Αρχίζει το ντόμινο για την Ελλάδα

Οι συγκυβερνώντες και στην παρούσα φάση στην Ελλάδα, έχουν κάνει λάθος εκτίμηση όπως και οι προηγούμενοι. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν υπάρξει πρόσκαιρος συμβιβασμός στο Eurogroup, το πρόβλημα για την Ελλάδα θα παραμείνει. Το ζητούμενο δεν είναι τι θα γίνει με τα δάνεια πέρα από τα 31, 2 δις ευρώ. Αλλά με το γεγονός ότι στην Ευρώπη καμία δύναμη ουσιαστικά ή μια ομάδα χωρών και κυβερνήσεων, δεν δοκιμάζει να σταματήσει ή έστω να «φρενάρει» το Βερολίνο.

Η Γερμανική ηγεμονία, αφού γνωρίζει ότι ο χρόνος κυλά σε βάρος της και σε κάποιους μήνες από τώρα θα κληθεί να απαντήσει στο δίλημμα, είτε να χρηματοδοτήσει το ευρωπαϊκό χρέος, είτε να διαλύσει την Ένωση επιχειρεί μέσα από τα Μνημόνια και τον ασφυκτικό έλεγχο επί της Ελλάδας, να δημιουργήσει δεδικασμένα υποχρεωτικά για όλους.

Ουσιαστικά μέσα από την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου, του ορισμού επιτρόπων, τύπου Ραίχενμπαχ, Φούχτελ, τεχνοκρατών στα υπουργεία και το Γενικό Λογιστήριο, ακόμη και Επιτρόπου επί του προϋπολογισμού, όπως σχεδιάζεται για την επόμενη φάση το Βερολίνο οργανώνει εκ των πραγμάτων μια νέα συνθήκη τύπου Μάαστριχτ και Λισαβόνας, για όλες τις χώρες που έχουν δημοσιονομικά προβλήματα.

Οι προσπάθειες του ΔΝΤ, που απηχεί και απόψεις των ΗΠΑ ή της Κίνας και των αναπτυσσομένων νέων «μεγάλων δυνάμεων», να οδηγήσει σε απεγκλωβισμό από αυτήν την «παγίδα θανάτου» την Ελλάδα, με την δρομολόγηση μιας οριστικής λύσης στο ζήτημα χρέους της, δημιουργεί ρωγμές στην Γερμανική στρατηγική, αλλά δεν την ανατρέπει. Λύσεις α λα καρτ προκρίνονται, προκειμένου να αποφευχθεί η άτακτη «χρεοκοπία» του όλου εγχειρήματος της ευρωζώνης, με ότι θα σημάνει αυτό για την διεθνή οικονομία.

Ρόλο στην εξέλιξη αυτή και στους επώδυνους συμβιβασμούς σε βάρος των συμφερόντων των Ελλήνων, παίζει η πολιτική που ακολουθεί και η σημερινή κυβέρνηση των Αθηνών, μετά τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Ουσιαστικά η Ελλάδα έχει εγκαταλειφθεί στις διαθέσεις και τους χειρισμούς του Βερολίνου, χωρίς να τοποθετείται ως χώρα-μέλος επί ουδενός ζητήματος. Ακόμη και οι επικοινωνίες της με τον υπερατλαντικό παράγοντα, είναι προκειμένου να πιέσει , να μην ενοχληθεί το Βερολίνο και να υπάρξει συμβιβασμός , έστω προσωρινός, με τη δόση των 31, 5 δις εκ των οποίων στην εσωτερική αγορά της Ελλάδος, δεν θα καταλήξει τίποτα.

Το σκηνικό αυτό εφόσον συνεχισθεί αρχίζει να δημιουργεί συνθήκες έντονων αναταράξεων για την ίδια την εθνική ασφάλεια της χώρας. Ο πλήρης αποσυντονισμός των Ενόπλων δυνάμεων, όπως περιεγράφη από την Αρχηγό του Ναυτικού, με πρόσφατη δημόσια παρέμβαση του, σε συνδυασμό με διάφορες κινήσεις Αλβανών για τη δημιουργία κόμματος στην Ελλάδα (την ίδια στιγμή που προβλέπεται το εκλογικό σύστημα να γίνει σαφώς αναλογικότερο) και μουσουλμάνων που χειραγωγούνται από το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής για την αυτονόμηση της Θράκης ή την συγκρότηση τουρκικής μειονότητας στα Δωδεκάνησα, δείχνουν ότι ο κίνδυνος της εδαφικής πλέον «αποσυναρμολόγησης» της Ελλάδας είναι προ των πυλών.

Το θεώρημα της «καντονοποίησης» της χώρας δεν είναι καινούργιο και περιγράφεται μάλιστα με μεγάλη σαφήνεια και στους χάρτες του Γ' Ράιχ. Στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας, αντίστοιχο με αυτό, που προβάλουν, ως διεκδίκηση η «παρέα του Γκρουέφσκι». Ήδη η Ευρώπη παρεμβαίνει και πιέζει για λύση, με παράκαμψη του προαπαιτούμενου του ονόματος που προβάλει η Αθήνα, βασιζόμενη στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, για την ενδιάμεση συμφωνία.

Ο χρόνος που δίδεται στο Βερολίνο μπορεί τελικά να χρησιμοποιηθεί σε μια κατεύθυνση συνολικής αποδόμησης της συγκρότησης του εθνικού κράτους των Ελλήνων και στην δημιουργία στη θέση του, μιας Βαλκανικού τύπου, πολυεθνικής οντότητας, που θα μείνει ενδεχομένως ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, υπό Γερμανική Διοίκηση. Αυτό θα εξυπηρετούσε και την ισχυροποίηση της Τουρκίας, χωρίς να ενταχθεί στην Ε.Ε, που πάγια επιθυμεί μια αντιστροφή της Συνθήκης των Σεβρών και της συνακόλουθης Συνθήκης της Λωζάννης, με μια Βαλκανική Συμμαχία εις βάρος της Ελλάδας, που θα εμπεριέχει και τον εκ νέου έλεγχο του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.

Παράλληλα το Βερολίνο μπορεί να λύσει προς όφελος του, το ελληνικό ζήτημα, διαλύοντας και τυπικά την κρατική οντότητα. Στην εξέλιξη των γεγονότων, μπορεί να υπάρξουν ανάλογες φυγόκεντρες κινήσεις στην Ιταλία μεταξύ Βορρά και Νότου ή ένας επόμενος γύρος σχετικά με την αυτονόμηση της Καταλωνίας, στην Ισπανία ή ο διαχωρισμός Βαλόνων και Φλαμανδών στο Βέλγιο. Η αναδιάταξη των συνόρων και η διάλυση, πολυδιάσπαση των εθνικών κρατών , θα δημιουργήσει μια Νέα Ευρώπη, που θα διευκολύνει την Ομοσπονδιακή, ούτως ή άλλως, δομή της Γερμανίας, να επικρατήσει σε μια νέα απολυταρχία στη βάση του ευρώ, αλλά και της συλλογικής ασφάλειας της ευρωπαϊκής επικράτειας, ως χώρου και όχι ως ενότητας εθνικών κρατών.

Θα πρέπει να γίνει γρήγορα κατανοητό σε ότι αφορά την Ελλάδα, ότι το ντόμινο δεν είναι μια διεργασία που σχετίζεται αποκλειστικά με την οικονομία και να υπάρξουν φράγματα και όχι αναχώματα στην Γερμανική στρατηγική, της «νέας αρχιτεκτονικής» για την Ευρώπη.