Ξυλόκαστρο: Tο «πράσινο ακρογιάλι» του Καρυωτάκη

Μόλις μία ώρα από την Αθήνα, βρίσκεται το Ξυλόκαστρο Κορινθίας. Μία παραθαλάσσια πόλη, που προσφέρει όλα τα παραπάνω. Θάλασσα, χαλάρωση, καλό φαγητό αλλά πάνω από όλα χαμηλές τιμές σε ξενοδοχεία και εστιατόρια.

Κάποτε, το Ξυλόκαστρο είχε συνδεθεί με τις διακοπές ατόμων της τρίτης ηλικίας. Σήμερα, η πανέμορφη κωμόπολη , έχει γίνει αγαπημένος προορισμός της νεολαίας, αφού τα beach bar της περιοχής δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από εκείνα της Μυκόνου.

Πάνω στο κύμα, ξενοδοχεία, Beach bar, ταβερνάκια. Για βραδινή διασκέδαση η πόλη έχει τα πάντα!

Επιπλέον, αν θέλετε μία ημέρα να πάτε κάπου πιο μακριά, δίπλα είναι το Μελίσσι, το Κιάτο, το Βραχάτι, το Λουτράκι και άλλες τοποθεσίες δίπλα στη θάλασσα.

Το «διάσημο» σημείο της κωμόπολης είναι το πευκοδάσος του Πευκιά.

Η ιστορία της πόλης

Το Ξυλόκαστρο πήρε το όνομά του από ένα ξύλινο στρατώνα στην περιοχή που λειτουργούσε ο παρατηρητήριο κατά τα χρόνια της Ενετοκρατίας. Ο στρατώνας βρισκόταν στη δυτική πλευρά του λόφου «Κατή τον Πεύκο», πάνω από τη σημερινή πόλη, κοντά στον ποταμό Σύθα. Από εκεί η φρουρά μπορούσε να ελέγχει την κίνηση στον Κορινθιακό κόλπο και εποπτεύει το λιμάνι των Αριστοναυτών. Επίσης είχε οπτική επαφή με τα κάστρα του Ζεμενού και της Πελλήνης και μπορούσε να ενημερώνει την διοίκησή τους με σήματα καπνού. Ο στρατώνας ονομάστηκε από τους ντόπιους ξύλινο κάστρο και από αυτόν η περιοχή η οποία περιλαμβάνει τους συνοικισμούς Υψηλά Αλώνια, Μερτικέϊκα, Γεωργαντέϊκα και Ρίζα ονομάστηκε Ξυλόκαστρο. Κατά τον 18ο αιώνα αποκαλούταν Οξώκαμπος.

Στην περιοχή αρχικά υπήρχε ένα μεγάλο πευκοδάσος και στον 18ο αιώνα το Ξυλόκαστρο είχε λίγα σπίτια και μερικές αποθήκες. Το δάσος στη συνέχεια αποψιλώθηκε για να καλλιεργηθεί η γη και από το αρχικό δάσος έχει απομείνει μόνο ο Πευκιάς επειδή βρίσκεται σε αμμώδες έδαφος. Στο Ξυλόκαστρο καλλιεργούνταν σταφίδα με την παραγωγή να φτάνει 1.300.000 ενετικά λίτρα που απέφερε στο Ξυλόκαστρο έσοδα 500.000 δραχμών. Η σταφίδα μεταφερόταν στην Πάτρα με πλοιάρια, από όπου εξαγόταν κυρίως στην Αγγλία.

Το Ξυλόκαστρο έγινε γνωστό στους ξένους οι οποίοι άρχισαν το επισκέπτονται τις αρχές του 20ού αιώνα και το αποκαλούσαν Ανθούπολη λόγω των πολλών λουλουδιών του. Το 1906 στην περιοχή του Ξυλόκαστρου εμφανίστηκαν οι πρώτοι γυμνιστές στην Ελλάδα. Το Ξυλόκαστρο κρίθηκε επίσημα ως θερινή διαμονή των ξένων το 1919 και το επισκέπτονταν επώνυμοι (πχ. βασιλιάδες, πρωθυπουργοί και ηθοποιοί).

