Μαραντόνα: Τον κάνεις… μάθημα!

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πάρα ήταν ένα αμφιλεγόμενο είδωλο, αλλά μακράν του δευτέρου το μεγαλύτερο είδωλο. Πάντα ήταν παραδομένος στις αδυναμίες του, αλλά απ’ αυτές μόνο έχασε ποτέ δεν κέρδισε το παραμικρό. Όπως όλους τους μεγάλους άνδρες αυτού του πλανήτη, κάποιοι θα τους λατρεύουν και κάποιοι θα τους μισούν. Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει συντριπτική λατρεία ή καθολικό μίσος για μια προσωπικότητα τέτοιου επιπέδου.

Φαντάζει το λιγότερο υποκριτικό να πρέπει να… θαφτεί η ύπαρξή του. Ακόμη και τώρα που δυστυχώς δεν είναι πλέον κάπου ανάμεσά μας ως φυσική παρουσία. Το άστρο του, αυτά που έκανε, ο τρόπος που επηρεάζει, ποτέ μα ποτέ δε θα «σβήσουν». Άλλωστε και μόνο το γεγονός πως επηρεάζει γενιές οι οποίες δεν τον έχουν προλάβει ή τον πρόλαβαν ελάχιστα και στη δύση της καριέρας του, λέει πολλά!

Επειδή δε γίνεται να τον… εξαφανίσεις με μπογιά, έπρεπε να φερθούν όλοι λίγο πιο έξυπνα και να τον χρησιμοποιήσουν. Ως μάθημα ζωής για τα παιδιά. Στα καλά και στα άσχημά του. Στις λαμπρές και στις «μαύρες» μέρες του.

Πάντα θα είναι παράδειγμα ως το παιδί που έκανε τα όνειρά του πραγματικότητά. Που πήρε το ταλέντο του και το εκτόξευσε με το πάθος που είχε να το κυνηγήσει. Με την αποφασιστικότητά του. Ξεκινώντας από μια παράγκα που δεν είχε ούτε τουαλέτα καλά-καλά, έφτασε στο σημείο να έχει οτιδήποτε ζητήσει και να είναι ο πιο αναγνωρίσιμος άνθρωπος του πλανήτη γη! Αυτό είναι το παράδειγμα.

0103

0203

0303

Υπάρχει όμως και το αντί-παράδειγμα. Το γεγονός πως ενώ είχε τα πάντα, ήταν ο κορυφαίος, παραδόθηκε στις αδυναμίες του. Άφησε τον εαυτό του να… βουλιάξει, να εκτεθεί, κάνοντας κακό στον ίδιο και την οικογένειά του. Στοιχεία που κι ο ίδιος αναγνώρισε. Άλλωστε μία απ’ τις πιο διάσημες ατάκες του, είναι το «ξέρεις τι παίκτης θα ήμουν αν δεν έπαιρνα κοκαϊνη; Τι παίκτη χάσαμε!», ενώ κανείς δεν ξεχνά την εικόνα του όταν έκλαιγε επειδή χρειάστηκα νε νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική για να μην κάνει κακό στον εαυτό του (μετά από απόφαση του ίδιου και της οικογένειάς του).

Ποτέ του όμως δεν έκανε κακό σε κάποιον απ’ τους γύρω του. Ποτέ δεν έβλαψε κάποιον άλλον πέρα απ’ τον εαυτό του. Και το κρίμα είναι πως ποτέ δε θα μάθουμε που θα έφτανε αυτό το ταλέντο, αυτό το πάθος, αυτή η προσωπικότητα, αν δεν έμπλεκε ποτέ με τα ναρκωτικά και το ποτό. Καμιά φορά, όμως, το τέλειο ίσως και να είναι βαρετό.

Αν ο Μαραντόνα ήταν τέλειος, ποτέ δε θα είχε πάει στη Νάπολι. Αν ήταν τέλειος ίσως να μην είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Αν ήταν τέλειος ίσως να μην είχε χαρίσει την εκπληκτική στιγμή στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1990 κόντρα στην Ιταλία, όταν αντέδρασε επειδή αποδοκίμαζαν τον Εθνικό ύμνο της Αργεντινής και μετά προκρίθηκε παρότι όπως έγινε γνωστό μετά από χρόνια μέχρι και η μαφία τον πίεζε να μην αποδώσει καλά και να επηρεάσει την ομάδα του για να χάσει!

Αν ήταν τέλειος θα ήταν καλός επαγγελματίας και δε θα έβριζε τους πάντες πληρώνοντας απ’ την τσέπη του όταν ζητήθηκε να πάει να παίξει για να συγκεντρωθούν χρήματα για να γίνει καλά ένα παιδί και η ομάδα του, του είπε όχι! Αν ήταν τέλειος ο Μαραντόνα ίσως να μην τον θυμόταν κανείς… Ακριβώς οι αδυναμίες του και τα πάθη του, τον έκαναν αυτό που ήταν. Σε όλα στη ζωή του υπήρχε το παράδειγμα και το αντί-παράδειγμα. Γι’ αυτό η κάθε του μέρα ήταν ένα μάθημα που πρέπει να διδάσκεται στα παιδιά!

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Lockdown: Οριστικό! Παράταση των μέτρων μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου