Οι ψιλικατζήδες Χάρης και Λιάπης

25.000 ευρώ που ήθελε ο Χάρης «για να μην αισθάνεται μαλάκας» που όλοι τα παίρνουν και αυτός μένει στην απ' έξω; Ή τα 5.000 ευρώ που γλίτωνε το χρόνο ο Λιάπης με τις πλαστές πινακίδες;

Ψιλικατζήδες και οι δύο μπροστά στα μεγαλεία του Άκη και του Σμπώκου.

«Φέρτε τα και ας είναι ρόγες». Έχει πέσει κρίση και στα λαμόγια. «Ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ο,τι αρπάξει ο κώλος μας».

Μέσα σε αυτή την ξεφτίλα και την αθλιότητα όλων των αυτών που κάποτε ήταν «κάτι», ξεπροβάλλει η σαπίλα ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος και των πρωταγωνιστών του - και πέστε τους όπως θέλετε, σοσιαλιστές, νεοφιλελεύθερους, δεξιούς - που «ήταν στα πράγματα» με την βεβαιότητα της ατιμωρησίας.

Άρπαζαν ο,τι μπορούσαν (μέχρι και τα χαλιά και τους πίνακες από τα υπουργικά γραφεία που περνούσαν) έκλεβαν, μπούκωναν τους δικούς τους, φόρτωναν με μίζες τους λογαριασμούς τους, ξέροντας, νιώθοντας, πιστεύοντας ότι δεν θα τους πιάσουν ποτέ. Νιώθοντας ότι μέσα στα σκατά κολυμπάνε όλοι - και σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι και δεξιοί – άρα δεν τολμάει κανείς να πειράξει κανέναν γιατί είναι όλοι συνένοχοι.

Η αίσθηση του ολιγάρχη, του φασίστα, του κτήνους, του πιο θηρίου από τα θηρία στη ζούγκλα. Έτσι δεν λειτουργούσαν στην χούντα και οι λοχαγοί με τους ταγματαρχέους; Έκαναν ο,τι γουστάρουν ξέροντας ότι δεν τολμάει κανείς να τους πειράξει.

Βαριά κουβέντα να πεις τώρα ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούμε μέσα σε μια πολιτική χούντα. Αλλά να που έρχονται διάφοροι αρχιγκάγκστερς (Άκης, Σμπώκος) ή διάφοροι ψιλικατζήδες (Λιάπης, Τομπούλογλου) να επιβεβαιώσουν τουλάχιστον την άποψη ότι τα λαμόγια της πολιτικής δρούσαν ανεξέλεγκτα και βέβαια για την ατιμωρησία τους, όπως ακριβώς και οι ταγματαρχέοι στη δικτατορία.

Δεν ξέρω αν άλλαξαν τα πολιτικά μας ήθη σε αυτά τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Εκείνο που ξέρω είναι ότι όταν έρθει η ώρα της κάλπης θα σκεφτούμε δύο και τρεις φορές ποιον θα ψηφίσουμε.