Η μιζέρια που σκοτώνει

Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, εμείς οι δημοσιογράφοι.

Η δυστυχία που ζούμε. Η καταστροφή που μας βρήκε. Τα λαμόγια οι πολιτικοί που τα φάγανε. Τα λουκέτα στα μαγαζιά και τα ταμεία που βουλιάζουν.

Η Κόλαση του Δάντη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε κάθε δελτίο ειδήσεων. Και όλοι εμείς σαν τα πρόβατα που τα πάνε άβουλα, άπραγα για σφαγή.
Σοκ και δέος για όλους μας. Η μιζέρια που σκοτώνει.

Πού είναι ρε σύντροφοι αυτό που λέμε πρωτοβουλία των πολιτών; Διάβαζα σε κυριακάτικη εφημερίδα ότι στις Σέρρες, στη Δράμα, στα Χανιά, στην Καρδίτσα και σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις αλλά και χωριά, οι πολίτες εκεί εκτός πρωτεύουσας, ενώνουν τα χέρια τους σε συνεταιριστικές προσπάθειες, σε ένα είδος μοντέρνας κολεκτίβας ή ακτιβισμού, όπου αυτές οι ομάδες δεν περιμένουν από το ανάπηρο κράτος δεκανίκια, αλλά κινούνται μόνες τους, καλλιεργούν ομαδικά τα χωράφια, δημιουργούν μικρές παραγωγικές μονάδες, έρχονται σε επαφή με το εξωτερικό για να πουλήσουν τα προϊόντα τους (π.χ το λάδι που παράγουν ή τις σταφίδες), γενικά δηλαδή δραστήριοι άνθρωποι, που δεν το βάζουν κάτω και γράφουν εκεί που καταλαβαίνετε το τέρας-κράτος.

Ναι υπάρχει πόνος, αίμα, μεγάλη δυστυχία και ανεργία, που θυμίζει εποχές πολέμου. Ναι είμαστε στον πάτο του πηγαδιού. Αλλά εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Βουλιάζουμε επί του καναπέως για να βρίζουμε πιο άνετα όλους αυτούς που έκαψαν τη ζωή μας, όπως μας τους παρουσιάζουν τα δελτία ειδήσεων.

Εγώ ξέρετε ότι αγαπώ πολύ αυτή την ιστορική και βασανισμένη ομάδα που λέγεται ΑΕΚ. Στον ύμνο αυτής της ομάδας όμως υπάρχει ο στίχος: «Εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια, σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια».

Απλοϊκός ο στίχος βέβαια. Αλλά μήπως αυτόν τον απλοϊκό στίχο πρέπει να τον κάνουμε επιτέλους στόχο και πράξη στην καθημερινή μας ζωή;