Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!
Τι να πεις για τη νέα κυβέρνηση; «Νέα»… Λέμε και κάνα αστείο να περνάει η ώρα.Από τη μια, θες να δώσεις περίοδο χάριτος. Εστω και λίγων ωρών, ρε παιδί μου. Από την άλλη, σκέφτεσαι ότι η πατρίδα δεν έχει ούτε καν αυτή την πολυτέλεια. Ούτε των λίγων ωρών.
Το ποτήρι ξεχειλίζει, όμως, όταν συνειδητοποιείς ότι η εικόνα που –περισσότερο από κάθε άλλη- χαρακτηρίζει τη «νέα» κυβέρνηση είναι αυτή του Δημήτρη Αβραμόπουλου να μπαίνει στη Βουλή με το γνωστό «θαυμάστε-με-είμαι-πάλι-υπουργός» στυλ του, γυρνώντας το κεφάλι αριστερά-δεξιά μη του ξεφύγει κανένας φωτορεπόρτερ. Α! Και η άλλη. Του Νεοδημοκράτη που δεν ήξερε πού είναι η είσοδος της Βουλής.
Μα, είναι δυνατόν να δουλέψει αυτή η κυβέρνηση; Είναι δυνατόν να λειτουργήσει το υπουργείο Αμυνας με τον Ραγκούση αναπληρωτή του Αβραμόπουλου; Που θα τον φωνάξει ο Δημήτρης να του πει τίποτα και μπορεί ο Γιάννης να του ρίξει καμιά ανάποδη;
Όχι, δεν πρόκειται να δουλέψει αυτό το σχήμα. Διότι είναι απολύτως προφανές ότι πρόκειται για το αποτέλεσμα απίθανων συμβιβασμών, ανθρώπων τελείως διαφορετικών και άσχετων μεταξύ τους -ή και άσχετων γενικώς- με όλο τον βασικό κορμό της κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι διαφορές εξαντλούνται σε έναν πρωθυπουργό, έναν υπουργό Εξωτερικών, έναν Αμυνας, έναν Εσωτερικών κι έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο. Σιγά τ’ αβγά, δηλαδή. Γι’ αυτό και καταλήξαμε σε ένα από τα μεγαλύτερα κυβερνητικά σχήματα της μεταπολίτευσης (συγγνώμη, ξέχασα: με τον Παπαδήμο μας τελείωσε η μεταπολίτευση –αμ δε!).
Το μίγμα «οι ίδιοι» (που κάναμε αμάν να τους διώξουμε γιατί μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού κι ακόμη παραπέρα) και «οι άσχετοι» (που μας προέκυψαν, αλεξιπτωτιστές, γιατί ο καθένας έπρεπε να βάλει τους δικούς του) δεν πάει πουθενά, κι ας έχει και λίγες, φωτεινές, εξαιρέσεις. Τέλος.
Μακάρι να μας διαψεύσουν. Προς το παρόν απλά διαψεύδουν τις μεγάλες προσδοκίες που μας δημιούργησαν.
Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!
Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!
.jpg)
