Βίκυ Παπαδοπούλου: Έκανε το δικό της Blair Witch Project και θέλει να παίξει σε ταινία του Ταραντίνο

Συναντήσαμε τη Βίκυ Παπαδοπούλου στη «φωλιά» της το Χαλάνδρι και μιλήσαμε μαζί της για το «Closer» στο θέατρο Χώρα όπου πρωταγωνιστεί παίζοντας την «Άννα» έναν χαρακήρα που είχε υποδυθεί κινηματογραφικά η Τζούλια Ρόμπερτς.

Με αφορμή το έργο, συζητάμε για τις συμπεριφορές και τις σχέσεις των σύγχρονων ανθρώπων, για τις σχέσεις της με τους συμπρωταγωνιστές της, για τους δραματικούς ρόλους που συνήθως την επιλέγουν, για τη συμμετοχή της στο Έτερος Εγώ του Σωτήρη Τσαφούλια, για το θρίλερ αλά Blair Witch Project που επιχείρησε να γυρίσει ούσα μαθήτρια ακόμα, αλλά και για τον αντίκτυπο που έχει στην ίδια ο χρόνος που περνά. Επίσης, μας δίνει τον τίτλο της ζωής της, μας μιλάει για τις άμυνές της αλλά και για ποιο λόγο η καρδιά της χωρίζεται στα δύο.

Φέτος πρωταγωνιστείς στο Closer, στο θέατρο Χώρα. Έχεις δει την ταινία ή τις παλαιότερες παραστάσεις;

Έχω δει τις παλαιότερες παραστάσεις, την ταινία την είχα δει τότε που κυκλοφόρησε, αλλά επέλεξα να μην τη δω ξανά γιατί προτιμώ να φτιάχνουμε από την αρχή τον κόσμο και το πλαίσιο με τον σκηνοθέτη και να μην επηρεάζομαι. Και δεν εννοώ από το παίξιμο των ξένων ηθοποιών, άλλωστε το θεατρικό είναι κάτι άλλο από το κινηματογραφικό. Επειδή είναι ένα αποσπασματικό έργο έτσι κι αλλιώς, τόσο έντονη αναφορά δεν τη χρειαζόμουν. Ήθελα να βουτήξουμε όλοι μαζί σε αυτό που είχε φτιάξει ο Δημήτρης Μπογδάνος.

Γενικά, αν ένα θεατρικό που κάνω, έχει γίνει ταινία, επιλέγω να μην τη βλέπω. Δεν ξέρω το λόγο ακριβώς, ίσως για να μην μπερδεύομαι, να μην επηρεάζομαι.

Τι γεύση σού άφησε όταν το είχες δει παλιότερα;

Μου είχε φανεί πολύ πρωτοποριακό και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Ακριβώς επειδή δεν ήταν με αρχή, μέση και τέλος αλλά ήταν η διαδρομή τεσσάρων ανθρώπων που ουσιαστικά δεν κατέληγε και κάπου συγκεκριμένα. Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει εντύπωση το πώς μπορείς να ταυτιστείς με κάποιον από τον χαρακτήρα καθώς ζούσαν πράγματα που κάποια στιγμή όλοι περνάμε στη ζωή μας. Ακολουθούσες τέσσερις όμορφους και ενδιαφέροντες ανθρώπους και έβλεπες ένα κομμάτι της διαδρομής της ζωής τους που είχε μέσα έρωτα, θυμό, πάθη και λάθη, είχε και υπαρξιακά ερωτήματα και μου είχε φανεί πολύ ενδιαφέρουσα.

Σήμερα, ποια είναι η δική σου ανάγνωση και ερμηνεία;

Αυτό που είδα εγώ σε αυτό το έργο είναι ότι βλέπουμε τέσσερις ανθρώπους που θέλουν και προσπαθούν να συνδεθούν ουσιαστικά αλλά τελικά δεν το καταφέρνουν και συνδέονται επιδερμικά εξαιτίας του φόβου, της απόλυτης έκθεσης του εαυτού τους, δηλαδή αυτό που κάνομε όλοι. Φοράμε ένα προσωπείο, έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να δείχνουμε κάπως και είμαστε πιστοί σε αυτό, χωρίς όμως να ανοιγόμαστε πραγματικά. Αυτό καταλήγει στο να μην μπορούμε να συνδεθούμε πυρηνικά. Είναι ένα πολύ σύγχρονο πρόβλημα καθώς τώρα κρυβόμαστε πίσω από μια ταυτότητα που φτιάχνουμε και πο μπορεί να είναι εντελώς επίπλαστη, να μην έχει καμία σχέση με εμάς. Έτσι, όταν τελικά συναντιόμαστε και αρχίζουμε και συμπορευόμαστε, συνειδητοποιούμε ότι ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν είναι αυτός που μας παρουσίασε. Αυτό μας κάνει να κλεινόμαστε, να φοβόμαστε και τελικά αποσυνδεόμαστε. Κυριαρχεί ο φόβος τού να είμαστε 100% ειλικρινείς πρώτα από όλα με τον εαυτό μας. Υπήρχε πάντα αυτό το πρόβλημα αλλά είναι έντονο σήμερα.

