Ουκρανία: Για 300 νεκρούς στο βομβαρδισμένο θέατρο μιλάει ο δήμος της Μαριούπολης
Πόλεμος στην Ουκρανία: Ο βομβαρδισμός στο θέατρο της Μαριούπολης την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε 300 νεκρούς, σύμφωνα με το δημοτικό συμβούλιο της πόλης
Ο βομβαρδισμός της περασμένης εβδομάδας σε θέατρο στη Μαριούπολη, όπου εκατοντάδες άνθρωποι είχαν βρει καταφύγιο, προκάλεσε διεθνή κατακραυγή, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση εικόνων που έδειχναν ότι η λέξη «παιδιά» είχε γραφτεί στο έδαφος για να ειδοποιήσει τις ρωσικές δυνάμεις για την παρουσία τους μέσα στο κτήριο.
Περίπου 1.300 άνθρωποι πιστεύεται ότι είχαν καταφύγει στο κτήριο. Περίπου 150 επιζώντες κατάφεραν να βγουν από τα ερείπια αμέσως μετά την επίθεση. Πηγές είπαν ότι ο μεγαλύτερος όγκος όσων βρίσκονταν στο θέατρο είχαν κρυφτεί από τους βομβαρδισμούς κάτω από τη σκηνή και ότι τα ερείπια εμπόδιζαν την έξοδό τους.
«Δυστυχώς, ξεκινάμε αυτή τη μέρα με άσχημα νέα. Πληροφορίες από αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι περίπου 300 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Θέατρο της Μαριούπολης ως αποτέλεσμα βομβαρδισμού από ρωσικό αεροσκάφος. Μέχρι το τελευταίο λεπτό, δεν θέλαμε να πιστέψουμε αυτή τη φρίκη. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλοι κατάφεραν να ξεφύγουν.
Όμως τα λόγια όσων βρίσκονταν μέσα στο κτήριο την ώρα αυτής της τρομοκρατικής ενέργειας λένε άλλα. Το Θέατρο στην καρδιά της Μαριούπολης ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν της πόλης. Τόπος συναντήσεων, ημερομηνιών, σημείο αναφοράς. 'Που είσαι? Είμαι στη Θέατρο.» Πόσες φορές έχουμε ακούσει ή πει αυτή τη φράση: «στο Θέατρο».
«Τώρα δεν υπάρχει πια Θέατρο. Στη θέση του εμφανίστηκε ένα νέο σημείο πόνου για τους κατοίκους της Μαριούπολης, ερείπια που έγιναν το τελευταίο καταφύγιο για εκατοντάδες αθώους ανθρώπους». αναφέρει το σχετικό ανακοινωθέν.
Η δήλωση συνεχίζει: «Το Θέατρο καταστράφηκε κυνικά από τους αγγελιοφόρους του «ρωσικού κόσμου». Αυτούς τους φασίστες του 21ου αιώνα που δεν τους σταμάτησε ούτε η τεράστια επιγραφή ΠΑΙΔΙΑ, ούτε οι δηλώσεις του ίδιου του λαού ότι εκεί υπήρχαν μόνο φιλήσυχοι πολίτες - γυναίκες, παιδιά, γέροι. Ο κατακτητής ήξερε πού χτυπούσε» Και καταλήγει: «Μπορούμε να αποκαταστήσουμε κτήρια, αλλά δεν θα φέρουμε ποτέ πίσω φίλους, γείτονες, συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα».