Δ. Γιαννακόπουλος: Μόνη διέξοδος η εγχώρια παραγωγή φαρμάκου
«Η ώρα των σημαντικών αποφάσεων έχει φτάσει. Παρά το ασφυκτικό πλαίσιο, το οποίο διαμορφώνει το τρίτο μνημόνιο, είναι θέμα πολιτικής βούλησης να διασφαλιστεί η προστασία της Δημόσιας Υγείας και η δυνατότητα πρόσβασης των ασθενών σε κάθε απαραίτητη θεραπεία, η διασφάλιση της βιωσιμότητας του συστήματος φαρμακευτικής περίθαλψης και η επάρκεια της φαρμακευτικής αγοράς, καθώς και η ανάπτυξη του εγχώριου παραγωγικού ιστού και η ενίσχυση της απασχόλησης».
Αυτό εξηγεί σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Real News» ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, αντιπρόεδρος και αν. διευθύνων σύμβουλος της ΒΙΑΝΕΞ Α.Ε, και μιλά για όλα όσα θα πρέπει να κάνει η νέα κυβέρνηση, για τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής φαρμάκου:
Πώς έχει διαμορφωθεί η κατάσταση τους τελευταίους μήνες;
Οι τελευταίοι μήνες χαρακτηρίστηκαν από πυκνότητα πολιτικών γεγονότων, ξεκινώντας από την εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξάρτητων Ελλήνων στις 25 Ιανουαρίου και τις προσδοκίες που δημιούργησε για τερματισμό της καταστροφικής λιτότητας των μνημονίων. Ακολούθησε το δημοψήφισμα, που φάνταζε ως μία ιστορική στιγμή για τον ελληνικό λαό να διατρανώσει την αντίθεσή του στις μνημονιακές πολιτικές. Δυστυχώς, το ηχηρό «όχι» των Ελλήνων δεν εμπόδισε την έλευση ενός ακόμα σκληρού μνημονίου, υπό το μανδύα της νέας συμφωνίας με τους όρους των δανειστών. Η πρόσφατη προσφυγή στις κάλπες και η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης δεν αφήνει άλλα περιθώρια, καθώς το διακύβευμα όσον αφορά στην Υγεία και ειδικότερα στην πολιτική φαρμάκου είναι ένα: φαρμακευτική περίθαλψη για τον ελληνικό λαό στηριγμένη στην εγχώρια παραγωγή φαρμάκου ή πλήρης εξάρτηση από τις ξένες πολυεθνικές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο για την εθνική οικονομία και την ανάπτυξη όσο και για την ίδια την υγεία των πολιτών.
Ποια είναι η επίπτωση των μέτρων που προβλέπει το νέο μνημόνιο στην υγεία των πολιτών;
Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία είναι για μία ακόμα φορά υποχρεωμένη να εξηγήσει τα αυτονόητα και να αναδείξει τον υφεσιακό και εν τέλει αντικοινωνικό χαρακτήρα των μέτρων που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια και τα οποία διατηρούνται και με το νέο μνημόνιο:
- Η πρωτοφανής μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, ακόμα και κάτω από τα 2 δισ. ευρώ, δηλαδή σε επίπεδα μη βιώσιμα, τόσο για τις ελληνικές επιχειρήσεις όσο και για τους ασφαλισμένους και ανασφάλιστους πολίτες.
- Η ένταξη των εμβολίων στην ανεπαρκέστατη φαρμακευτική δαπάνη, αγνοώντας ότι ο εμβολιασμός σε καμία χώρα δεν νοείται ως κόστος, αλλά εντάσσεται στις κοινωνικές πολιτικές πρόληψης. Αποτελεί δηλαδή επένδυση για τη θωράκιση της υγείας του κοινωνικού συνόλου, η οποία αποφέρει εξοικονομήσεις σε μελλοντικά κόστη νοσηλείας και όχι δαπάνη.
- Η συνταγογράφηση αποκλειστικά με δραστική ουσία. Για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα πολυεθνικών γενοσήμων, θυσιάστηκε η απρόσκοπτη πρόσβαση των ασθενών –ιδιαίτερα των χρόνιων παθήσεων- σε σταθερή και ασφαλή θεραπεία, με πολύ σοβαρές συνέπειες για την υγεία τους.
- Οι αλλεπάλληλες οριζόντιες μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων, στοχεύοντας κυρίως στα off-patent και τα γενόσημα, σκευάσματα τα οποία αποτελούν τη μερίδα του λέοντος της παραγωγής της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας.
- Τα δυσβάσταχτα «χαράτσια» του rebate και του clawback.
- Οι διαγωνισμοί για προμήθειες φαρμάκων στα νοσοκομεία, με το μοντέλο του ενός προμηθευτή και μοναδικό κριτήριο τη χαμηλότερη τιμή. Οι συνέπειες αυτού του μοντέλου, η νομιμότητα του οποίου αμφισβητείται, είναι να δημιουργούνται μονοπωλιακές πρακτικές και σημαντικά ζητήματα διαφάνειας, ελλείψεις και προβλήματα επάρκειας στα νοσοκομεία. Επίσης, η μειωμένη εμπιστοσύνη των γιατρών σε φάρμακα που δεν γνωρίζουν και τα οποία προμηθεύεται το νοσοκομείο μέσω διαγωνισμών, οδηγεί στην αυξανόμενη υποκατάσταση με πολύ ακριβότερα πρωτότυπα φάρμακα εντός πατέντας και κατά συνέπεια στην αύξηση της δαπάνης.
- Η επιμονή για απελευθέρωση της πώλησης των Μη Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων. Οι δανειστές δεν πτοούνται, παρά τους σοβαρούς κινδύνους δημόσιας υγείας που κρύβει η πώληση ΜΗΣΥΦΑ από σούπερ-μάρκετ, καθώς και την επαπειλούμενη επιβίωση των φαρμακείων της γειτονιάς.
Μήπως, όμως, όλα αυτά μπορούν να μειώσουν τη δαπάνη ώστε το σύστημα να καταστεί βιώσιμο;
Όλα τα παραπάνω απέτυχαν παταγωδώς στο διακηρυγμένο στόχο τους, να ελέγξουν δηλαδή τη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη. Αυτό που έκαναν ήταν να μεταφέρουν το βάρος, τόσο στις επιχειρήσεις όσο και στους ίδιους τους ασθενείς, αυξάνοντας κατακόρυφα τις συμμετοχές των ασφαλισμένων στο κόστος των φαρμάκων.
Η επιμονή δε των δανειστών για τις εκ νέου εξευτελιστικές μειώσεις στις τιμές των γενοσήμων και των off-patent φαρμάκων, στο 32,5% και στο 50%, αντίστοιχα, της τιμής του φαρμάκου αναφοράς –μέτρο το οποίο εντάχθηκε στα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου-, φανερώνει πια σαφή πρόθεση εξαφάνισης της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το πώς παραβλέπονται οι αρνητικές συνέπειες και στο σύστημα αποζημίωσης από την κοινωνική ασφάλιση, καθώς με την αναπόφευκτη υποκατάσταση, πολλά παλιά και καταξιωμένα φάρμακα θα φύγουν από την αγορά προς όφελος νεότερων και ακριβότερων.
Τι πρέπει να κάνει η νέα κυβέρνηση για να στηρίξει τη δημόσια υγεία;
Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να βρει διεξόδους, ώστε το εγχωρίως παραγόμενο φάρμακο να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ανάπτυξης. Η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Υγείας είχε δείξει πως αντιλαμβάνεται το πρόβλημα και είχε καταθέσει τη διάθεσή της να προχωρήσει σε μία σειρά από διορθωτικές κινήσεις, κάποιες από τις οποίες έγιναν «κόκκινο πανί» για τους δανειστές.
Στο πνεύμα αυτό, η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αποδείξει πως όντως στοχεύει στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνατότητες της φαρμακοβιομηχανίας ως βασικού πυλώνα της οικονομίας. Άλλωστε, η ελληνική φαρμακοβιομηχανία αντιστάθηκε σθεναρά τα προηγούμενα χρόνια στους σχεδιασμούς καταστροφής της εγχώριας παραγωγής φαρμάκου, με αύξηση της εξωστρέφειας και των εξαγωγών, διατήρησε στο ακέραιο τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που προσφέρει, συνέχισε να συμβάλλει σημαντικά στο ΑΕΠ. Το ίδιο κάνει και σήμερα με μεγαλύτερη ένταση.
.jpg)
