Μαρτυρία από τη φλεγόμενη Γάζα: «Η φωνή μου είναι το σωσίβιο μας» λέει δημοσιογράφος

«Το ειρηνικό πρωινό στη Γάζας καταστράφηκε χθες απότομα από τις τρομακτικές εκρήξεις που βύθισαν περισσότερους από 2,3 εκατομμύρια κατοίκους σε ένα σύννεφο αγωνίας και σύγχυσης, μετά τις επιθέσεις της Χαμάς στο Ισραήλ και τα αντίποινα που ακολούθησαν.

Καθώς ο ήχος των πολεμικών αεροσκαφών δυνάμωνε, η ανήσυχη οικογένειά μου και εγώ αναζητούσαμε καταφύγιο, στριμωγμένοι σε ένα δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό, ελπίζοντας – ανόητα ίσως – ότι ήταν το πιο ασφαλές μέρος στο σπίτι μας

Δίπλα μου, η γυναίκα μου, με ορθάνοιχτα μάτια και τρέμοντας, κρατιόταν στο πλάι μου καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες προς το δωμάτιο. Μας καθησύχαζε επανειλημμένα ότι ήμασταν ασφαλείς, αλλά το τρέμουλο στη φωνή της πρόδιδε το άγχος που την έπιανε.

Ακόμα κι όταν προσπαθούσα να μεταφέρω μια αίσθηση ελπίδας, δεν μπορούσα να αγνοήσω τον φόβο που ήταν χαραγμένος στα πρόσωπα της οικογένειάς μου και την αγωνία που πλανιόταν στον αέρα. Η μητέρα μου, μια γυναίκα της οποίας οι ρυτίδες μαρτυρούσαν μια ζωή μαχών με το Ισραήλ, προσκολλήθηκε στον δίχρονο γιο μου, το μονάκριβο εγγόνι της, προσπαθώντας να τον προστατεύσει από τον εκκωφαντικό βρυχηθμό έξω. Τα ψιθυριστά λόγια παρηγοριάς της ήταν μια ήπια προσπάθεια να πνίξει τον θόρυβο των F-16.

Σε εκείνο το δωμάτιο, μαζευτήκαμε όλοι – οι γονείς μου, η γυναίκα, ο γιος και η αδερφή μου. Οι φωνές μας, κάποτε γεμάτες με πρωινά γέλια, τώρα ακούγονταν με σιωπηλούς τόνους, καταπιεσμένα δάκρυα και σιωπηλές προσευχές.

Πέρα από το καταφύγιό μας, τα νέα έφεραν στοιχειωμένες εικόνες καταστροφής, με κτήρια κατοικιών να γκρεμίζονται σαν αρχαία ερείπια και σύννεφα σκόνης και καπνού να πνίγουν τον αέρα. Κάθε έκρηξη έστελνε δονήσεις στο έδαφος από κάτω μας, ενώ οι κραυγές των ανθρώπων στους δρόμους και ο βρυχηθμός των μαχητικών αεροσκαφών από πάνω ενίσχυαν τη συλλογική μας ανησυχία.

Σε εκείνη τη σουρεαλιστική στιγμή, είχα την πεποίθηση ότι η φωνή μου δεν ήταν μόνο το σωσίβιο μου, αλλά και μια σύνδεση με τον κόσμο που συχνά κωφεύει στον αγώνα μας. Ως δημοσιογράφος και συγγραφέας που επέζησε από θαύμα από πέντε καταστροφικούς πολέμους με το Ισραήλ, ξέρω ότι η φωνή μου είναι ένας σύνδεσμος με έναν κόσμο που μπορεί, τουλάχιστον, να συμβάλει στην ενίσχυση των εκκλήσεών μας για ασφάλεια.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, κάθε δύο ώρες, ανταλλάσσαμε τηλεφωνήματα, επικοινωνώντας με αγαπημένα πρόσωπα σε όλη την πόλη. Οι γείτονες έλεγχαν ο ένας τον άλλον και ακόμη και άγνωστοι μοιράστηκαν λόγια αλληλεγγύης και ενθάρρυνσης. Καθώς το γράφω αυτό, συνεχίζω να παραμένω δυνατός, παρόλο που ανησυχώ βαθιά μέσα μου ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε στόχος ανά πάσα στιγμή. Οποτεδήποτε.

Αλλά κάτω από αυτή την επίδειξη θάρρους, μετά από μια μέρα ανελέητων αντιπαραθέσεων, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το τίμημα της ψυχολογικής εξάντλησης. Ο φόβος εξακολουθεί να υπάρχει στα μάτια όσων έχουν δει τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης και η ηχώ από τις εκρήξεις στοιχειώνει τις καρδιές μας.

Κάθε στιγμή είναι τώρα μια μάχη ενάντια στη θλίψη και το βάρος της αβεβαιότητας μας πιέζει πολύ.Κάθε στιγμή είναι τώρα μια μάχη στη θλίψη και το βάρος της βεβαιότητας μας πιέζει πολύ.

Ωστόσο, στη Γάζα, η ενότητα και η ανθεκτικότητα έχουν γίνει η μόνη παρηγοριά του λαού. Μέσα στο φόβο και την καταστροφή, φωνές ελπίδας και αποφασιστικότητας ψιθύριζαν καθώς η νύχτα ξετυλίγονταν. Είναι μια απόδειξη του ακλόνητου πνεύματος των Παλαιστινίων – που στέκονται μαζί στα κατεχόμενα εδάφη, ενωμένοι ενάντια στις επιθέσεις των κατακτητών»

Al Jazeera