Αποτέλεσμα συμβιβασμού των νέων πολιτικών είναι το Μνημόνιο 3

Του Χάρη Τσιόκα,

στελέχους και πρώην βουλευτή ΠΑΣΟΚ

Η συμφωνία που αποτυπώνεται μέσα από το τρίτο μνημόνιο ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δανειστές είναι πλέον σε μια εξέλιξη εφαρμογής....με ετεροβαρή χαρακτηριστικά

Η δέσμευση για τα «τελευταία μέτρα», γίνεται ανατρέψιμη και από τα περιεχόμενα των όρων που προκύπτουν από τη «διαχείριση βιωσιμότητας του χρέους», αλλά και από τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που δίνουν την δυνατότητα, όταν διαπιστώνονται αστοχίες να μετακυλίονται κόστη.

Οι αποφάσεις του Eurogroup σε συνδυασμό με τη μονομερή δημοσιονομική πειθαρχία γεννούν όχι μόνο το ερώτημα κατά πόσο μπορεί να γίνει ''προσχηματική'' η διαχείριση του χρέους αλλά και πως θα υπάρξει οριστική απόσχιση από την ιδιότυπη σχέση «ομηρίας» που διαμορφώνεται ανάμεσα στην Ελλάδα και στη νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Το πλαίσιο «συμβιβασμού» στο Eurogroup, δεν προσφέρεται ούτε για πανηγυρισμούς ούτε για καταστροφολογία. Στο έλλειμμα ανάπτυξης και δικαιοσύνης ,που επιδεινώνεται με το τρίτο μνημόνιο δίνεται η δυνατότητα να διαμορφωθεί μια εναλλακτική πολιτική, με νέα κοινωνικής συμμαχίας

Η σημασία του συμβιβασμού

Ο «συμβιβασμός» είναι «εργαλείο» που μπορεί να εξυπηρετήσει διαφορετικές χρήσεις, ανάλογα με το χρήστη. Γι αυτό το θέμα είναι : πως και με ποιους ορίζεται η οικονομική και κοινωνική πολιτική των "νέων" δεδομένων.

Στην αναμέτρηση αυτή εισέρχεται και η σκληρή μάχη «εικόνας» και «ενημέρωσης» προκειμένου να «διαμορφώσει» η «κοινή γνώμη» τις επιλογές της! Είναι εμφανείς δύο τύποι προσέγγισης, με διαφορετικές επιδιώξεις διαχείρισης της εξόδου από την κρίση!

Ο κυρίαρχος «τύπος» είναι η προσπάθεια να παρουσιαστεί ότι η λύση του προβλήματος περνά με την προώθηση και ανάδειξη μιας «νέας γενιάς πολιτικών» που θα υπηρετήσουν πιο τολμηρά την διαχείριση των επιλογών που καθορίστηκαν ως μονόδρομος. Το επιχείρημα είναι απλοϊκό... «έφταιγαν οι προηγούμενοι»!

Πρόκειται για μια πρακτική που δοκιμάστηκε σχεδόν στις φάσεις κρίσης στην ιστορία από τις συντηρητικές δυνάμεις και είχε ως βασική επιδίωξη, την ανακατανομή μεριδίων αγοράς και πλούτου υπέρ των ολίγων, τη πειθάρχηση της πολιτικής στην οικονομική εξουσία και την υποκατάσταση των συλλογικών θεσμών διαβούλευσης και απόφασης.

Η «νέα» γενιά πολιτικών

Η λεγόμενη «νέα γενιά πολιτικού προσωπικού» επιλέγεται (;) με βάση την ικανότητα να διαχειρίζεται το πλαίσιο των επιδιώξεων που προαναφέρθηκαν. Χρήσιμο εργαλείο γίνεται το γεγονός ότι οι δημοκρατίες στην εποχή μας μεταλλάχθηκαν σε «επικοινωνιακές», χάρη στην απευθείας πρόσβαση που προσφέρουν στον πολίτη - τηλεθεατή. Αυτό δίνει την δυνατότητα να «βραχυκυκλώνουν» επικοινωνιακά, τα δημοκρατικά αντιπροσωπευτικά σώματα...

Σε αυτό το περιβάλλον αναπτύσσεται κι η θεωρία «μη διαφοράς» στις πολιτικές επιδιώξεις των κομμάτων. Η πολιτική ζωή και δράση-όπλο της κοινωνίας- υποβαθμίζεται και αντικαθίσταται απ τους τεχνοκράτες και “γνώστες” που καλούνται να υπηρετήσουν «ηρωικά» μονόδρομουςαλλά χωρίς την κοινωνική και παραγωγική βάση!

Υπάρχει και άλλος τύπος «παρουσίασης» της εξόδου . Αυτός που αναζητεί το νέο μέ την αλλαγή του περιεχομένου των ασκούμενων πολιτικών. Για δικαιότερη διαχείριση των επιπτώσεων και προσδοκιών!

Πώς θα επιτευχθεί ανάπτυξη

Αναφέρομαι σε μια αντιπαράθεση που αξιολογεί το νέο όχι μόνο ηλικιακά-επιδερμικά αλλά με βάση το εναλλακτικό αναπτυξιακό και κοινωνικό όφελος που δημιουργεί. Είναι ο δρόμος που η οικονομική μεγέθυνση συμπορεύεται με την κοινωνική ανάπτυξη.

Είναι προφανές λοιπόν ότι, με αφορμή τις επιπτώσεις των εφαρμογών του μνημονίου της κυβέρνησης Σαμαρά ,το ''νέο'' στην προοδευτική σκέψη δεν περιορίζεται:

- σ’ ένα ανταγωνισμό μιας καλύτερης υπουργικής διαχείρισης των υφιστάμενων μέτρων(συντηρητική ή σοσιαλδημοκρατική εκδοχή),

-ούτε να είναι ένα αίτημα «επαναφοράς της ζωής» σε ένα καθεστώς προηγούμενης εποχής που έχει ήδη παρέλθει(αριστερά της οπισθοφυλακής).

Θυμίζω ότι η εναλλαγή «νέων προσώπων» στην ιστορία όταν στόχευε στην «καλύτερη» διαχείριση των πολιτικών και δομών που παράγουν ανισότητες ποτέ δεν αποτιμήθηκε ως ανανέωση. Καταγράφηκε ως συντηρητική παλινόρθωση. Γιατί επρόκειτο για ανασχηματισμούς που έδειχναν μόνο αλλαγή φρουράς

Για την κεντροαριστερά, τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού η νέα επιλογή είναι εναλλακτική μέσα στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.