Εκείνοι θέλουν. Εμείς μπορούμε;

Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση της μανίας του Τόμσεν και της παρέας του να μην θέλουν να καταλήξουν σε μία οριστική συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, ζητώντας κάθε φορά που πλησιάζουμε σε μία συμφωνία και άλλα μέτρα.

Αυτή είναι και η μοναδική εξήγηση γιατί η τρόικα μιλάει μόνο για επιμήκυνση της εξόφλησης του χρέους και νέα χρηματοδότηση της Ελλάδας και όχι για «κούρεμα», που θα έβγαζε οριστικά τη θηλιά από το λαιμό της χώρας μας.

Εκείνοι, λοιπόν, θέλουν να μας έχουν μία χώρα-δούλο για τον επόμενο αιώνα. Εμείς μπορούμε να τους πούμε ένα ωραιότατο «άι σιχτίρ» και να ζητήσουμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε στις περίφημες αγορές, με επιτόκιο λογικό όμως, διατηρώντας έτσι την ανεξαρτησία μας, εθνική και οικονομική;

Εγώ πιστεύω ναι, υπό δύο προϋποθέσεις:

1. Όχι εύκολα και δουλικά «ναι» στην τρόικα (και κάτι έχει αρχίσει να γίνεται ήδη προς την κατεύθυνση αυτή).

2. Όχι μία τυφλή, χωρίς εθνικό όραμα και ευθύνη, μάχη για την καρέκλα της εξουσίας από κόμματα και ηγεσίες, που θέλοντας να αρπάξουν το βάζο με το μέλι, δεν διστάζουν να τρομοκρατούν ή να παραμυθιάζουν τον πολίτη, να διώχνουν με απειλές επενδυτές και να στρέφουν έτσι μία μερίδα ψηφοφόρων στους νεοναζί, απλά και μόνο γιατί έτσι νομίζουν ότι τιμωρούν όσους μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.

Και δουλειά, δουλειά, δουλειά, όπου τη βρίσκουμε, χωρίς να αφήνουμε ούτε ψίχουλο να πέσει κάτω από τις όποιες ευκαιρίες επαγγελματικές μας παρουσιάζονται, όπως λέω συχνά στους νεαρούς συνεργάτες μου.

Και άσε τους άλλους να ονειρεύονται μία Ελλάδα που να μοιάζει με χώρα της μπανάνας. Εμείς μπορούμε να την κάνουμε την Ελλάδα, μία χώρα που θα τη σέβεται όλος ο πλανήτης.