Επίσης, πολλές φορές συνειδητοποιώ ότι θέλουμε να φτιάξουμε μια ιδανική εικόνα του εαυτού μας και μπαίνουμε σε μια διαδικασία να το προβάλλουμε χωρίς να έχουμε φτάσει ακόμα εκεί που θέλουμε. Αυτό δημιουργεί άγχος, φόβο και απογοήτευση γιατί βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια του άλλου και όταν συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι αυτό που νομίζεις, απογοητεύεσαι και φέρνει θλίψη. Είναι μια διαδικασία που την κάνουμε και χρειάζεται αν θέλουμε να εξελισσόμαστε.

Το κείμενο αυτό είναι ένας προπομπός της εποχής σήμερα.

Ναι είναι, πρώτα από όλα υπάρχει μια σκηνή που μιλάνε δύο χαρακτήρες μέσω διαδικτύου, τότε που δεν ήταν τόσο εύκολο, δεν υπήρχαν τόσα μέσα. Οπότε είναι προπομπός όλων όσων ήρθαν μετά. Και μάλιστα σε αυτή τη σκηνή βλέπεις πώς ένας άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει μια άλλη ταυτότητα και ο άλλος να έχει πλήρη άγνοια.

Ποια είναι τα σχόλια των θεατών;

Αυτό που μας λένε πιο συχνά είναι ότι όλοι έχουμε περάσει από τέτοιες καταστάσεις, όπως οι σκηνές σύγκρουσης. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτές τις σκηνές παρόλο που λέγονται αρκετά σκληρά πράγματα, οι άνθρωποι από κάτω έρχονται σε αμηχανία και καμιά φορά γελάνε γιατί θυμούνται τη δική τους κατάσταση. Όταν πια παίρνεις απόσταση από κάτι σού φαίνεται και αστείο. Όταν στις σκηνές σύγκρουσης που είχαμε ακούσαμε και γέλια, αναρωτηθήκαμε και μας είπαν ότι εξαιτίας της αμηχανίας και της ταύτισης τούς πιάνει νευρικό γέλιο.

Εσύ ερμηνεύεις την Άννα, που στην ταινία έχει υποδυθεί η Τζούλια Ρόμπερτς. Πες μου για την Άννα, πώς την αντιλαμβάνεσαι;

Η Άννα είναι μια γυναίκα αρκετά δυναμική και έξυπνη και τη βλέπουμε να πατάει γερά στα πόδια της γιατί είναι και στα επαγγελματικά της αρκετά επιτυχημένη. Έχει μια έντονη ανεξαρτησία, υψηλό στάτους αλλά παρ' όλα αυτά είναι μια γυναίκα που έχει απογοητευτεί πολύ από τις σχέσεις, έχει πληγωθεί και φοβάται να συνδεθεί πραγματικά για να μην πληγωθεί ξανά. Προσπαθεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της μα της ξεφεύγει και σε κάποια στιγμή στο έργο αναφέρεται ότι μπορεί να είναι και καταθλιπτική. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν παλεύει να βγει από την κατάθλιψή της. Αυτά όμως που συμβαίνουν στο έργο τη βοηθάνε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Είναι μια γυναίκα σύγχρονη, παίρνει τη ζωή στα χέρια της και δεν αφήνει κανέναν να την κάνει ό,τι θέλει.

Έχεις κοινά στοιχεία με την Άννα;

Αυτό το αίσθημα της ανεξαρτησίας το έχω κι εγώ. Υπάρχουν αρκετά κοινά με την Άννα. Είμαι διεκδικητική, πατάω ως ένα βαθμό στα πόδια μου, είμαι προσγειωμένη, δύσκολα παρασύρομαι αλλά άμα γίνει... αέρα πατέρα!

