O Toμ Κρουζ το κουνάει καλύτερα από όλους

Κάποιες ταινίες δεν φτιάχνονται για να είναι καλές ή κακές. Ούτε τις ενδιαφέρει, ούτε έχουν αυτή την πρώτη ύλη. Φτιάχνονται απλά για να είναι διασκεδαστικές, και εφ’ όσον το πετυχαίνουν, μπράβο τους και μαγκιά τους. Η πρώτη ύλη του «Rock of Ages», είναι ένα επιτυχημένο juke box musical του Μπρόντγουεϊ, γεμάτο από hard rock επιτυχίες της δεκαετίας του 80. Σαν μιούζικαλ, δεν φιλοδοξεί να μείνει στην ιστορία του είδους. Σαν πανηγύρι όμως, σαν μαζική ψυχαγωγία και πάρτι, τα κατάφερε και τα καταφέρνει μια χαρά. Όπως και η κινηματογραφική μεταφορά του, σκηνοθετημένη από τον Άνταμ Σάνκμαν του «Hairspray”. Μια προσχηματική υπόθεση – αφορμή για να ακουστούν μια ντουζίνα γνωστές επιτυχίες μερικές φορές πανέξυπνα ενσωματωμένες στην πλοκή αντικαθιστώντας τα λόγια των πρωταγωνιστών και να ανέβει ο Τομ Κρουζ και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές στην πίστα. Που για τον Κρουζ, δεν έχω να πω τίποτα, ο άνθρωπος αστράφτει και βάζει φωτιά στην οθόνη. Σαν φυσική παρουσία, σαν ερμηνεία ρόλου αλλά και σαν τραγουδιστής κάνει μια θριαμβευτική και εκρηκτική εμφάνιση ως hard rock παρανοημένος σταρ και σώζει από αρκετές κακοτοπιές την ταινία που έχει ατυχήσει τα μέγιστα όσον αφορά την επιλογή του αδιάφορου πρωταγωνιστικού ζευγαριού και του αναιμικού κεντρικού love story. Όσον αφορά το υπόλοιπο πακέτο, εννοείται πως δεν πρόκειται να δείτε μια ακατάλληλη βρώμικη απεικόνιση της rock σκηνής: Κατάλληλο για όλη την οικογένεια είναι το θέαμα, σαν να βλέπεις την hard rock εκδοχή του «Mamma Mia», που σημαίνει ότι μην περιμένεις ναρκωτικά (ούτε καπνίζουν καν μολονότι ο Κρουζ είναι μονίμως μεθυσμένος), μην περιμένεις σεξ (με εξαίρεση μια απολαυστική κωμική σκηνή ανάμεσα στον Κρουζ κα την Μαλίν Άκερμαν) και μην περιμένεις κάποια ιδιαίτερη χορογραφική τόλμη (κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στις άτσαλα συμμαζεμένες σκηνές του στριπτιζάδικου). Να περιμένεις όμως και να είσαι έτοιμος να σηκωθείς από την καρέκλα σου για να χορέψεις τόνους cheesy μουσικής απ’ τη δεκαετία που αν είσαι πάνω από 35 είναι ακριβώς αυτά που χόρευες στα σχολικά πάρτι, ηθελημένη κακογουστιά, μια ανισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό και το σαρκαστικό στοιχείο, σαν να μην ξέρει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει το μηδέν της ιστορίας του ή να το ξεμπουρλέψει. Μια θεϊκή Μέρι Τζ. Μλάιτζ, έναν απολαυστικό σε ρόλο καρικατούρας Άλεκ Μπόλντγουιν, μια εντυπωσιακή στη φόρμα της αλλά αναξιοποίητη Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και μια πέρα από καλό ή κακό γούστο, εντελώς διασκεδαστική βραδιά.

***Στις αίθουσες από την Πέμπτη 28 Ιουνίου