Άνοιγμα σχολείων: Η κυβέρνηση την έβγαλε και φέτος την «υποχρέωση»

Σήμερα το πρωί πήγα το γιο μου στο σχολείο. Μαθητής της Τρίτης Δημοτικού, έλαμπε από χαρά που θα δει από κοντά, μετά από τέσσερις μήνες, τους φίλους και τους δασκάλους του. Που θα του κάνει μάθημα η δασκάλα του, χωρίς τη «διαμεσολάβηση» της τεχνολογίας, και θα αλληλεπιδράσει με τους συμμαθητές του.

Που τα διαλείμματά του θα τα περάσει στο προαύλιο κι όχι στους τέσσερις τοίχους του δωματίου του.

Η κατάσταση που βίωσαν και βιώνουν οι μαθητές κάθε βαθμίδας, από το Μάρτιο του 2020 μέχρι και σήμερα, είναι μη φυσιολογική, αλλά τα αποτελέσματά της δεν έχουν γίνει ακόμα ορατά και πολύ φοβάμαι ότι δε θα εκτιμηθούν εγκαίρως για να μπορέσουν να αμβλυνθούν οι συνέπειες που θα έχουν.

Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, τα προβλήματα θα κουκουλωθούν μέσα από μικρές χρονικές παρατάσεις του σχολικού έτους και την απονομή των τίτλων προόδου και προαγωγής στην επόμενη τάξη.

Διαβάζω δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Περήφανη, διατυμπανίζει ότι το πρόγραμμα τηλεκπαίδευσης, όλων των βαθμίδων, πέτυχε το στόχο του γιατί, δήθεν, ολοκληρώθηκε η ύλη!!!

Το αρμόδιο Υπουργείο δηλαδή θέτει ως μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης της σχολικής χρονιάς μια παράμετρο θεωρητική, παραβλέποντας την ουσία του προβλήματος. Ότι, στην πραγματικότητα, από την πρώτη διακοπή της δια ζώσης εκπαιδευτικής διαδικασίας μέχρι σήμερα, έχει χαθεί μια ολόκληρη σχολική χρονιά.

Γιατί, ποιός είναι αυτός που θα ισχυριστεί και θα μας πείσει ότι η μέθοδος της τηλεκπαίδευσης και ο χρόνος που διατέθηκε γι’ αυτήν σε καθημερινή βάση, μπορεί να αναπληρώσει την καθημερινή εξάωρη διδασκαλία;

Ποιός είναι αυτός που θα πει με βεβαιότητα ότι οι μαθητές πράγματι παρακολουθούσαν τα μαθήματα και δεν είχαν απλά ανοιχτό τον υπολογιστή; Οι εκπαιδευτικοί πάντως όταν διδάσκουν στην τάξη το διαπιστώνουν και τυχόν παρεκκλίνουσες μαθησιακές συμπεριφορές τις διορθώνουν εν τη γενέσει τους.

Ποιος είναι αυτός που θα δηλώσει υπεύθυνα ότι όλοι ανεξαιρέτως οι μαθητές είχαν την οικονομική δυνατότητα για να έχουν την τεχνολογική υποδομή ή η γεωγραφική τους θέση επέτρεπε την απρόσκοπτη, καθημερινή πρόσβαση στο ίντερνετ με όρους και συνθήκες που να επιτρέπουν την αδιάλειπτη παρουσία τους στα τηλεμαθήματα; Στο χωριό μου πάντως στην Κρήτη, όταν ρώτησα τους συγχωριανούς μου με παιδιά αντίστοιχων ηλικιών, τους ακούστηκε ως ανέκδοτο...

Ποιος είναι αυτός που θα αξιολογήσει ως ισότιμη την τρίωρη μεσημεριανή εκπαίδευση των μαθητών των δημοσίων δημοτικών σχολείων με την εξάωρη πρωινή των μαθητών που φοιτούν σε ιδιωτικά;

Υπάρχει άραγε ένας εκ των ειδικών σε θέματα εκπαίδευσης, ο οποίος να θεωρεί ότι η παρακολούθηση, αυτών ακόμα των τηλεμαθημάτων, από την οθόνη ενός κινητού, ενός τάμπλετ ή ενός υψηλής τεχνολογίας υπολογιστή έχει την ίδια επίδραση στο μαθητή; Ή μήπως η ετεροχρονισμένη παροχή επιδοτήσεων για την αγορά συσκευών, με κριτήρια χορήγησης προσβλητικά για τη νοημοσύνη μας, έσωσε την κατάσταση;

Μπορούν οι γονείς, ανεξαρτήτως επιπέδου σπουδών και χρόνου που δύνανται να διαθέσουν για την υποστήριξη των παιδιών τους, να αναπληρώσουν το έλλειμμα της σχολικής παράδοσης και της μεσημεριανής μελέτης;

Πόσο ορθόδοξη είναι η επιλογή της επί δύο ετών κατάργησης των προαγωγικών εξετάσεων και πόσο θα επηρεάσει τους μαθητές που πρόκειται να δώσουν το 2022 πανελλήνιες, όταν δε θα έχουν περάσει από τις αντίστοιχες προπαρασκευαστικές εξεταστικές διαδικασίες της Α’ και Β’ Λυκείου;

Τα ανωτέρω ερωτήματα, και πολλά άλλα, απασχολούν σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, η οποία αντιλαμβάνεται ότι τα σχολικά έτη 2020-2021 θα αφήσουν βαθιά κατάλοιπα:

1. Οξύνοντας τις εκπαιδευτικές ανισότητες, δια της δημιουργίας μαθητών πολλών ταχυτήτων.
2. Αυξάνοντας την πιθανότητα δημιουργίας αρρωστοφοβικών και εσωστρεφών νέων γενεών.
3. Δημιουργώντας γενεές με υπερβολική εξάρτηση από τα τεχνολογικά μέσα, καθ’ ότι επί ένα και πλέον έτος έχουν μάθει να διδάσκονται και να επικοινωνούν με τους φίλους τους μέσω αυτών.

Το Υπουργείο Παιδείας, ήδη από το Μάρτιο του 2020, θα έπρεπε, σε συνεργασία με το εκπαιδευτικό δυναμικό, να είχε καταρτίσει μια στρατηγική αντιμετώπισης των καταστάσεων αυτών, μέσω ενός πλήρους ανασχεδιασμού της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η οποία θα στόχευε στην ουσιαστική αναπλήρωση των μαθησιακών κενών, αλλά και στην ψυχολογική υποστήριξη των μαθητών. Δυστυχώς όμως, στο θέμα αυτό η πολιτική του ηγεσία πιάστηκε αδιάβαστη και έμεινε μετεξεταστέα.

Δεν ξέρω αν είναι θέμα ανικανότητας ή αδυναμίας αντίληψης της πραγματικότητας, ως αποτέλεσμα της ταξικής προέλευσης των κυβερνώντων, που τους αφαιρεί το άγχος για την πρόοδο των δικών τους παιδιών. Αυτό όμως δεν αφορά την πλατιά μάζα του ελληνικού λαού.

Η ουσία είναι πως η κυβέρνηση, μέσω του ανοίγματος των σχολείων και της κατάργησης των προαγωγικών εξετάσεων, αισθάνεται ότι την έβγαλε και φέτος την «υποχρέωση».

*Ο Στέφανος Ξεκαλάκης είναι Διπλωματούχος Αγρονόμος Τοπογράφος Μηχανικός Ε.Μ.Π. με MSc στη Διακυβέρνηση & Δημόσιες Πολιτικές. Διετέλεσε τελευταίος εκλεγμένος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.