Στο σκηνοθετικό σημείωμα αναφέρονται για τους χαρακτήρες τα εξής: «Συναισθηματικά κενά, αδιέξοδα, βαθύ ανικανοποίητο. Πόθος, έλξη, σεξουαλική ορμή, εθισμός, σκοτεινά πάθη, ανασφάλειες, περηφάνεια, ζήλια, απόγνωση, προδοσία, προσποίηση, εκδίκηση… πουθενά αγάπη». Είναι αυτό που λέμε σήμερα τοξικές σχέσεις και χαρακτήρες;

Η πρόθεση δεν είναι να ζήσουν μέσα σε τοξικές σχέσεις, την ευτυχία ψάχνουν και αυτοί αλλά λόγω των δικών τους κενών καταλήγουν σε μια τοξική σχέση. Δεν έχουν δυναμώσει τον εαυτό τους για να μπορέσουν να είναι σε μια μη τοξική σχέση και αυτό μπορεί να γίνει εθιστικό, ότι μπορεί η σχέση να γίνει ενδιαφέρουσα μόνο αν υπάρχει τσακωμός, ένταση. Η πρόθεσή τους όμως δεν είναι αυτή, καταλήγουν εκεί γιατί είναι άνθρωποι με αδυναμίες και ελαττώματα που δεν έχουν καταφέρει να διορθώσουν. Αλλά ακόμα και όταν είναι ευτυχισμένοι σε μια σχέση δεν τους αρκεί. Αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με το μέσα σου. Είναι ένα έργο που σου δημιουργεί προβληματισμούς. Είναι σαν να μην αντέχουμε την ευτυχία, όταν είμαστε καλά για μεγάλο διάστημα νιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ουσιαστικά αυτό κυνηγάμε στη ζωή μας^. την ευτυχία.

Ναι αλλά όταν την έχουμε -την ευχαρίστηση πιο σωστά- αρχίζουμε και ξεβολευόμαστε, νιώθουμε ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά. Ωστόσο, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο και όταν είσαι ευτυχισμένος νιώθεις ενοχή. Δεν είσαι μόνος σου σε αυτό τον κόσμο και δεν θέλω κιόλας όταν γίνεται πόλεμος δίπλα μας. Για αυτό μιλάμε για στιγμές προσωπικής χαράς και μέχρι εκεί.

Ποιοι είναι οι δικοί σου προβληματισμοί για τη φύση και των σχέσεων;

Εμένα με τρόμαζε παλαιότερα η σύνδεση. Από τότε που δεσμεύτηκα με τον άντρα μου, αυτό σιγά σιγά φυραίνει. Φυσικά με απασχολούν οι σχέσεις ιδίως οι ερωτικές γιατί οι φιλικές μού φαίνονται πιο καθαρές. Η αλήθεια είναι ότι και οι φίλοι μου είναι φίλοι χρόνων οπότε έχουμε δοκιμαστεί και στα εύκολα και στα δύσκολα. Για τις ερωτικές βλέπω από τον κύκλο μου ότι υπάρχει μια δυστοκία και δυσκολία στο να συναντηθούν δύο άνθρωποι και να υπάρξουν μαζί με χαλαρότητα στη ζωή.

Το έργο έχει και ωμή γλώσσα. Πώς το δέχονται αυτό οι θεατές;

Υπάρχουν βωμολοχίες αλλά πιστεύω είμαστε συνηθισμένοι, δεν λέμε και κάτι φοβερό. Λέμε λέξεις που ακούμε καθημερινά στο δρόμο, ειδικά αν οδηγείς. Η παράσταση είναι ακατάλληλη για παιδιά κάτω των 18 ετών. Αν ένας άνθρωπος είναι ευαίσθητος σχετικά με αυτό, καλύτερα να μην έρθει.

Πες μου για το κλίμα μεταξύ σας.

Είμαστε μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων διαφορετικών αλλά πιστεύω ότι όλοι είναι πολύ καλά παιδιά. Δεν γνωριζόμαστε από πριν, εγώ ήξερα τη Ναταλία Σουίφτ περισσότερο και κάπως τον Σπύρο Σταμούλη. Τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη τώρα τον γνώρισα. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία καταφέραμε να συνδεθούμε ως άνθρωποι και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλον. Ήταν μια διαδρομή όχι στρωμένη με ροδοπέταλα, γιατί πάντα υπάρχουν δυσκολίες αλλά παρ' όλα αυτά τα καταφέραμε.

