του Κοκκινόπουλου

Τόση εγκληματικότητα, τόσες δολοφονίες καθημερινά. Πολλοί έχουμε νιώσει σαν να παίζουμε σε επεισόδιο του Κοκκινόπουλου, αλλά δυστυχώς είναι η τραγική πραγματικότητα.

Θα σας πω τι γίνεται, από την πλευρά της ψυχανάλυσης που είναι το άλλο μου κομμάτι, οι άλλες μου σπουδές. Παλιά οι γυναίκες ήταν υποταγμένες, στις δεκαετίες του '50 και του '60, παντρευόντουσαν κάποιον που δεν αγαπούσαν και ούτε αυτός τις αγαπούσε. Τις έδερναν, τις έβαζαν να δουλεύουν, εκείνοι έπιναν, τις χτύπαγαν. Η γυναίκα τότε είχε ένα αποκούμπι μόνο^. τον γιο της, τον κανακάρη της να την αγαπήσει για να έχει έναν προστάτη απέναντι σε αυτό που συνέβαινε στη ζωή της και στον ψυχισμό της. Το παιδί καταλαβαίνει την αγάπη με συμφέρον. Θυμάστε όλα τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά εκείνων δεκαετιών που έλεγαν για την άπιστη γυναίκα που παράτησε τον άντρα κλπ.; Οι γυναίκες δεν ήταν άπιστες τότε ούτε παράταγαν τους άντρες τους. Όμως, όλα τα τραγούδια ήταν για τις γυναίκες τις «άτιμες», δηλαδή τις μάνες τους.

Τώρα οι γυναίκες έχουν ανεξαρτητοποιηθεί, τώρα είναι ολοκληρωμένες, τώρα λένε «όχι δεν σε θέλω» και ο άντρας σκέφτεται «Και ποια είσαι που θα χωρίσεις εμένα; Είσαι δικιά μου, είσαι κτήμα μου!».

Η κοινωνία η δική μας είναι φυλή, δεν έχουμε περάσει διαφωτισμό. Απλώς, κοιτάξτε πώς περπατάμε στο δρόμο, πώς οδηγούμε, πώς παρκάρουμε, δεν μας ενδιαφέρει ο άλλος. Κρατάμε τα σπίτια μας καθαρά και πετάμε τα σκουπίδια μας από το παράθυρο. Δεν υπάρχει αδελφότητα, ισότητα, ελευθερία, διαφωτισμός, όπως έχει περάσει μέσα στον Γάλλο. Η Ελλάδα είναι το Ιράν της Ευρώπης.

Τώρα οι γυναίκες μπορούν να πουν «όχι!», όμως τα αγόρια μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο που μεγάλωναν και παλιά... Μένουν στο σπίτι μέχρι τα 40, μέχρι να τον παντρέψουν. Η μάνα θα τον φροντίζει, θα τον πλένει, θα τον καθαρίζει, θα τον ταΐζει. Άρα; «Η μάνα είναι δική μου, την κάνω ό,τι θέλω, άρα και εσύ είσαι προέκταση αυτής και σε κάνω ό,τι θέλω. Είσαι δική μου, δεν μπορείς να πεις "όχι"». Θα ξεχάσουμε τον άλλον που έριξε την κοπέλα στον γκρεμό επειδή «χάλασε η φάση»;

Αυτά συνέβαιναν πάντα και απλώς τώρα τα μαθαίνουμε πιο εύκολα;

Ναι, τα μαθαίνουμε πιο εύκολα και αμέσως με το διαδίκτυο. Όταν κάναμε την Ανατομία Ενός Εγκλήματος, τον 3ο Νόμο κλπ., είχαμε δημοσιογράφο που πήγαινε στα αρχεία, έβγαζε φωτοτυπία τις εφημερίδες και μας έφερνε ένα υλικό πάκους ολόκληρους. Τώρα, με ένα «κλικ» τα βρίσκεις όλα. Έχουμε έξαρση σε σχέση με παλαιότερα, επειδή οι γυναίκες αντιδρούν τώρα. Πιθανώς είναι και άλλοι παράγοντες θα πει ένας κοινωνιολόγος, δεν είναι μόνο αυτό.

