Οι προϋποθέσεις µεταφοράς της φορολογικής κατοικίας

Το τελευταίο καθορίζεται σύµφωνα µε τους προσωπικούς και οικονοµικούς δεσµούς που αναπτύσσει ο φορολογούµενος τόσο στο κράτος της τρέχουσας κατοικίας όσο και στο κράτος που επιθυµεί τη µεταφορά της.

Εφόσον τα ως άνω κριτήρια πληρούνται σε περισσότερα του ενός κράτη, η διοίκηση οφείλει να σταθµίσει τα πραγµατικά περιστατικά και να εξεύρει το κράτος στο οποίο συγκλίνουν οι δεσµοί του φορολογουµένου.

Τα τελευταία χρόνια µε την αυξανόµενη τάση µετεγκατάστασης των εργαζοµένων, αποτυπώνεται η πρόθεση του νοµοθέτη και της νοµολογίας προς διεύρυνση των περιπτώσεων µεταφοράς της φορολογικής κατοικίας όταν υπάρχουν στενοί οικονοµικοί, επαγγελµατικοί δεσµοί και βούληση µόνιµης διαµονής, ακόµη και αν στο πρώτο κράτος προϋπάρχουν οικογενειακοί ή κοινωνικοί δεσµοί, οι οποίοι στο παρελθόν συνιστούσαν ανυπέρβλητο εµπόδιο.

Ωστόσο, οι αρµόδιες φορολογικές αρχές συχνά αρνούνται να αποδεχθούν τη µεταφορά της φορολογικής κατοικίας, επικαλούµενες την ύπαρξη ακόµη και αµελητέων –σε αρκετές περιπτώσεις– δεσµών, όπως αποκλειστικά την ιδιότητα του διαχειριστή επί µιας εταιρείας ή την εκµετάλλευση κάποιου ακινήτου στην Ελλάδα.

Σε κάθε περίπτωση, οι φορολογούµενοι δικαιούνται επί σχετικής αρνήσεως να προσφύγουν στα διοικητικά δικαστήρια (ακυρωτική διαφορά ενώπιον του Τριµελούς ∆ιοικητικού Πρωτοδικείου) προκειµένου να ακυρώσουν την απορριπτική απόφαση της διοίκησης.