Αναφέροντας τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη, λόγω της τηλεοπτικής σειράς που πρωταγωνιστεί αλλά και των θαυμαστριών του, δημιουργεί ένα σούσουρο.

Ναι και αυτό είναι καλό είναι για εμάς! (γέλια)

Υπήρξαν δυσκολίες στις πρόβες ή στην απόδοση του χαρακτήρα σου;

Αυτό που έπρεπε να βρεθεί -και το χρειάζεται κάθε έργο- είναι η χημεία με τους συναδέλφους και αυτό γίνεται με την τριβή, οπότε αυτό εξελίσσεται ακόμα και τώρα. Αν κάτι προσπαθούμε να πετύχουμε σε αυτή την παράσταση είναι να επικοινωνούμε όσο καλύτερα γίνεται ο ένας με τον άλλον. Μέρα με τη μέρα τα πράγματα γίνονται καλύτερα γιατί ήμασταν άνθρωποι που δεν γνωριζόμασταν καλά. Συγκεκριμένο πρόβλημα πέρα από αυτό δεν αντιμετωπίσαμε.

Μέχρι πότε θα συνεχιστεί η παράσταση;

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι θα πάμε μέχρι το Πάσχα.

Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα για τη Βίκυ Παπαδοπούλου

Έχεις ζήσει η ίδια, καταστάσεις που παίζεις;

Σε ένα βαθμό όλα τα έχω ζήσει. Πέρα από τις δολοφονίες με τον Κοκκινόπουλο. Και σε αυτή την παράσταση, τσακωμούς στο παρελθόν ή τον έρωτα και τον ενθουσιασμό της πρώτης ματιάς, τον έχω βιώσει. Πιο εύκολο είναι να σου πω κάτι που δεν έχω ζήσει.

Γιατί σε βλέπουμε περισσότερο σε δραματικούς και κοινωνικούς ρόλους;

Γιατί συνήθως για αυτά με επιλέγουν. Δεν μπορώ να απαντήσω ακριβώς για ποιο λόγο. Αγαπώ το δράμα πολύ, μου αρέσει και η κωμωδία αλλά με δράμα ξεκίνησα. Αγαπώ πολύ και τα δύο είδη, μπορεί να έχει να κάνει με το physique μου και με τη φωνή μου.

Είσαι από τους ηθοποιούς που λένε ότι η κωμωδία είναι πιο δύσκολο είδος από το δράμα;

Θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολο να γράψεις την κωμωδία. Στο παίξιμο θέλει συγκεκριμένα πράγματα, θέλει timing, θέλει σπιρτάδα, θέλει μια άλλη αντιμετώπιση και προσέγγιση, Δεν μπορώ να πω αν είναι πιο δύσκολο ή εύκολο, έχει να κάνει με το ρυθμό^. εγώ πάντως αντιμετωπίζω και τα δύο με ειλικρίνεια.

Φέτος έπαιξες και κωμωδία πάντως, συμμετέχοντας στην τηλεοπτική σειρά «Στα Σύρματα». Πώς ήταν για εσένα αυτή η εμπειρία και πότε ολοκληρώνεται η σειρά;

Περίπου τον Μάρτιο ολοκληρώνονται τα επεισόδια. Εγώ τελείωσα τα γυρίσματα και πέρασα πραγματικά πολύ όμορφα. Είναι μια σειρά που έγινε με πάρα πολλή αγάπη και κέφι και όλα τα παιδιά είναι ένας κι ένας. Υπήρχει τέτοια χαρά, ενθουσιασμός και κέφι που γελάγαμε συνέχεια πίσω από τις κάμερες. Πέρασα φανταστικά σε αυτή τη δουλειά! Στεναχωρήθηκα όταν τέλειωσα τα γυρίσματα, είναι από αυτές τις ευτυχείς συγκυρίες, είναι πιο ελαφρύ το κλίμα, υπάρχει και αγάπη και δέσιμο μεταξύ μας και είναι σπουδαίο, δηλαδή να πηγαίνεις με χαμόγελο και να ξέρεις ότι θα περάσεις καλά στο γύρισμα. Είναι ευτυχία αυτό και μια τέτοια περίπτωση είναι τα «Σύρματα».