Ο εγκλεισμός λόγω Covid έπαιξε και αυτός ρόλο;

Έπαιξε όσον αφορά την επιθετικότητα των ανθρώπων. Γιατί μετά την κρίση και τον Covid υπάρχει μια απίστευτη επιθετικότητα. Έχει χαθεί η ευγένεια από παντού. Αλλά όσον αφορά τις δολοφονίες γυναικών ειδικά, εγώ πιστεύω ότι οφείλεται στο πώς μεγαλώνουν οι μαμάδες τα παιδιά τους. Επίσης, παλιά, όταν ο δάσκαλος τιμωρούσε ένα παιδί, πήγαιναν οι γονείς και έδερναν το παιδί^. τώρα αν ο δάσκαλος τιμωρήσει ένα παιδί, πηγαίνουν οι γονείς και δέρνουν το δάσκαλο! Είναι το «εγώ και η οικογένειά μου και όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Το παιδί μου». Το «μου» είναι το βασικό σε όλο το θέμα. Αν είσαι εναντίον του παιδιού μου θα τα βάλω μαζί σου. Παλιά δεν ήταν έτσι, τα τελευταία χρόνια έχει ενταθεί και όσο περνάνε τα χρόνια θα ενταθεί κι άλλο.

Η παιδική εγκληματικότητα οφείλεται στο ότι τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς γονείς, με ένα τάμπλετ και ένα κινητό. Πώς να μην έχει επιθετικότητα λοιπόν;

Αλλά το πρόβλημα είναι γονείς, από εκεί ξεκινά, δεν είναι τα παιδιά, οι γυναίκες πλέον δουλεύουν, είναι επιτυχημένες, δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν πολύ με τα παιδιά, έτσι μεγαλώνουν μόνα τους. Το πρόβλημα είναι η απουσία κοινωνίας.

Στις σειρές σας δεν βάζετε δολοφονίες με παιδιά.

Ναι δεν μπορώ με τίποτα και όταν κάναμε, μεγαλώναμε τα παιδιά, δηλαδή τα κάναμε έφηβους. Αλλά τώρα στην νέα σειρά την «Αλίκη» θα ήθελα να κάνουμε μια ιστορία με πιτσιρίκια, εννοώ έφηβους, αυτούς που σκοτώνονται τώρα καθημερινά δηλαδή. Αλλά θα εστιάσουμε στους γονείς.

Ο δολοφόνος αισθάνεται σαν ένας μικρός θεός;

Φυσικά, ένα από τα σημεία μη επιστροφής του είναι αυτό. Και το χαρακτηρίζω έτσι όπως θα το έλεγε ο Αριστοτέλης. Δηλαδή, ο serial killer κάνει κατ’ επανάληψη αυτό που οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν. Και για αυτό αρχίζει να αισθάνεται άτρωτος. Οι περισσότεροι serial killers όταν συλλαμβάνονται γίνονται ταπεινοί χριστιανοί. Διότι από εκεί που νιώθουν θεοί, γίνονται αμνοί. Όπως για παράδειγμα ο Μπέσκος, ο δράκος της Βουλιαγμένης.

Είμαστε όλοι εν δυνάμει δολοφόνοι;

Προφανώς. Η απόδειξη είναι ότι στον πόλεμο σού δίνουν παράσημο αν σκοτώσεις πολλούς. Είμαστε τα τέρατα του πλανήτη αυτού, όχι απλά δολοφόνοι. Αν μια μέρα εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος από τη γη, σε πόσα χρόνια θα επανέλθει η ηρεμία στον πλανήτη; Σε 25 χρόνια τα πράγματα θα είναι όπως θα πρέπει να είναι. Τα χειρότερα τέρατα του πλανήτη είμαστε εμείς.

Γιατί μας έλκει στην λογοτεχνία και στην οθόνη το θρίλερ, το αστυνομικό, το μυστήριο, το έγκλημα;

Γιατί ο κόσμος αγαπάει τους serial killers; Γιατί υπάρχει το σύνδρομο Μπόνι και Κλάιντ; Η κοινωνία σχηματίζεται από ανθρώπους που βάζουν όρια. Η βάση της κοινωνίας είναι τα όριά της. Αν ξεπεράσουμε αυτά τα όρια θα είμαστε ζώα. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ξεπερνάνε αυτά τα όρια. Άρα μας θυμίζουν τον πρωταρχικό μας κόσμο. Μας θυμίζουν τις βαθιές επιθυμίες και πόθους που είναι χαμένοι στο ασυνείδητο. Πάντως το θέμα serial killer είναι κάτι άλλο, ιδιαίτερα πολύπλοκο και των δολοφόνων όπως για παράδειγμα ο πιλότος, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος. Είναι πολύ σύνθετα αυτά, υπάρχει ναρκισσιστικό σύνδρομο, υπάρχουν πολλά όπως έλλειψη ενσυναίσθησης. Αυτό είναι ψυχοπαθολογία. Προσέξτε, δεν είναι τρελοί, ξέρουν τι κάνουν, τι πράττουν.

