Η καρδιά πονάει όταν παπαγαλίζει
Να προστατεύουμε ; Να πιστεύουμε στον εαυτό μας; Να λέμε την αλήθεια; Να διεκδικούμε τα «θέλω» μας; Να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες των πράξεων μας; Να δεχόμαστε τα λάθη μας; Να μαθαίνουμε από αυτά; Να προσφέρουμε; Να συνεισφέρουμε; Να απολογούμαστε; Να ακούμε; Να σιωπούμε; Να εξελισσόμαστε; Να αμφισβητούμε; Να σκεφτόμαστε; Να δινόμαστε; Να αποχωριζόμαστε;
«Αλφαδιά» όλα τα σχολεία και στραφήκαμε στα πανεπιστήμια. Δυο χρόνια προετοιμασία για τις πανελλήνιες. Με τον Καποδίστρια ξυπνάμε, με την Γεωμετρία κοιμάστε. Κόμματα, τέλειες, αριθμοί, νόμοι , όλη μας η ζωή. Σίδερα μπαίνουν στο μυαλό μας και σε κουβούκλιο παπαγαλίας η σκέψη μας κατοικεί. Ηλεκτρική σκούπα γινόμαστε και αλόγιστα ρουφάμε ότι οι σελίδες γράφουν; Τι μένει μετά; Τι από αυτά χρησιμεύει;
Έχω δει μαθητές του 20 να αποτυγχάνουν. Σαν ηλεκτροσόκ χτυπάει το άγχος στον σφυγμό τους. Κλειδώνουν την λάμψη , τα νιάτα τους στην αποθήκη, για να μεταμφιεστούν σε στρατιώτες εκατομμυρίων λέξεων. Όλοι σχολιάζουν τις Πανελλήνιες, μα κανείς δυστυχώς δεν τις αγγίζει!
Να αντικατασταθούν; Όχι. Αλλά να προσαρμοστούν στον άνθρωπο. Στην ελευθερία της πλάσης και αναδίπλωσης της σκέψης.
Στο εξωτερικό για παράδειγμα , παράλληλα με τις «πανελλήνιες» , τα πανεπιστήμια ενδιαφέρονται για τις δράσεις. Τις διακρίσεις στον αθλητισμό, τον εθελοντισμό, την εργασία το καλοκαίρι, τα ενδιαφέροντα.
Σχετικά με όσα ακούγονται για την μειωμένη βάση εισαγωγής στα μη κρατικά πανεπιστήμια, αμφιταλαντεύομαι. Γνωρίζω προσωπικά γιατρούς που στον τοίχο τους κρεμούν πτυχία από την Βουλγαρία. Αν και όλοι την σνομπάρουμε, σας πληροφορώ ότι καθημερινά εμπλουτίζουν την πορεία τους. Άλλοι μπορεί με 19.000 μόρια να μπήκαν στην Ιατρική , μα ποτέ δεν βγήκαν.
Από την άλλη, κάποιος θα αναρωτηθεί «να έχω ριζώσει εγώ στο γραφείο και ο διπλανός μου με τα μισά μόρια να είναι αύριο ο ανταγωνιστής μου». Μην τρομάξετε. Η ζωή είναι άδικη. Και με 3 πτυχία μπορεί την δουλειά να την χάσεις , από κάποιον που ποτέ φοιτητής δεν βαφτίστηκε.
Ίσως καλύτερα να αγναντεύαμε μπροστά. Στον δικό μας δρόμο. Γιατί να συρρικνώνουμε τους εαυτούς μας κοιτώντας τους γύρω. Επενδύοντας στην δίκη μας ανόρθωση, θα επιτευχθούν οι στόχοι. Πάντα θα υπάρχουν άλλοι, πάντα καλύτεροι. Ή με κυάλια θα τυφλωθούμε ασχολούμενοι μαζί τους ή με χαρές και πόνο θα ψηλώσουμε την δίκη μας καρδιά.