Το Ξυλόκαστρο έγινε λουτρόπολη. To 1923 ιδρύθηκε με δωρεά του Σωτήρη Κροκιδά το Κροκίδειον Δημοτικόν Σχολείον. Στον Πευκιά λειτουργούσε κατασκήνωση των αδελφών Τυπάλδου. Στην κατασκήνωση παραθέριζαν κυρίως ξένοι.

Ο τουρισμός οδήγησε το Ξυλόκαστρο σε οικονομική ανάπτυξη και βελτίωση των συνθηκών ζωής. Τη δεκαετία του 1970, το πρόβλημα της ύδρευσης λύθηκε με την μεταφορά νερού από το Γελλήνη. Η κατασκήνωση Τυπάλδου έκλεισε και σήμερα έχει γίνει ένα πολυτελές ξενοδοχείο-resort.

Τη δεκαετία του 1970 τα νεοκλασσικά σπίτια με πλούσιο διάκοσμο άρχισαν να αντικαθίστανται με πολυκατοικίες. Αυτά τα σπίτια χτίστηκαν σε μια προσπάθεια οι κάτοικοι να αποκτήσουν σπίτι πιο όμορφα διακόσμο από τους γείτονές τους. Οι πολυκατοικίες χτίστηκαν στο παραλιακό δρόμο.

Στο τέλος του 20ού αιώνα άρχισε η ανάπλαση του Ξυλόκαστρου. Κατασκευάστηκε το υπαίθριο θέατρο «Βασίλης Γεωργιάδης», το κλειστό θέατρο «Άγγελος Σικελιανός», το γενικό και τεχνικό Λύκειο Ξυλόκαστρου, το 2° Γυμνάσιο Ξυλόκαστρου, το 3° Δημοτικό Σχολείο «Βαρδάβειον», το 1ο Νηπιαγωγείο «Λίλιαν Βουδούρη» και το 2° Νηπιαγωγείο στον οικισμό Αριστοναύτες.

Επίσης κατασκευάστηκε γήπεδα τένις και μια μαρίνα στις όχθες του ποταμού Σύθα και επισκευάστηκε το 1° Δημοτικό Σχολείο. Επίσης το Ξυλόκαστρο γνώρισε πολιτιστική και αθλητική ανάπτυξη, καθώς διοργανώθηκαν αγώνες μπιτς βόλεϊ και συναυλίες.

Αποδράσεις

Το δάσος Πευκιά είναι ένα φυσικό πευκοδάσος ανάμεσα στο Ξυλόκαστρο και τη Συκιά. Εκτείνεται κατά μήκος των ακτών του Κορινθιακού κόλπου και έχει χαρακτηριστεί αισθητικό δάσος. Στο υφάλμηρο έδαφος έχουν αναπτυχθεί 83 είδη φυτών ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν η χαλέπιος πεύκη, το σχίνο, η μυρτιά, η λυγαριά, ο κέδρος, φοινικικό πουρνάρι, το αλμυρίκι, το αρκουδόβατο, το αγριοκάλαμο, η κουνούκλα, το θυμάρι και η αφάνα. Αναφέρεται από τον Κώστα Καρυωτάκη ως το «πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας», ενώ ήταν πηγή έμπνευσης του Άγγελου Σικελιανού.

Οι ομορφιές της περιοχής πολλές με μοναδικές εναλλαγές στο τοπίο, ο παραλιακός δρόμος της πόλης του Ξυλοκάστρου είναι ιδανικός για περπάτημα , ενώ ο ποδηλατόδρομος κατά μήκος της παραλίας είναι μια απολαυστική εμπειρία.

Στη δυτική άκρη της πόλης βρίσκεται το λιμάνι και η μαρίνα . Σε κοντινές αποστάσεις ανατολικά και δυτικά στα όρια του Δήμου Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης εκτείνονται πολλά παραλιακά χωριά με όμορφες παραλίες που τους καλοκαιρινούς μήνες κατακλύζονται από πολλούς παραθεριστές.

Διαβάστε επίσης

Σπέτσες: Απόδραση στο νησί της Μπουμπουλίνας