Τηλεόραση όπως κινηματογράφος

Τα δικά σας πρότζεκτ είναι σαν μια μεσαίου μήκους ταινία.

Προσπαθώ να κάνω τηλεόραση με κάποιο κινηματογραφικό τρόπο. Άλλες φορές πετυχαίνει, άλλες φορές όχι.

Η τηλεόραση είναι τέχνη;

Μπορεί να είναι. Ο Κισλόφσκι και ο Μπέργκμαν έχουν κάνει απίστευτη τηλεόραση. Όλοι οι μεγάλοι έχουν κάνει, επομένως μπορεί να είναι και τέχνη. Η τηλεόραση είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Μπορεί την μια στιγμή να παίζεται ένα αριστούργημα και την επόμενη στιγμή να παίζεται ένα trash. Η τηλεόραση έχει τα πάντα μέχρι τηλεοπτική μετάδοση πολέμων.

Υπάρχει ελληνική σειρά που έχετε «ζηλέψει»;

Ξένη υπάρχει καθώς και ταινίες. Έχω ζηλέψει το The Sopranos παλιότερα και πιο πρόσφατα το The Night Of του ΗΒΟ, μια καταπληκτική σειρά με έξι επεισόδια αλλά ήταν απίστευτη.

Οι πλατφόρμες έχουν ανεβάσει το επίπεδο και στην ελληνική τηλεόραση.

Λίγο πολύ θα γίνει αυτό γιατί και το ΕΚΟΜΕ αλλάζει τα δεδομένα, αλλάζει ρότα και κόβει τα καθημερινά και επίσης τα φορμάτ. Ελπίζω ότι θα φτιάξει το επίπεδο.

Γιατί δεν κάνατε περισσότερο σινεμά;

Έχω κάνει λίγο. Μου αρέσει η τηλεόραση. Όταν έκανα την ταινία βγήκε σε 10-15 σινεμά, έκανε 30.000-40.000 εισιτήρια και από την άλλη, παίζεται μια 10η Εντολή και την βλέπει 4 εκατομμύρια κόσμος. Όταν κάνω κάτι θέλω να το βλέπει κόσμος. Θέλω να κάνω μια ταινία, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να στηθεί μια ταινία αυτή τη στιγμή και με τις προδιαγραφές που πρέπει να γίνει. Πρέπει να είναι πάρα πολύ προσωπικό και ταλαντούχο αυτό που θα κάνεις. Όπως ο Κυνόδοντας του Λάνθιμου, από αυτό άρχισε να γίνεται γνωστός και συνέχισε στην ίδια πορεία και πέτυχε. Και μάλιστα απίστευτα.

Ο Αγγελόπουλος για εμένα είναι ο σπουδαιότερος Έλληνας σκηνοθέτης. Η διαφορά του καλού σκηνοθέτη από τον δημιουργό είναι ότι ο δεύτερος σε οποιαδήποτε τέχνη φτιάχνει κόσμους. Ο Μπέργκμαν φτιάχνει κόσμους, ο Φελίνι το ίδιο, ο Αγγελόπουλος έφτιαχνε κόσμους. Για εμένα αυτό είναι δημιουργός, να φτιάχνει κόσμους που να μην αντιγράφεται εύκολα και να θέλει μια προσπάθεια από τον θεατή να μπει μέσα σε αυτό και να ταξιδέψει μαζί του. Αυτή η σχέση του έργου με αυτόν που τον δέχεται και είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στην τέχνη γιατί είναι μια σχέση πολύ δημιουργική.

Ο Λάνθιμος φτιάχνει κόσμους;

Δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον φτιάχνει, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Δεν τον έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα. Οι άνθρωποι που δουλεύουν με μεγάλους σταρ και μπάτζετ βάζουν ψήγματα του κόσμου τους μέσα, δεν μπορούν να το βάλουν ολόκληρο. Γιατί αλλιώς θα ήταν ο Κυνόδοντας. Υπάρχουν όμως και άλλοι που δεν κάνουν υποχωρήσεις και κάνουν αυτό. Όπως ο Ζακ Τατί.

