Δεν είναι δυστύχημα, είναι δολοφονία

Θρηνούμε… Ξανά. Στην Ελλάδα ζούμε κατά τύχη. Αν είσαι τυχερός θα σωθείς. Αν όχι θα σκοτωθείς. Θα πνιγείς, θα καείς, θα πέσεις θύμα όλων αυτών που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν μεριμνήσει για να μην ζεις κατά τύχη. Όλων των «υπευθύνων». Όλων αυτών που τώρα τρέχουν στα Τέμπη για να κάνουν τους συντετριμμένους. Δεν είναι. Είναι υποκριτές και φαρισαίοι. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. ΟΛΟΙ. Η τραγωδία στα Τέμπη είχε προαναγγελθεί. Από τις 7 του Φεβρουαρίου. Το μόνο που δεν είχαν προβλέψει οι εργαζόμενοι στους Σιδηροδρόμους ήταν το πότε.

«Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις».

Αυτό είχαν γράψει τότε. Και τώρα το διαβάζεις και ανατριχιάζεις. Κι εξοργίζεσαι. Γιατί μαθαίνεις ότι ο κόσμος που μπαίνει στο τρένο παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα εδώ και 23 χρόνια… Οι εργαζόμενοι φώναζαν αλλά όλοι αυτοί που τώρα «κλαίνε» έκαναν τους κουφούς. Ήταν του «πάμε κι όπου βγει».

Στην εποχή που οι κανονικές χώρες δίνουν τη δυνατότητα στον επιβάτη να βλέπει LIVE την πορεία του τρένου που επιβαίνει και μαζί όλων των υπολοίπων, εδώ όλα είναι στο… manual. Όλα. Εκτός από την ευθύνη. Αυτή πάει στον αυτόματο. Δεν φταίει ποτέ κανείς. Όχι. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι δολοφονία. Και μάλιστα προαναγγελθείσα. Δεν είναι ζωές που χάθηκαν. Είναι ζωές που πάρθηκαν. Από την ανευθυνότητα όλων όσοι θα έπρεπε να μας εξασφαλίζουν, εδώ και χρόνια όχι τώρα, ότι θα μπαίνουμε στο τρένο και δεν θα έχουμε συντροφιά τον Χάρο… Όλων αυτών που τώρα θα βρουν ποιος φταίει. Λάθος. Θα βρουν σε ποιον να ρίξουν την ευθύνη για να την βγάλουν καθαροί οι ίδιοι…

Όλοι αυτοί που εδώ και δεκαετίες έχουν κάνει το «Πάμε κι όπου βγει» κανόνα… Που έχουν αφήσει τα πάντα στη μοίρα τους.

Δολοφόνοι. Δολοφόνοι…