Οι ευρωπαϊκές «καρέκλες», ο δυσαρεστημένος Γερμανός πρώην πρέσβης και οι σχεδιασμοί του Μαξίμου
Υπάρχουν πολλά και διάφορα power games σε εξέλιξη και μάλιστα ορισμένα έχουν και χαρακτηριστικά θρίλερ, που μας καθηλώνουν.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά, ξεκινώντας από την ευρύτερη γειτονιάς μας, δηλαδή τα παιχνίδια που παίζονται στο «μοίρασμα» των σημαντικών ρόλων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και στα οποία διαπλέκεται το όνομα του Έλληνα πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Εδώ λοιπόν, είναι σαν το παλιό αγαπημένο παιδικό παιχνίδι, με τις «μουσικές καρέκλες»: Αν πάρει ο σοσιαλιστής που είναι η σειρά του (πρώτα απ’ όλα η εσωτερική… τάξη) τη θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (περί του Αντόνιο Κόστα ομιλούμε), τότε πώς θα διαμορφωθούν οι ισορροπίες ως προς την προεδρία της Κομισιόν; Ξέρουμε ότι το σημερινό «φαβορί» που ακούει στο όνομα φον ντερ Λάιεν, παρά τη φαινομενικά στιβαρή στήριξη που της παρέχεται αριθμεί αρκετές φανερούς και κυρίως κρυφούς εχθρούς. Μία «κόντρα-υποψηφιότητα» υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει υπέρβαση της γεωγραφικής ισορροπίας Βορράς-Νότος, θα μπορούσε να είναι η Ρομπέρτα Μέτσολα –σημερινή πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου- «τέκνο» της Ευρωπαϊκής Δεξιάς, «φρέσκια» στο επάγγελμα άρα χωρίς έντονες εχθρότητες. Εφόσον βέβαια η Γερμανία θα αποδεχόταν –παρότι αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ΕΕ- να παραιτηθεί από την επιθυμία να επιβάλει το δικό της «παιδί».
Η συζήτηση για τις ευρωπαϊκές προοπτικές του Έλληνα πρωθυπουργού έχει πολυκαιρίσει. Ο ίδιος το έχει κατά καιρούς διαψεύσει, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη θέρμη. Μάλιστα στην τελευταία του δημόσια τοποθέτηση είπε πως θεωρεί τιμητικό να συζητείται το όνομα ενός Έλληνα πρωθυπουργού για ευρωπαϊκό αξίωμα και πως επίσης είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει (ANT1). Σαν να μου φαίνεται ότι αφενός κολακεύεται αφετέρου δεν είναι αυτό που θα λέγαμε απόλυτα αδιάφορος απέναντι στην πρόκληση. Κατά συνέπεια το ερώτημα είναι, υπάρχουν αυτοτελώς πιθανότητες αν υποθέσουμε ότι η τελική έκβαση δεν θα καθοριστεί από «καραμπόλες»; Πρώτα απ’ όλα τη Γερμανία δεν τη βλέπω ιδιαιτέρως ένθερμη. Ο Γερμανός πρέσβης, του οποίου ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ζητήσει στο παρελθόν την παραίτηση λόγω… φιλοσυριζαϊκής στάσης, σήμερα βρίσκεται ως διπλωματικός σύμβουλος δίπλα στον Όλαφ Σολτς, που είναι ο βασικός «τροχονόμος» στην κατανομή των ευρωπαϊκών αξιωμάτων. Δεύτερο, ο Εμανουέλ Μακρόν έχει περάσει στη ζώνη της ψυχρότητας απέναντι στο Μέγαρο Μαξίμου παρά τις θερμές σχέσεις του πρόσφατου παρελθόντος και παρά το γεγονός ότι ενισχύσαμε από το υστέρημά μας τη γαλλική οικονομία με 3 δισ. με την αγορά 12 μαχητικών αεροσκαφών Rafale. Επισημαίνω απλώς, ότι η ευρωομάδα Μακρόν (Renew Europe) ψήφισε μονοκούκι το καταδικαστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για το Κράτος Δικαίου στη χώρα μας. Τρίτο, η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει ευρωατλαντική αύρα, μόνο που η εποχή που η Ουάσινγκτον είχε «κόψει» τον Κώστα Σημίτη για να προωθήσει τότε τον Μανουέλ Μπαρόζο στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής –εις αναγνώριση των υπηρεσιών που της είχε παράσχει στον πόλεμο του Ιράκ- έχει παρέλθει. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη κάνει τα κουμάντα της χωρίς να παίρνει και κατά γράμμα τις αμερικανικές επιθυμίες. Τέταρτο, ως προς το θέμα της παραβίασης του Κράτους Δικαίου, ο προβληματισμός είναι ευρύτερος, υπερβαίνει δηλαδή τα στενά όρια του Στρασβούργου. Με τόσα θέματα σε εκκρεμότητα, αρχής γενομένης από τις υποκλοπές, το τελευταίο που θα επιθυμούσε η Ευρώπη είναι να κινδυνεύσει από νέους κλυδωνισμούς. Θυμίζω ότι το 1999, οδηγήθηκαν σε παραίτηση όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που τελούσε υπό την προεδρία του Ζακ Σαντέρ για μια σειρά σκανδάλων κακοδιαχείρισης.
Θα μου πείτε «πάπαλα»; Προσωπικά πιστεύω ότι το παιχνίδι παραμένει ανοικτό αλλά εξαρτάται επίσης και από ένα άλλο θρίλερ (όπως αναδύεται δημοσκοπικά) από το αποτέλεσμα των επικείμενων ευρωεκλογών. Τόσο στο ευρύτερο όσο και στο εθνικό κάδρο. Αυτή τη στιγμή ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει να επιδείξει στις Βρυξέλλες ένα λαμπερό «παράσημο» υπό την έννοια ότι ηγείται του ισχυρότερου κεντροδεξιού κόμματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ευρωκάλπη ανεξάρτητα από την αδιαμφισβήτητη σημασία της στο εσωτερικό πολιτικό χρηματιστήριο, συνδέεται εν τέλει και με την προοπτική του Κυριάκου Μητσοτάκη για ευρωπαϊκή καριέρα.
ΥΓ: Σε σχέση με τις ευρωεκλογές, ας πάρουμε επιπροσθέτως υπόψιν μας ότι σύντομα, στις 10 Μαΐου, γίνονται εκλογές στη γειτονική χώρα και σύμφωνα με τις προβλέψεις θα επικρατήσει μια δεξιά-εθνικιστική κυβέρνηση, η οποία θα λέει από το πρωί ως το βράδυ Μακεδονία νέτο σκέτο. Σε μια τέτοια περίπτωση, η συμφωνία των Πρεσπών δεν θα βαραίνει αποκλειστικώς τον ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο κοινής γνώμης.
.jpg)