Θέατρο έχετε στο μυαλό σας;

Είχα κάνει παλιότερα μια παράσταση. Η διαφορά του θεάτρου με τον κινηματογράφο είναι ότι στο θέατρο αυτό που θα μείνει για πάντα είναι το θεατρικό έργο όχι η παράσταση. Στον κινηματογράφο δεν θα μείνει το σενάριο, θα μείνει η ταινία. Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά. Επίσης, στο θέατρο κάνουμε καστ - πρόβες - πρεμιέρα, ο σκηνοθέτης πάει σπίτι του και οι ηθοποιοί παίζουν για μήνες. Στο σινεμά διαλέγουμε το έργο - κάνουμε κάστιγνκ - πρόβες, γύρισμα και μετά οι ηοποιοί πάνε σπίτι τους και ο σκηνοθέτης δουλεύει τις σκηνές. Στο θέατρο μετά, ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να ελέγξει τι θα κάνει ο ηθοποιός. Μπορεί μετά από 10 παραστάσεις να αρχίσει να κάνει τα δικά του. Αυτό με τρελαίνει. Αλλά υπάρχουν και σπουδαίοι σκηνοθέτες στο θέατρο. Δημιουργοί. Όμως, όταν πεθάνει και ο τελευταίος θεατής που είδε μια καταπληκτική παράσταση ποιος θα τη θυμάται; Κανείς. Θα πάψει να υπάρχει. Οι σκηνοθέτες του σινεμά είναι αιώνιοι.

Oι δύο νέες σειρές

Πείτε μου για το «Μισό Παιδί» αρχικά.

Δεν ξέρω πότε θα τα δείτε. Το «Μισό παιδί» είναι μια μίνι σειρά 8 κεφαλαίων, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αύγουστου Κορτώ. Είναι μια καταπληκτική ιστορία μυστηρίου και θα χαρώ πολύ να το κάνω γιατί είναι και πολύ δύσκολη σειρά.

Συμβαίνει σε ένα ακριτικό χωριό στον Έβρο και στην Αθήνα. Έχει ένα καλό και δύο κακά. Το καλό είναι ότι μέσα σε 8 κεφάλαια, σε μια μίνι σειρά δηλαδή, μπορείς να αναπτύξεις χαρακτήρες και να εξαπλώσεις την πλοκή καλύτερα από ό,τι σε μια ταινία δύο ωρών και ουσιαστικά να κάνεις τέχνη μέσα από την τηλεόραση.

Υπάρχουν δύο κακά. Το ένα ότι είναι ακριβά τα επεισόδια καθώς είναι λίγα, μικρά, οπότε η ελληνική τηλεόραση δυσκολεύεται να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο πρότζεκτ και το δεύτερο ότι ακριβώς για αυτό το λόγο δεν συμφέρει οικονομικά τα κανάλια γιατί παίζονται μέσα σε 8 εβδομάδες και η σειρά ολοκληρώνεται. Τα κανάλια είναι συνηθισμένα στα καθημερινά σίριαλ που παίζονται όλη τη σεζόν. Σε ένα θεατρικό έργο, σε μια ταινία, σε μια μίνι σειρά ο ηθοποιός ξέρει από πού ξεκινάει και πού τελειώνει. Ξέρει πώς εξελίσσεται και πώς θα αναπτύξει το ρόλο. Στις καθημερινές σειρές δεν μπορεί να το κάνει αυτό γιατί η εξέλιξη της πλοκής εξαρτάται από την τηλεθέαση. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει και στις ξένες σειρές.

Έχουμε πάρα πολλές τηλεοπτικές σειρές φέτος.

Το ξέρω αλλά αν τις δείτε, θα δείτε ότι όλα είναι το ίδιο. Όλα είναι εποχής και παρόλο που είναι εποχής κανείς δεν καπνίζει! Βλέπεις το ίδιο πράγμα με παραλλαγές.

Σε τι φάση βρισκόμαστε με τις δύο επερχόμενες σειρές σας;

Σε φάση συζήτησης με κανάλια.

Το «Μισό Παιδί» πόσο έχει προχωρήσει;

Έχουμε γράψει το σενάριο στα τρία από τα οκτώ επεισόδια, αλλά υπάρχουν σκαλέτες για όλα.

