Συγκινεί ο Παπαδόπουλος:«Είπα ο καρκίνος τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου»
O Σπύρος Παπαδόπουλος μιλά ανοιχτά για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και συγκινεί.
![Συγκινεί ο Παπαδόπουλος:«Είπα ο καρκίνος τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου»](https://img.bbmd.gr/img/1260/max/82/2020/07/05/papadopoulos12.jpg?t=Gex18ot0PMpm-ssvcK3U5Q)
Εσείς στον Θεό πιστεύετε;
Όχι. Μεγάλωσα με γιαγιάδες πολύ ένθεες. Πήγαινα κι εγώ μικρός στην εκκλησία. Ξέρω απ’ έξω όλη τη Θεία Λειτουργία. Κάτι μέσα μου αντιδρούσε. Λέει κάποια στιγμή ο Μπέκετ ότι η μάνα μας, μας γεννά πάνω από τον τάφο μας. Και αυτό το διάστημα, από την κοιλιά της μέχρι να πέσουμε στη μαρμάρινη πλάκα, αυτό το φωτεινό διάλειμμα, είναι η ζωή. Θαυμάζω πάντως τους ανθρώπους που πιστεύουν. Τους σέβομαι. Καμιά φορά τους ζηλεύω κιόλας.
![](https://img.bbmd.gr/img/900/max/82/2020/07/05/papadopoulos12-1.jpg?t=Aq26J4OYOnJM_D2-2OPjCA)
Τηρήσατε μια πολύ παλικαρίσια στάση όταν περάσατε τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας σας με τον καρκίνο. Ούτε τότε στραφήκατε στον Θεό;
«Κοίτα, είπα ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Ίσως όταν δεν πιστεύεις, σου είναι και πιο εύκολο. Λες: «εντάξει, ήρθε η ώρα μου, μια χαρά περάσαμε, τέλος τώρα».» είπε στο “ΒΗΜΑgazino” και την Έρη Βαρδάκη.
![](https://img.bbmd.gr/img/900/max/82/2020/07/05/papadopoulos57-682x384.jpg?t=5JF2EDz2DLPNEpIfniIX_w)
Μπορεί όμως να συμβιβαστεί ο άνθρωπος με κάτι τέτοιο;
Νομίζω μια σοβαρή παράμετρος που το καθορίζει αυτό είναι το αν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή ή όχι. Εγώ νιώθω ότι δεν έχω εκκρεμότητες με ανθρώπους, βαρίδια. Νιώθω ειρήνη μέσα μου. Ίσως αυτή η στάση ζωής μου ερμηνεύεται και από τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν αριστερός, κυνηγήθηκε. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του Πειραιά που όλους μας ένοιαζε απλά πώς θα βγει η μέρα, το τώρα. Ακόμη και σήμερα δεν έχω σχέση με τη διάσταση του χρόνου που λέγεται μέλλον. Δεν με αφορά.