Γενναία απόφαση Τσίπρα - Πλεύση ΣΥΡΙΖΑ σε αχαρτογράφητα νερά

Είναι προφανές ότι ο ίδιος θα τρέξει τις διαδικασίες εκείνες που θα οδηγήσουν στο νέο τοπίο. Φαίνεται ότι επιφυλάσσει για τον εαυτό του το ρόλο του «εγγυητή της ενότητας» δεδομένου ότι το εγχείρημα είναι δύσκολο, επίπονο και ίσως απρόβλεπτο.
Είναι γνωστό, πάντως, ότι διαθέτει άνετη πλειοψηφία στα κομματικά όργανα και την Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπως επίσης και μεγάλη επιρροή στην κοινωνία. Είναι κατά συνέπεια στο χέρι του -αν το επιθυμεί- να επηρεάσει τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση που χαρτογραφήθηκε από το τρίπτυχο επάνοδος στις αξίες της παράταξης, γενναία ανανέωση και τίτλοι τέλους για τις παθογένειες που κατέτρωγαν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν σαράκι -άλλωστε άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στα οδυνηρά αποτελέσματα τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης κάλπης.

Αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί μόνο προσωπική μου εκτίμηση, περιεγράφη ήδη αναλυτικά από τον Αλέξη Τσίπρα στην ομιλία του στην πρώτη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του, όπου έκανε ειδική μνεία για το έλλειμμα σοβαρότητας και τις δραματικές του επιπτώσεις στην εικόνα που προσλάμβανε η κοινή γνώμη. Μια εικόνα πολύ μακριά από το να θεωρείται η Κουμουνδούρου αξιόπιστη κυβερνητική λύση.

Φυσικά έφταιξαν κι άλλα που τα έχουμε επισημάνει στο πρόσφατο παρελθόν, όπως για παράδειγμα ο απολύτως άστοχος σχεδιασμός του προεκλογικού αφηγήματος του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο εκινείτο μακράν της κοινωνίας και των αναγκών της. Απεδείχθη όμως, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η επί μια συναπτή τετραετία διαρκής άσκηση εσωκομματικής ισορροπίας -συχνά στην κόψη του ξυραφιού- είχε καταστροφικές συνέπειες για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: απογοήτευσε, κούρασε, ίσως τρόμαξε τον κόσμο που του είχε επιβάλει ιδιαίτερα light τιμωρία στις εκλογές του 2019.

Φέρει και ο ίδιος ευθύνη και το γνωρίζει. Άλλωστε πήρε μια μεγάλη, γενναία απόφαση με γνώμονα της λογική, την πολιτική ηθική, τη συνείδησή του. Του αξίζει η επιβράβευση για τον πρόσθετο λόγο ότι η ομιλία του δεν είχε ούτε ψήγμα πικρίας αλλά ήταν αντίθετα δέσμευση συμπόρευσης από τη θέση του απλού στρατιώτη. Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι θα αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους, σε πιρουέτες και αυτοσχεδιασμούς. Ίσως μάλιστα να έχουμε remake του 2008, όταν ο Αλέκος Αλαβάνος παρέδιδε το δαχτυλίδι της διαδοχής στο νεαρότατο τότε Αλέξη Τσίπρα διαβλέποντας ίσως ότι διαθέτει ηγετική στόφα και ενδεχομένως μπορεί να οδηγήσει το κόμμα σε καινούριες θάλασσες.

Ας επανέλθουμε, όμως, σε αυτό καθαυτό το γεγονός της αποχώρησης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη γραμμή, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την πλήρη ανανέωση της παράταξης από κορυφής μέχρις ονύχων. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, ειδικά στην πολιτική, παρότι το γενικότερο τοπίο δείχνει παγιωμένο. Το μόνο που θα μπορούσε ίσως να υποστηριχθεί με βεβαιότητα, αυτή τη στιγμή, είναι ότι πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία, καθώς τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος θα κρίνουν και την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει επομένως σημάνει τι είδους ανάγνωση θα κάνουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του κ. Τσίπρα και ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και ως προς το δει γενέσθαι. Τα δείγματα δεν είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά αρχής γενομένης από το βράδυ της «μοιραίας Κυριακής» και τούτο γιατί δημιουργείται η εντύπωση ότι το κέντρο βάρους παραμένει στο ποιος θα κάνει περισσότερο ή λιγότερο κουμάντο στον εσωτερικό μικρόκοσμο.

Κλείνοντας, επειδή όλα είναι αλληλένδετα, η τελική τροχιά στην οποία θα επιλέξει να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επηρεάσει το τοπίο στο χώρο της κεντροαριστεράς και φυσικά και το ευρύτερο πολιτικό τοπίο.