Νίκος Ρωμανός: Το αδιέξοδο μιας επικίνδυνης... λογικής

Της Γεωργίας Λινάρδου

«Δε βρέθηκε λύση», δήλωσε ο πατέρας του Ν.Ρωμανού μετά τη συνάντηση. Μια συνάντηση που πυροδότησε σφοδρές αντιδράσεις από πολλούς και ίσως να ήταν και αναμενόμενη η κατάληξή της.

Από την άλλη, η κατάσταση της υγείας του νεαρού κρατούμενου που απλά διεκδικεί την εφαρμογή του άρθρου 26 του Συντάγματος (πόσο θρασύς είναι άραγε;) χαρακτηρίζεται σοβαρή. Οι επόμενες ώρες θεωρούνται κρίσιμες.

Μίλησα μαζί του νωρίτερα σήμερα την ώρα που βρισκόταν στον Άρειο Πάγο μαζί με τον δικηγόρο του Νίκου Ρωμανού, Φραγκίσκο Ραγκούση για το θέμα της αναίρεσης. Ο άνθρωπος δεν ήταν καλά. Ηταν ταραγμένος. Πλέον φοβάται ακόμη περισσότερο για τη ζωή του παιδιού του.

Τι θα γίνει από δω και πέρα. Ούτε ο ίδιος γνωρίζει. Οι δικηγόροι δίνουν μάχη.

Κι όλα αυτά για ένα θέμα που το ίδιο μας το Σύνταγμα το έχει λύσει.

Τι αναφέρει, λοιπόν, αυτό το περίφημο άρθρο που έχει άμεση σχέση με την υπόθεση που συζητάμε και που έχει προβληματίσει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας σε αντίθεση με ένα άλλο που εξακολουθεί να ρίχνει βέλη μίσους και οργής απέναντι σε αυτόν το νεαρό;

Αναφέρει, λοιπόν, κατά γράμμα (για να μην έχουμε παρεξηγήσεις από μη εξηγήσεις) πως «Καθένας έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Η εκπαίδευση πρέπει να παρέχεται δωρεάν, τουλάχιστον στη στοιχειώδη και βασική βαθμίδα της. Η στοιχειώδης εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση πρέπει να εξασφαλίζεται για όλους. Η πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία πρέπει να είναι ανοικτή σε όλους, υπό ίσους όρους, ανάλογα με τις ικανότητες τους.

Η εκπαίδευση πρέπει να αποβλέπει στην πλήρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και στην ενίσχυση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιακών ελευθεριών. Πρέπει να προάγει την κατανόηση, την ανεκτικότητα και τη φιλία ανάμεσα σε όλα τα έθνη και σε όλες τις φυλές και τις θρησκευτικές ομάδες, και να ευνοεί την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων των Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της ειρήνης».

Μήπως είναι ψιλά αυτά τα γράμματα για μία κοινωνία που ταλανίζεται από τη φτώχεια και τα χρέη; Μα όταν στην πορεία της ζωής δεχόμαστε την κατεδάφιση του ενός μετά του άλλου άρθρων του Συντάγματος που υπερασπίζουν τα δικαιώματά μας, ποια θα είναι η κατάληξη μας ως λαού; Οταν δεχόμαστε την απεμπόληση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων για συνανθρώπους μας, τι πιστεύουμε; Οτι δεν θα έρθει η στιγμή που θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα;

Για ένα μέρος της κοινωνίας που αντιπαρέρχεται του δικαιώματος ενός κρατούμενου να σπουδάσει, με επιχειρήματα επικίνδυνα και χλευαστικούς αναστεναγμούς τι μέλλον μπορεί να υπάρξει;

Είναι η ίδια η κοινωνία η οποία τα τελευταία χρόνια έχει θρηνήσει χιλιάδες νεκρούς, θύματα της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων (βλέπε αυτοκτονίες). Και είναι αυτή η Πολιτεία που αδιαφόρησε για τις χιλιάδες αυτοκτονίες, που αδιαφόρησε και αδιαφορεί για το πόσα παιδιά καθημερινά, που δεν είναι εγκληματίες, που δεν έχουν υποπέσει σε κάποιο αδίκημα έχουν πρόσβαση στη δωρεάν Παιδεία. Αλλά μην πάμε μακριά. Πόσα παιδιά άπορων οικογενειών έχουν πρόσβαση στο δωρεάν σύστημα Υγείας; Έχετε βρεθεί σε δημόσιο νοσοκομείο; Έχετε βρεθεί σε φαρμακείο που πηγαίνει ο άλλος να ζητήσει τα φάρμακα του βερεσέ;

Για την ίδια Πολιτεία μιλάμε. Και για ένα μέρος της κοινωνίας που με όση ευκολία κλείνει τα μάτια σε όλα αυτά, με άλλη τόση τα κλείνει και στο δικαίωμα του Ρωμανού να σπουδάσει.

Οι φυλακές δεν είναι το «αποχωρητήριο» της κοινωνίας. Γιατί αν είναι πάλι στην κοινωνία θα καταλήξει το... περιεχόμενο. Αυτό δε μας προβληματίζει άραγε;
Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι η ακραία σκέψη πως ένα καλάσνικοφ ίσως και να γίνει πιο επικίνδυνο στα χέρια ενός... μη εγκληματία.

Σχετικές ειδήσεις

• Ραγκούσης: Ο Ρωμανός θέλει να καταξιωθεί ως επιστήμονας
• Γιώργος Ρωμανός: Δεν βρέθηκε λύση για το πρόβλημα
• Ραγκούσης: «Φεύγει η ζωή από τον Ρωμανό»