Χρειάζεται η Ελλάδα έναν σύγχρονο Lyndon B. Johnson;
Την ώρα που το σύγχρονο πρόβλημα δεν λύνεται με σύγχρονους τρόπους, όπως αποδεικνύεται από τα όσα αρθρώνουν κατά καιρούς οι οικονομολόγοι, ίσως θα πρέπει να αναζητηθούν άλλες, πιο δραστικές και παραδοσιακού τύπου λύσεις για να λύνονται οι γόρδιοι δεσμοί.
Του Βασίλη Βασιλόπουλου
Το κακό είναι ότι όσα ψελλίζονται από τους οικονομολόγους και τις αγορές, όταν αντανακλώνται επάνω σε πολιτικούς ηγέτες, τους μετατρέπουν είτε σε κυνικά τέρατα, είτε σε καρικατούρες, όπως τόσοι πολλοί σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Λίγοι οικονομολόγοι, που τους λένε γραφικούς, υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να κηρυχθεί πόλεμος στη φτώχεια και την ανεργία. Ακόμη λιγότεροι είναι οι πολιτικοί που διαθέτουν τέτοιο σχέδιο.
Ας δούμε όμως τι έκανε ο Johnson πριν από 50 χρόνια και πώς τον πολέμησε το ίδιο σύστημα που σήμερα χτυπά μέσω της παγκοσμιοποίησης τους πάντες:
Ανακοίνωσε ότι κηρύσσει τον πόλεμο κατά της φτώχειας. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση βομβάρδισε επί 10 χρόνια, τις τότε ΗΠΑ με "καλύτερα σχολεία, καλύτερη υγεία για καλύτερη ζωή, και καλύτερες θέσεις εργασίας".
Τηρουμένων των αναλογιών και σχετικά με τη χώρα της υπόθεσης εργασίας, αυτοί που είχαν περισσότερο ανάγκη, δέχθηκαν ιδιαίτερη μέριμνα. Η φτώχεια μεταξύ των ηλικιωμένων μειώθηκε σημαντικά από την βελτίωση της κοινωνικής ασφάλισης.
Η σημαντικότερη προσφορά του Προέδρου Τζόνσον ήταν να περάσει την αντίληψη ότι είναι ευθύνη της κυβέρνησης να παρέμβει για λογαριασμό των μειονεκτούντων ατόμων. Ασφαλώς, όλα πήγαν στράφι, από τη μία κρίση στην άλλη και αποκορύφωμα, το Βιετνάμ. Οι πόροι που διατέθηκαν ήταν πολύ λιγότεροι από τους απαιτούμενους και «το σύστημα», παραληρούσε από νεύρα μολονότι ο πόλεμος κατά της φτώχειας υπο-χρηματοδοτήθηκε.
Πρωταγωνιστές της αντίδρασης βέβαια οι εκπρόσωποι του άκρατου καπιταλισμού. Οι συντηρητικοί διανοούμενοι και πολιτικοί.
Αυτοί, περίπου σαν τους δικούς μας "εγκεφάλους" που αποφασίζουν για τη χώρα, θεωρούσαν ότι η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικό τρόπο και με κεφάλαια της κυβέρνησης επειδή είναι περίπου ψυχασθένεια (τα ίδια πίστευε ο Ρέιγκαν), η οποία προκαλείται από την άθλια συμπεριφορά και τον ελαττωματικό τρόπο ζωής των φτωχών!
Αυτοί οι άνθρωποι που μπορείτε να αναγνωρίσετε ως δασκάλους του κάθε Άδωνη, έλεγαν ότι οι φτωχοί είναι οκνηροί, ανεύθυνοι, και επιρρεπείς σε εθισμούς. Έχουν πολλά παιδιά. Δεν μπορούν να παντρευτούν.
Αργότερα, οι θεωρίες έγιναν χειρότερες καθότι η εξέλιξη του σχεδίου Johnson ήταν δραματική.
Επειδή είδαν τον κίνδυνο, το κεφάλαιο και οι άνθρωποί του στην πολιτική έφτιαξαν μια Αμερική όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας για ψίχουλα. Τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Δεν μπορεί να αποταμιεύσει κανείς. Δεν μπορεί να κάνει οικογενειακό προγραμματισμό. Δεν μπορεί ούτε το χρόνο του στο 24ωρο να προγραμματίσει. Δεν μπορεί να ανελιχθεί επαγγελματικά και εισοδηματικά. Είναι μια ζούγκλα. Είναι αυτό που οικοδομείται στην Ελλάδα.
Μόνον που εδώ δεν έχει προηγηθεί κάποιος Τζόνσον.
Ω, του θαύματος η έννοια κλειδί του συστήματος ήταν η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ.
Στη Μεγάλη Ύφεση σε διάστημα λίγων μόνο μηνών, εκατομμύρια άνθρωποι εισήλθαν στις τάξεις των επισήμως φτωχών, όχι μόνο απολυμένοι εργάτες, αλλά και εργαζόμενοι στην υψηλή τεχνολογία, διευθυντές, δικηγόροι, και άλλοι που ζούσαν άνετα. Αυτοί δεν ήταν ψυχασθενείς φτωχοί…
Ήταν μορφωμένοι, εργατικοί, φιλόδοξοι και τώρα άστεγοι και με κουπόνια τροφίμων στα χέρια.
Άρα, η φτώχεια είναι η έλλειψη χρημάτων. Η φτώχεια όμως ήταν ποινικοποιημένη. Από την άλλη, τροφοδοτεί και επιταχύνει κάθε ύφεση. Αυξάνονται οι δαπάνες για προσωρινή βοήθεια, φάρμακα, περίθαλψη, εκπαίδευση, επιδόματα, φυλακές. Το χειρότερο; δεν παράγεται πλούτος.
Πηγή theatlantic.com
Σχετικές ειδήσεις
Trending
