Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξέ το με πράξεις!

Άρθρο του κ. Γιώργου Κοντογιάννη,

βουλευτή Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας

Την ώρα που τα ελληνικά νοικοκυριά δεινοπαθούν…

Την ώρα που η αγορά έχει γονατίσει…

Την ώρα που οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται με απίστευτη ταχύτητα και ως το τέλος του έτους κι επισήμως θα ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο…

Την ώρα που η Ελλάδα και οι Έλληνες υποφέρουν, κάποιοι …συνέλληνες, φροντίζουν να βγάζουν τις «οικονομίες» τους στο εξωτερικό για να τις διασφαλίσουν.

Και πού είναι το κακό θα ρωτήσει κάποιος. Είναι παράνομο αν με νόμιμες διαδικασίες βγάζεις τα χρήματά σου, τους κόπους μιας ζωής, στο εξωτερικό για να τα διασφαλίσεις από τους πειραματισμούς κάθε ανίκανης πολιτικής εξουσίας, όπως έγινε πέρυσι τέτοια εποχή με το κύμα φυγής χρημάτων σε ξένες τράπεζες, μετά την απίστευτη ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα;

Φυσικά όχι. Φυσικά δεν είναι παράνομο. Αλλά τότε γιατί πέσαμε να «φάμε» τον Βουλγαράκη που είπε ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό»;

Και πόσο ηθικό είναι όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού να κοιτάζουμε πώς θα εξασφαλίσουμε ο καθένας εξ ημών τον εαυτούλη μας εκμεταλλευόμενοι κάθε δυνατότητα του συστήματος που καταγγέλλουμε και κατηγορούμε για να βγάλουμε τα χρήματά μας στο εξωτερικό;

Σαφέστατα κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει την ελεύθερη διακίνηση αγαθών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τα χρήματα είναι αγαθά που, επαναλαμβάνω, οι περισσότεροι τα βγάζουμε με κόπο και θυσίες. Όμως όλοι αυτοί οι «ελληναράδες», ορισμένοι εκ των οποίων γίνονται τιμητές των πάντων στα τηλεοπτικά «παράθυρα», έχουν ηθικό δικαίωμα να θέτουν πάνω από το γενικό καλό, πάνω από το συνολικό κοινωνικό όφελος, πάνω από το συμφέρον της πατρίδος, το προσωπικό τους συμφέρον;

Πολλοί είναι εκείνοι που υπολογίζουν ότι οι καταθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό φθάνουν τα 600 δισ. €.

Στελέχη του υπουργείου Οικονομικών τις κατεβάζουν σε 300 δισ. €.

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση πάντως τα χρήματα αυτά είναι ικανά, αν επιστρέψουν στην Ελλάδα, να κινήσουν τα γρανάζια της ελληνικής οικονομίας.

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε λίστες καταθετών σε τράπεζες του εξωτερικού, λίστες καταθετών σε φορολογικούς παραδείσους όπως τα νησιά Τζέρσεϊ ή άλλα.

Και το επιχείρημα που όλο και περισσότερο ακούγεται, μιας και όλο και περισσότερα ονόματα αποκαλύπτονται, είναι ότι πολλά από αυτά τα ποσά έχουν εξαχθεί νομίμως. Μπορεί να είναι κι έτσι.

Αυτό πρέπει, όμως, να το αποδείξει η έρευνα που γίνεται από τα αρμόδια όργανα. Μέχρι όμως να αποδειχθεί αυτό, εύλογα θα ρωτούσε κάποιος, δεν θα ήταν νόμιμο και ηθικό τα ποσά αυτά να δεσμευθούν;

Επειδή όμως εξακολουθούμε να ζούμε σε δημοκρατία, εκείνο που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση είναι να λάβει μέτρα ώστε να καταστήσει ελκυστική την επιστροφή των χρημάτων που νομίμως έχουν εξαχθεί σε τράπεζες του εξωτερικού. Πρέπει να πείσουμε τους συμπατριώτες μας ότι και τα χρήματά τους είναι εξασφαλισμένα αλλά και μπορούν να έχουν απόδοση μεγαλύτερη από ό,τι να μένουν φυλαγμένα στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας ή σε κάποιο μπαούλο.

Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι η Ελλάδα κάνει μια τιτάνια προσπάθεια να δημιουργήσει κράτος. Κράτος σωστό, λειτουργικό προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας και όχι προς όφελος των ολίγων υπηρετών του συστήματος.

Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει ξεκινήσει ένας εθνικός αγώνας να καλυφθούν 200 χαμένα χρόνια, γιατί από τη σύστασή του το νεοελληνικό κράτος οικοδομήθηκε πάνω σε λάθος βάσεις και σαθρά θεμέλια.

Και πρέπει όλοι να θυμηθούμε ότι πάντα στους εθνικούς αγώνες μπροστάρηδες ήταν εθνικοί ευεργέτες όπως ο Βαρβάκης, ο Αβέρωφ, ο Ζάππας, ο Αρσάκης αλλά και νεότεροι όπως ο Ωνάσης, ο Νιάρχος και εντελώς πρόσφατοι που με τις προσφορές τους βοήθησαν στην επούλωση των πληγών από τις πυρκαγιές του 2007 όπως η οικογένεια Βαρδινογιάννη και ο Λάτσης.

Εθνικός συναγερμός χρειάζεται λοιπόν για να δημιουργηθεί ένα κίνημα επιστροφής κεφαλαίων στην Ελλάδα. Ένα κίνημα που ο ένας θα συμπαρασύρει τον άλλον, όπως έγινε με την προσφορά χρημάτων για τις πυρόπληκτες περιοχές, όπου επώνυμοι και ανώνυμοι προσέφεραν από το υστέρημά τους. Τώρα δεν ζητάμε να προσφέρουν. Τώρα ζητάμε να συνεισφέρουν στην εθνική προσπάθεια με κέρδος.

Δεν είναι δυνατόν ξένες εταιρείες κολοσσοί όπως η Unilever να μεταφέρουν μέρος της παραγωγής τους στην Ελλάδα για να ενισχύσουν τη χώρα μας, για να δώσουν εργασία σε Έλληνες που υποφέρουν, αποδεικνύοντας παράλληλα ότι οι επενδύσεις τους στην πατρίδα μας είναι διασφαλισμένες, και ελληνικές βιομηχανίες να «μετακομίζουν» στο εξωτερικό.

Πρέπει όλοι οι έχοντες να καταλάβουν ότι δεν αρκεί να δηλώνουν Έλληνες. Πρέπει και να το αποδεικνύουν καθημερινά με τις πράξεις τους.