Και η άλλη νέα σειρά, η «Αλίκη»;

Η «Αλίκη στην Σκοτεινή Πόλη» ή «Η Αλίκη στη Χώρα των Πτωμάτων».

Ψηφίζω τίτλο «Η Αλίκη στη Χώρα των Πτωμάτων». Πιο Κοκκινόπουλος!

(γέλια) Καλύτερο ε; Είναι μια μαύρη κωμωδία. Πώς ήταν τα Μαύρα Μεσάνυχτα; Βέβαια καμία σχέση η ιστορία. Η ιστορία εξελίσσεται στον 5ο όροφο της ΓΑΔΑ, στο τμήμα Ανθρωποκτονιών όπου προσπαθούν να λύσουν κάποια εγκλήματα και ταυτόχρονα υπάρχει και μια ιστορία που διατρέχει όλη τη σειρά και γίνονται διάφορα πράγματα.

Έχετε σκεφτεί ηθοποιούς;

Ποτέ δεν σκέφτομαι ηθοποιούς γιατί την έχω πατήσει πάρα πολλές φορές, δηλαδή σκέφτομαι μια ιστορία, σκέφτομαι έναν ηθοποιό, φτιάχνω την ιστορία πάνω του και όταν φτάσει η ώρα κάτι γίνεται και εκείνος δεν μπορεί για διάφορους λόγους. Την έχω πατήσει πολλές φορές έτσι και έχω αποφασίσει να μην σκέφτομαι έναν ηθοποιό αλλά να προσαρμόζω το ρόλο στον ηθοποιό που θα βρω.

Πώς συμπληρώνετε το καστ; Με οντισιόν;

Σαράντα χρόνια φούρναρης έχω δουλέψει σχεδόν με όλο το ελληνικό θέατρο. Οπότε τους παλιούς τους ξέρω. Τους καινούριους, κάθε φορά που είναι να ξεκινήσω κάτι, για ένα δίμηνο απασχολούμαι με το να βλέπω νέα παιδιά. Από εκεί κάνω μια επιλογή, οπότε υπάρχει ένας συνδυασμός καινούριου και παλιού.

Αντί επιλόγου

Τι άλλο σας αρέσει;

Τα πούρα. Μου αρέσει πολύ και η όπερα. Και η Γερμανική και η ιταλική.

Και τα θρίλερ.

Μου αρέσει πολύ το θρίλερ. Κάποια φορά είχαν ρωτήσει τον Χίτσκοκ αν θα κάνει μια ταινία με τέρατα. Και είπε «μόνο ταινίες με τεράτα κάνω, τέρατα είναι οι άνθρωποι, δεν χρειάζεται να φτιάξω εγώ τέρατα ψεύτικα. Έχουμε τους ανθρώπους, δεν υπάρχουν καλύτερα τέρατα από αυτούς». Ο Χίτσκοκ ήταν ένας απλός άνθρωπος, δεν ήταν διανοούμενος. Αλλά είχε πιάσει το νόημα. Οπότε δεν χρειαζόμαστε τέρατα.

Από τη μία, το θρίλερ με ενδιαφέρει γιατί παίζει με τον θεατή σαν τη γάτα με το ποντίκι και τον οδηγείς εκεί που θέλεις μέσω πολλών τρόπων. Σαν τις «κόκκινες ρέγκες», δηλαδή όταν οδηγείς σε λάθος μονοπάτια τον θεατή.

Στην Κούβα πότε θα ξαναπάμε;

Δεν ξέρω, θα δούμε, ανάλογα. Αν αρχίσουμε τα γυρίσματα θα είναι δύσκολο. Αλλά ελπίζω να πάω σύντομα. Πρώτη φορά που πήγα αν θυμάμαι καλά ήταν το 1999, άλλη Κούβα τότε. Τώρα είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα που έχω πάει ποτέ.

Διαβάστε επίσης

Ο Πάνος Δημάκης των «17 Κλωστών» στο Newsbomb.gr: «Είμαι συγγραφέας με χρονοκαθυστέρηση»

Βίκυ Παπαδοπούλου: Έκανε το δικό της Blair Witch Project και θέλει να παίξει σε ταινία του Ταραντίνο

Σπύρος Παπαδόπουλος στο Newsbomb.gr: Όταν σταματήσω να οδηγώ μοτοσικλέτα θα σταματήσω και το θέατρο

Δείτε όλο το Weekend Edition εδώ