FT: Η ξεροκέφαλη Αθήνα λέει «όχι» στην τρόικα

«Η Ελλάδα έχει χάσει πλέον την δυνατότητα να τρομάζει τις διεθνείς αγορές αφού το σύνολο σχεδόν του χρέους της διακρατείται από τον επίσημο τομέα. Οι δε αντιπαραθέσεις Αθήνας και τρόικας έχουν γίνει τόσο συνηθισμένες που ακόμη και το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, μαθημένες στα καπρίτσια της Αθήνας, έχουν πάψει να ενεργοποιούν τα ραντάρ τους», αναφέρει ο αρθρογράφος.

Υπό τον τίτλο «τι γίνεται όταν μία χώρα υπό διάσωση αποφασίσει τελικά να πει «όχι», το άρθρο «χρεώνει» στην ελληνική πλευρά την πάγια «ξεροκεφαλιά» στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και την άρνηση σε νέα μέτρα λιτότητας και χαρακτηρίζει ως μετά βίας αποκρυπτόμενη την οργή των διαπραγματευτών της τρόικας, επισημαίνοντας ότι οι εν εξελίξει συζητήσεις δεν συνιστούν απλά μια αλλαγή κλίμακας αλλά μια αλλαγή επί της ουσίας.

«Oι διαφωνίες έχουν να κάνουν με τα γνωστά θέματα – δημοσιονομικό κενό, ιδιωτικοποιήσεις, διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλά για όσους ασχολούνται προσεκτικά με το ελληνικό πρόγραμμα, φαίνεται πως αυτό που αλλάζει είναι κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: Η μηδέποτε ενθουσιώδης στις μεταρρυθμίσεις Αθήνα, έχει πλέον όλο και λιγότερους λόγους να συνεργάζεται».

Σύμφωνα με το άρθρο η πλέον προφανής ανησυχία της ελληνικής κυβέρνησης είναι πλέον πολιτική. Η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία συρρικνώνεται και σε αντίθεση με την Πορτογαλία, η ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι ένα συμβατικό κόμμα που έχει στηρίξει το πρόγραμμα διάσωσης.

«Ο ακροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ έχει πειθαναγκάσει πάσης φύσεως πολιτικούς της αριστεράς –συμπεριλαμβανομένων οπαδών του ΠΑΣΟΚ να στραφούν εναντίον του προγράμματος, την ίδια στιγμή που το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια, ευρισκόμενο πίσω ακόμη και από το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής».

Το άρθρο καταλήγει ότι μία ακόμη μεγάλη πλην ολιγότερο παρατηρούμενη αλλαγή στο πεδίο των διαπραγματεύσεων είναι η επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος.

«Πάντα υπήρχαν κάποιοι στην τρόικα που πίστευαν ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι αναπόφευκτη. Εάν η Αθήνα και οι πιστωτές της δεν καταφέρουν να βρουν περισσότερους λόγους για να συμβιβαστούν, ίσως οι χειρότεροι από τους φόβους αυτούς, βγουν αληθινοί».