Κάτι λείπει

Του καθηγητή Γιάννη Πανούση, Βουλευτή Α’ Αθηνών της Δημοκρατικής Αριστεράς

Η μέτρηση της ζωής (και της επιτυχίας;) με τον πήχυ και την οκά μοιάζει να ξεχνάει ότι η πολιτική αφορά ανθρώπους με μοναδικότητα και όχι εμπορεύματα /αγαθά με τυποποιημένα χαρακτηριστικά (εκτός εάν ως «αγαθοί» έχουμε ενταχθεί και εμείς στα «εντός συναλλαγής» προϊόντα). Η αριστοποίηση των δεικτών δεν καθιστά την εξουσία άριστη. Η λειτουργία των αρμόδιων οργάνων και φορέων δε σημαίνει παραγωγή έργου και προαγωγή των δίκαιων και ικανών. Η αναγνώριση από τους (πρώην;) πολιτικούς αντιπάλους δε συνιστά εγγύηση ορθής πορείας. Κάτι λείπει. Τ’ αξιώματα δεν ταυτίζονται με τις αξίες. Η διαρροή των νεανικών ονείρων προς τεχνητούς παραδείσους συνεχίζεται, παρά τις αλλαγές στο λύκειο και τις διαβεβαιώσεις διαφόρων παιδαγωγικών ινστιτούτων περί της αντοχής του κρατούντος κώδικα επικοινωνίας. Η στροφή των αναγνωστών προς τα περιοδικά της (μόνης;) γυμνής πραγματικότητας (virtual ή magic) σηματοδοτεί το τέλος των ηρώων. Οι χάρτινοι ή ηλεκτρονικοί ήρωες του τέλους (εποχής) μας ενοχοποιούν αντί να μας σώζουν. Δε φταίνε οι συχνότητες και τα καλώδια. Απλώς είμαστε λάθος δικτυο(απομονω)μένοι.

Τα γραβατωμένα, αγχωμένα και άτολμα «ρομποτάκια» των μεγάλων γραφείων, των ξένων οίκων, του Χρηματιστηρίου ανεβοκατεβαίνουν τις κλίμακες της (ατομικής τους) επιτυχίας λαδώνοντας συχνά πυκνά τις κλειδώσεις τους. Κάτι λείπει.

Αφού είμαστε σοβαροί, εγκρατείς, συνετοί, μετρημένοι, αποδεκτοί, κομφορμιστές, σύγχρονοι, τι στο καλό (μας) λείπει και δεν μας πιστεύουν τα παιδιά μας; Τι στο καλό (μας) λείπει και ανησυχούμε όταν αρχίζουν να μας μιμούνται;

Γιατί ώρες ώρες μοιάζουμε στους «ανθρώπους με τα μαύρα» που κυνηγάνε/με το γήινο εαυτό τους/μας; Αφού πάντα συμφωνούσαμε με την Αρχή και δεν ενιστάμεθα επί των αρχών, γιατί έχουν όλα αρχίσει να γίνονται άναρχα;

Επειδή στον άναρχο κόσμο που φτιάχνουμε δε θα κυβερνούν οι αναρχικοί, αλλά οι αόρατοι των σκληρών δίσκων, είναι καιρός να καταλάβει η (αχ)άριστη εξουσία ότι η δικαίωσή της θα έρθει από την Ιστορία και τους μπροστάρηδες και όχι από τη συγκυρία και τους χαμάληδες.