Τι σου άφησε η συμμετοχή σου στο «Έτερος Έγω» του Σωτήρη Τσαφούλια;

Είναι μια δουλειά που έχει γίνει με πολλή προσοχή από τον Σωτήρη Τσαφούλια, την παραγωγή και από όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν εκεί. Eίναι μια δουλειά που αγάπησε πάρα πολύ ο κόσμος, την παρακολούθησαν φανατικά και υπήρχε αυτή η αναμονή του επόμενου επεισοδίου, του επόμενου κύκλου. Το είχα αντιμετωπίσει σε ένα βαθμό και σε άλλες σειρές αλλά με τη συγκεκριμένη ήταν πολύ πιο έντονο. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ επαγγελματικά, ήσυχα, προσεγμένα, συγκεντρωμένα, είχαμε έναν πάρα πολύ καλό μαέστρο ο οποίος ήταν ο Σωτήρης και όλα τα όργανα τα οδηγούσε με τον κατάλληλο τρόπο. Eίμαι πολύ περήφανη για αυτή τη συνεργασία. Κι εκεί περνούσαμε πάρα πολύ καλά, υπήρχε πολλή αγάπη για τη συγκεκριμένη δουλειά, την κάναμε με τρομερή αφοσίωση, πιστεύαμε πολύ σε αυτή και ευτυχώς ο κόσμος μας αντάμειψε. Δηλαδή υπήρξε η ανταπόκριση που περιμέναμε και ακόμα μεγαλύτερη. Τώρα περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη σειρά που σκηνοθετεί, τις «17 Κλωστές».

Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Ποιες είναι οι προκλήσεις για εσένα και πού νιώθεις πιο ελεύθερη υποκριτικά;

Δεν έχει να κάνει με το είδος αλλά με τους ανθρώπους που δουλεύουν. Για παράδειγμα, με τον Γιάννη Οικονομίδη επειδή του έχω εμπιστοσύνη και τον θαυμάζω, θέλω να υπηρετώ το όραμά του όσο πιο πιστά μπορώ. Ο Γιάννης σού δίνει μια ελευθερία για να σε οδηγήσει να φτάσεις σε αυτό που έχει στο μυαλό του εκείνος.

Αγαπώ και τα τρία είδη και νιώθω ελεύθερη και στα τρία. Στο θέατρο αισθάνομαι μια άλλου είδους ελευθερία διότι επειδή είναι διαδραστικό και μια παραστατική τέχνη, έχεις μια ελευθερία να πάρεις κι εσύ από το κοινό και να το προσαρμόσεις. Το θέατρο λοιπόν έχει μια καθημερινή πρόκληση.

Το σινεμά είναι μια άλλη διαδικασία που έχεις την απόλυτη ελευθερία στις πρόβες αλλά όταν έρθει το γύρισμα πρέπει να είσαι απόλυτα πειθαρχημένος σε αυτό που κάνεις.

Η τηλεόραση έχει μια γρηγοράδα που έχει ενδιαφέρον γιατί πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή, να είσαι πάντα παρών και όσο το δυνατόν καλύτερος. Και οι τρεις περιπτώσεις είναι πού απολαυστικές για εμένα.

Σαν θεατής αγαπώ το σινεμά περισσότερο. Από μικρό παιδί το αγαπώ και είναι ο λόγος που μπήκα στη δουλειά το σινεμά.

Και έχεις μια αγάπη στα θρίλερ!

Ναι μεγάλη, αν και ο κύκλος μου δεν τα αγαπάει ιδιαίτερα.

Τι συνέβη λοιπόν με το δικό σου «The Blair Witch Project»;

(γέλια) Όταν ήμουν στο σχολείο έγινε. Τότε κάναμε κατάληψη και είχε κρατήσει περίπου δυο εβδομάδες. Σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε με την παρέα μου, δεν γίνεται να πηγαίνω στην κατάληψη και να κάθομαι να περιμένω να περάσουν οι ώρες. Είχα λοιπόν μια κάμερα και λέω «παιδιά θέλω να γυρίσουμε ένα θρίλερ, γιατί έχουμε και το Ρέμα του Χαλανδρίου εδώ πέρα, έχουμε μέρη. Να κάνουμε κάτι με μια παρέα που ξεκινά να παίζει ένα παιχνίδι και να καταλήξει σε μακελειό». Έτσι ξεκίνησε μια απόπειρα απομίμησης του Blair Witch Project.

Σε ποιον σκηνοθέτη εν ζωή θα πήγαινες να αυτοπροταθείς;

Θα ήθελα πάρα πολύ να αυτοπροταθώ -αν το διαβάσει- στον Ταραντίνο (γέλια)! Θα ήθελα πολύ να παίξω σε ταινία του.

Προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις, καθώς ετοιμάζει τη 10^η ταινία του που, κατά τα λεγόμενά του, θα είναι η τελευταία του.

