Τα κουρέλια της νύχτας

Στόχος τους οι πέντε καλοί συνάδελφοι. Και νομίζουν τα μαλακισμένα που δεν ξέρουν την τύφλα τους από την καθημερινή αγωνία του δημοσιογράφου να ενημερώσει ότι έτσι θα μας τρομάξουν όλους και δεν γράφουμε για κουκούλες, για βίλες Αμαλίας, για τους γνωστούς άγνωστους πολιτικούς προστάτες ή για τα πανεπιστήμια που τα έχουν μετατρέψει σε άθλιες χωματερές.

Στα περίπου 40 χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής έχω ζήσει πολλά. Στους τριάντα πολέμους που ήμουν ανταποκριτής εφημερίδων σε πολλές μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές επαναστάσεις που ήμουν εκεί, ζώντας το πάθος των δημοσιογράφων να μεταδώσουν την είδηση δεν είδα κανέναν συνάδελφο να λυγίζει από τη βία και τις απειλές. Αλλά και εδώ στην Ελλάδα με έχουν χτυπήσει φασίστες και ψυχοπαθείς αλλά η πένα δεν καταλάβαινε ποτέ Χριστό που λέμε, αυτά τα χρόνια. Και έτσι λειτουργούμε όλοι οι δημοσιογράφοι γιατί αυτό που κάνουμε δεν είναι επάγγελμα, είναι κάτι μεταξύ μεγάλου έρωτα και στοιχήματος ζωής.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Εσείς στο σκοτάδι και εμείς στο φως. Η τρομοκρατία σας με γκαζάκια και κουκούλες το ξέρετε ότι δε θα περάσει.

Και όσοι προστατεύετε πολιτικά αυτά τα σκουλήκια, τους τυφλοπόντικες της νύχτας να τους χαίρεστε και περιμένετε να έρθει η σειρά σας.