Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Τα ψηφαλάκια να ‘ναι καλά

Το τελευταίο διάστημα άνοιξε πάλι μια συζήτηση γύρω από το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τις τεκνοθεσίες, όπου γράφονται και ακούγονται ουρανομήκεις σαχλαμάρες και ανοησίες, ανεξάρτητα από το αν διαφωνεί ή συμφωνεί κάποιος με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο που πρόκειται να έρθει.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι κανένα κόμμα δεν ενδιαφέρεται ειλικρινώς για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Όλα γίνονται για λόγους ψηφοθηρικούς. Πλειοδοσία υποσχέσεων για το ποιος θα πάρει την μεγαλύτερη πίτα της συγκεκριμένης εκλογικής δεξαμενής. Δεν μπορεί να ακούγονται ασυναρτησίες ότι η εθνική μας νομοθεσία είναι υποχρεωμένη να προσαρμοστεί σε οδηγίες της Ε.Ε. για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας. Δεν υπάρχει καμία τέτοια δέσμευση για αλλαγή του οικογενειακού μας δικαίου, αλλά κι αν υπήρχε οδηγία δεν θα μπορούσε να δεσμεύσει την εθνική μας νομοθεσία. Οι γνωμοδοτήσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι εξ ορισμού μη δεσμευτικές και το δικαστήριο δεν έχει τη δικαιοδοσία να ακυρώνει εθνικούς νόμους. Άρα δεν χρειάζεται κάποιοι να διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις για να επιτύχουν την αλλοίωση της αποκαλούμενης «πυρηνικής» οικογένειας.

Είναι άλλο πράγμα η αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ενός ανθρώπου κι άλλο πράγμα να ξεχειλώσουμε την έννοια της οικογένειας κατά το πώς βολεύει τον καθένα. Δεν λέω ότι όλες οι οικογένειες «μπαμπάς – μαμά» είναι ιδανικές. Αυτό όμως δεν είναι λόγος να καταργήσουμε την ιερή έννοια του πατέρα και της μάνας και να τις αντικαταστήσουμε με κάτι απρόσωπο του τύπου Γονέας Ι ή Γονέας ΙΙ ή It… Oι έννοιες της μάνας και του πατέρα ξεπερνούν ο,τιδήποτε ηθικοπλαστικό. Είναι αρχέγονο DNA. Tα παιδιά δεν είναι μπιμπελό, διακοσμητικά αντικείμενα, να τα κάνουμε ή να τα υιοθετούμε για πλάκα, να ικανοποιήσουμε τα δικά μας εσωτερικά κενά.

Το δυστύχημα σε όλο αυτό το δημόσιο διάλογο δεν είναι ότι το θέμα διχάζει. Αυτό είναι φυσιολογικό. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι όποιος εκφέρει αντίθετη άποψη από αυτή που επιτάσσει και επιβάλλει η μόδα της γκέι βιομηχανίας, αυτομάτως τίθεται στο περιθώριο του ρατσισμού και των διαφόρων άλλων ταμπελών.

Θλιβερό και τολμώ να πω εξόχως φασιστικό, εν έτει 2023.

Ένας πατέρας…

(Όσο ζω θα υπογράφω ως πατέρας και όχι ως Γονέας 1 ή 2 ή 3)