Οι τρεις προϋποθέσεις για το πολιτικό σύστημα

Του Χάρη Τσιόκα,
Στελέχους του ΠΑΣΟΚ

Η περίοδος του φθινοπώρου, με τις δημοσκοπήσεις που φέρνει στο προσκήνιο, επιβεβαιώνει την παραδοχή ότι στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο συγκρούονται /αναμετρώνται δυο πόλοι -όχι απλά δυο κόμματα - που διεκδικούν να εφαρμόσουν διαφορετικά σχέδια για την έξοδο από την κρίση και διαφορετικές κοινωνικές συμμαχίες.

Αναφέρομαι σ' αυτό που επικράτησε να προσδιορίζεται ως προοδευτικός η συντηρητικός πόλος ή συνοπτικά κεντροαριστερά κόντρα στη κεντροδεξιά.

Και είναι προφανές ότι παρά τις "τεχνικές" ενημερώσεις, η κοινή γνώμη σ' όλα τα ευρήματα της, μέχρι τώρα αρνείται να ταυτίσει το δίπολο του πολιτικού σκηνικού με τον δικομματισμό!

Ασφαλώς στον κάθε πόλο, τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν κόμματα-κορμό που θα έχουν την πρώτη ευθύνη να μετεξελίξουν την εκλογική τους δύναμη σε κυβερνητική προοπτική με πολιτικές συμμαχίες, προγραμματική συμφωνία διακυβέρνησης, και αυτό γιατί σε καμία περίπτωση το κοινωνικό αίτημα-ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης- δεν μεταφράζεται σε επαναφορά κακέκτυπων του δικομματισμού!

Ένα δεύτερο εντυπωσιακό στοιχείο, και των νέων καταγραφών, είναι αυτό που τονίζει με έμφαση η κοινωνία, ότι δηλαδή με τις οι πολιτικές της επιλογές δεν υπακούει σε «κομματικές δεσμεύσεις» αλλά αντίθετα δείχνει στα κόμματα, με ποιον πόλο πρέπει να ανταγωνισθούν σε πολιτικές, προκειμένου να δημιουργείται τόσο προγραμματική συμφωνία νέας διακυβέρνησης όσο και αντίστοιχες πολιτικές και κοινωνικές συνεργασίες!

Είναι φανερό πλέον ότι και οι κοινωνικές επιλογές δεν πιστεύουν σε αυτοδυναμίες, αντίθετα δείχνουν να ενθαρρύνουν συνεργασίες που κάνουν διακριτό το μήνυμα με ποιες παραγωγικές και κοινωνικές δυνάμεις θα εφαρμόσουν ένα σχέδιο εξόδου, που θα επιμερίζει δικαιότερη τα κόστη εξόδου, και θα δίνει για όλους πρόσβαση στις ευκαιρίες ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης και του κοινωνικού κράτους!

Μ' αυτές τις επισημάνσεις γίνεται φανερό ότι ορισμένες ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων της χώρας δείχνουν να «ξεχνούν» τα εξής μηνύματα της κοινωνίας, και αυτό δεν γίνεται αποδεκτό:

1ον: Το αίτημα ότι αυτή η πολιτική χρειάζεται αλλαγή, γιατί ιδιαίτερα το τελευταίο μνημόνιο δεν δείχνει να επιχειρεί έξοδο από την κρίση, αλλά επιβολή τρίτοκοσμικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου! Επομενως δεν μπορεί να είναι μονόδρομος οι υφιστάμενες κυβερνητικές συνεργασίες!
2ον: Οι συνεργασίες των κομμάτων δεν μπορεί να συνεχίζονται με αντεστραμμένο είδωλο, αλλά με καθαρές στοχεύσεις που θα πρέπει πρώτα να περιγράφονται σε προγραμματικές συμφωνίες διακυβέρνησης .
3ον: Υπάρχει σταθερά ένα μήνυμα σ όλες τις τελευταίες εκλογικές και δημοσκοπικές καταγραφές! Αυτό που δείχνει ότι η κοινωνία δεν πιστεύει σε αυτοδυναμίες αλλά ζητά από τα κόμματα στρατηγική συνεργασιών και συγκλίσεων με ευδιάκριτους στόχους! Δεν δέχεται τις «παρά φυσιν» συνεργασίες.

Η κριτική λοιπόν των κομμάτων μεταξύ τους, ιδιαίτερα των προοδευτικών, δεν μπορεί να είναι ένας τοίχος άρνησης επικοινωνίας για συγκλίσεις, αλλά μια διαρκής επιμονή, προκειμένου να είναι ανοιχτός ο δρόμος των συνεργασιών που θα υποδεικνύει εκλογικά η κοινωνία σε όμορους χώρους.

Αυτό σημαίνει ότι τα κόμματα, ανεξαρτήτως της εκλογικής δύναμης τους, οφείλουν με πολιτική αυτονομία να προβάλλουν το δικό τους σχέδιο ως βάση διαλόγου και δράσης με τους όμορους ιδεολογικά και πολιτικά χώρους.

Η στρατηγική συνεργασιών λοιπόν και το μείγμα προγραμματικών και κοινωνικών συγκλίσεων ανάμεσα στους δυο πόλους, είναι το μεγάλο ζητούμενο της κοινωνίας. Και τα ζητούμενα αυτά δεν υποκαθίστανται ούτε από «ενδιάμεσους πόλους».

Η κοινωνία σοφά κατά τη γνώμη μου, επιμένει στην διαμόρφωση ενός διπολικού και όχι δικομματικού σκηνικού. Και αν κανείς ανατρέξει και στη διαστρωματωση της εκλογικής επιρροής των κομμάτων θα διαπιστώσει ότι άλλες οικονομικο-κοινωνικές δυνάμεις στηρίζουν τον συντηρητικό πόλο και άλλες τον προοδευτικό. Γιατί έχουν διαφορετικά σχέδια διαπραγμάτευσης και επιδιώξεων.

Είναι προφανές λοιπόν, ότι πριν τις ευρωεκλογές τα κόμματα οφείλουν καθαρά να λάβουν υπ όψιν και αυτά τα δυο μηνύματα των πολιτών.

Να επαναπροσδιορίσσουν δηλαδή τις συνεργασίες τις συμμαχίες και τις συμφωνίες για την έξοδο από τη κρίση.

Για να θυμίσουμε ότι η κοινωνία ορίζει τις ανάγκες της και τα κόμματα με τις αξίες τους μετασχηματίζουν το αίτημα σε προγραμματική σύγκληση, ορίζοντας με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν ...