Ο Ανδρέας Στάικος για την παράσταση «Ακούω φωνές»

Γράφει ο συγγραφέας Ανδρέας Στάικος

Ένα μπαρ.

Τρεις άνθρωποι οι ήρωες του αλκοολούχου έργου.

Περισσότεροι, πολλοί άνθρωποι, θαμώνες και θεατές συνένοχοι, ενός πραγματικού μπαρ στην καρδιά της Αθήνας.

Και βέβαια νύχτα. Μόνο η νύχτα, η άγρια νύχτα απελευθερώνει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, προσδίδοντας τους μορφή, περιεχόμενο και ένταση.

Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, ολοένα και πιο εκρηκτικές, όσο κυλά η νύχτα, πασχίζουν να σπάσουν το καβούκι τους, να εκραγούν, να ολοκληρωθούν ή για άλλη μιαν φορά να γίνουν κομμάτια και θρύψαλα.

Ανάμεσα στους θαμώνες του μπαρ ξεχωρίζουν τρεις φωνές, άλλοτε εξωτερικές και άλλοτε εσωτερικές.

Είναι η φωνή της θελκτικότατης σερβιτόρας Ρούλας Αντωνοπούλου, της αξιοθέατης και ερωτογενούς πελάτισσας Αμάντας Σοφιανοπούλου και ενός αρρενωπού πλην πληγωμένου πελάτη του Δημήτρη Νικολόπουλου.

Κυνηγούν και οι τρεις ματαίως τις ψευδαισθήσεις τους, την δική τους ο καθένας. Ψευδαισθήσεις που συνεχώς γλιστρούν , μετατοπίζονται, αενάως μετασχηματίζονται ανάμεσα στο εφικτό και τι ανέφικτο, το πραγματικό και το φανταστικό.

Η Ρούλα είναι ηθοποιός, ονειρεύεται αυλαίες, υποκλίσεις και χειροκροτήματα αλλά κάποια χρόνια τώρα, έχει διαπρέψει ως σερβιτόρα σε μπαρ.

Η Αμάντα κυνηγά τον άντρα των ονείρων της, τον ανύπαρκτο έως τώρα άντρα των ονείρων της που πιθανότατα δε θα γνωρίσει ποτέ. Και ο Δημήτρης μόλις έχει εγκαταλειφθεί από εκείνη που νόμιζε αγαπημένοι του.

Και οι τρεις ήρωες βρίσκονται άλλου, εκεί όπου δε θα ήθελαν να βρίσκονται. Και οι τρεις τους θα ήθελα να κάνουν αλλά πράγματα από εκείνα που κάνουν. Είναι σε λάθος χώρο, σε λάθος χρόνο, σε λάθος κατεύθυνση.

Οι απεγνωσμένες και σπασμωδικές κινήσεις τους να επικοινωνήσουν μεταξύ τους είναι μάταιες. Οι χρόνοι και ρυθμοί τους είναι διαφορετικοί και ασύμπτωτοι. Ο καθένας παραμένει στον κόσμο του, αν ονειρεύεται, να διαιωνίζει τις ψευδαισθήσεις του ή να ανακαλύπτει καινούργιες.

Γραφή περιεκτική, ασθματική, χυμώδης.

Ερμηνείες ή ακόμα καλύτερα, αυθεντικές ταυτίσεις με τους ήρωες.

Με ακρίβεια και αυθορμητισμό συγχέεται το κωμικό με το δραματικό, η πικρία με την τρυφερότητα, η ειρωνεία με τον αυτοσαρκασμό.

Κάποτε- κάποτε αγγίζουν τα όρια ενός παραληρηματικού και αλκολούχου παραληρήματος.

Έργο διασκεδαστικό, έργο πικρό αλλά και λυτρωτικό.

0102

0202