Ναι, αλλά πιστεύω ότι θα κάνει πίσω. Και το εύχομαι. Θα ήθελα λοιπόν να δουλέψω μαζί του.

Και με έναν σκηνοθέτη που έχει πεθάνει;

Με τον Κιούμπρικ! Τελεία! Είναι από τους σκηνοθέτες που θαυμάζω απεριόριστα, έχω δει πάρα πολλές φορές τις ταινίες του και έχει έναν κόσμο που ακουμπάει στην ψυχή μου τόσο πολύ που θα έδινα τα πάντα να γύριζε πίσω και να με έπαιρνε να παίξω!

Έχει υπάρξει αμήχανη ή αστεία στιγμή στο θέατρο;

Θα σου πω τι με κάνει να σπάσω. Μια τούμπα! Και έχει συμβεί! Δεν γελάω εύκολα στη σκηνή αλλά με το εξαιρετικά απρόοπτο μπορεί και να μου φύγει ένα γέλιο, ναι έχει τύχει να πέσει ένας συνάδελφος, να πέσω εγώ...

Στη δουλειά σου υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός για μια γυναίκα ηθοποιό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν γράφονται πολλοί πρωταγωνιστικοί ρόλοι στο σινεμά για γυναίκες. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Σίγουρα υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός, δεν γράφονται πολλοί ρόλοι για γυναίκες άνω των 60. Μπορεί να είναι δεύτεροι και τρίτοι ρόλοι, αλλά δεν ασχολούμαστε πολύ με αυτή την ηλικία της γυναίκας που μπορεί να έχει πάρα πολλά να πει. Τώρα αρχίζει και αλλάζει κάπως αυτό. Τώρα π.χ. ακούγονται πολλές και καλές διευθύντριες φωτογραφίας που είναι εξαιρετικές, επίσης σκηνοθέτιδες. Όσο περνούν τα χρόνια πιστεύω ότι πάει καλύτερα. Ωστόσο στην υποκριτική δεν γράφουν συχνά για αυτές τις ηλικίες.

Σε αγχώνει αυτό καθώς περνάει ο χρόνος;

Όχι, γιατί εγώ λέω ευχαριστώ κάθε φορά που αλλάζω έναν χρόνο. Γιατί είμαι εδώ παρούσα και δουλεύω, δεν σκέφτομαι τόσο πολύ το μέλλον, το πάω βήμα βήμα, οπότε δεν θέλω να αντιμετωπίσω από τώρα τέτοιους φόβους και σκέψεις. Υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά δεν το καλλιεργώ. Σκέφτομαι το άμεσο παρόν, έτσι προχωράω και είναι πιο ανακουφιστικό για εμένα. Μάλλον το κάνω από άμυνα.

Η καρδιά σου ανήκει στο Χαλάνδρι;

Και στην Πάτμο, ναι. Χωρίζεται στα δύο! Είναι δύο μέρη όπου αισθάνομαι ασφάλεια, έχω περάσει πολύ όμορφες στιγμές και δύσκολες αλλά νιώθω σαν να είναι η φωλιά μου. Βγαίνω εδώ στο δρόμο και γνωριζόμαστε, στην Πάτμο το ίδιο. Αισθάνομαι την ασφάλεια που επιζητώ από μικρό παιδί στη ζωή μου.

Αν σου ζητούσα να δώσεις έναν τίτλο στη ζωή σου, ποιος θα ήταν;

Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα.

Φύσει αισιόδοξη;

Ναι! Από επιλογή.

Τι έχεις δει τελευταία σε τηλεόραση ή σινεμά;

Δεν είναι κάτι που είδα τώρα αλλά είναι κάτι που προτείνω σε φίλους και γνωστούς -και δη τους ηθοποιούς- να δουν τη σειρά που λέγεται Scenes from a Marriage και είναι βασισμένο πάνω στο έργο του Μπέργκμαν. Θεωρώ ότι είναι από τις συγκλονιστικότερες σειρές που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Και σκηνοθετικά και υποκριτική, τα ζήλεψα όλα! Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους, δεν υπάρχει περίπτωση να μην θαυμάσεις αυτό που βλέπεις και να μην το σκέφτεσαι για μήνες.

Έχεις επόμενα σχέδια στα σκαριά;

Πέρα από την παράσταση δεν έχω κάτι ανακοινώσιμο, δεν μπορώ δηλαδή να πω ακόμα αυτά που συζητάω.