Θα δουλέψει τελικά ο... ιμπεριαλισμός τη Ρεάλ Μαδρίτης, τόσο ώστε να την ανεβάσει στην κορυφή του κόσμου;

Η νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης επί της Μπαρτσελόνα μέσα στο Καμπ Νου με 1-2 το Σάββατο 21.04.2012 σήμανε στην ουσία την λήξη των συζητήσεων για το ποιος θα κατακτήσει φέτος το πρωτάθλημα της La Liga. Αλλά η δυναμική της είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό. Με τις δύο ομάδες να αγωνίζονται σήμερα και αύριο για το Champions League και την πρόκρισή τους στον τελικό (και οι δύο από μειονεκτική θέση αφού έχασαν στα εκτός έδρας ματς που έδωσαν στην α' φάση), η Ρεάλ απέκτησε ένα ψυχολογικό προβάδισμα απέναντι στην αιώνια αντίπαλό της όσον αφορά και στην μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση στον κόσμο. Αν τελικά καταφέρουν να βρεθούν οι δυο τους στο Μόναχο για ένα νέο γύρο του el Clásico, τότε θα αναμετρηθούν για τον τίτλο της κορυφαίας ομάδας στον κόσμο δύο εντελώς διαφορετικές νοοτροπίες.

Ισπανία, η ιμπεριαλστική δύναμη
Γράφαμε τις προάλλες για την κυριαρχία της Ισπανίας, τόσο των εθνικών της ομάδων, όσο και των συλλόγων της, στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο σήμερα. Και τονίζαμε το στυλ παιχνιδιού και την φιλοσοφία ανάπτυξης νέων ταλέντων στις ακαδημίες ποδοσφαίρου, που η Μπαρτσελόνα έχει αναπτύξει στον πιο τέλειο βαθμό, σημειώνοντας την εξαίρεση στον κανόνα που θέλει την Ρεάλ Μαδρίτης να επιμένει να χρησιμοποιεί ως βασικό της όπλο το χρήμα και την συλλογή μεγάλων αστεριών.

Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, ο... ιμπεριαλισμός αυτός φαίνεται να λειτουργεί. Όπως η Ισπανία των πέντε ηπείρων και των κονκισταδόρες, πριν 400 χρόνια, έτσι και η σύγχρονη Ρεάλ έχει φέρει στην Μαδρίτη τους καλύτερους (ποδοσφαιρικούς) θησαυρούς από κάθε πιθανό σημείο της γης. Από τους 15 παίκτες της που ο Μουρίνιο χρησιμοποιεί την περισσότερη ώρα, μόνο οι 4 είναι Ισπανοί. Αυτό δεν είναι, βέβαια, κάτι καινούργιο. Είναι ο "τρόπος" της Ρεάλ Μαδρίτης τα τελευταία 60 χρόνια. Και είναι ο βασικότερος λόγος που αυτή είναι "η βασίλισσα της Ευρώπης" με 9 κατακτήσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το πρόβλημα για την Ρεάλ Μαδρίτης είναι ότι η συνταγή της μπορεί συνολικά να έχει αποδειχθεί η πιο αποδοτική, αλλά πάντα υπήρχαν περίοδοι που κάποιες ομάδες την αμφισβητούσαν. Και τα τελευταία χρόνια αυτή που την αμφισβητεί περισσότερο είναι η πιο μεγάλη της αντίπαλος, η "μισητή" Μπαρτσελόνα. Και το κάνει, μάλιστα, με μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία από την δική της.

Η επιστροφή της Ρεάλ;
Στην παντοκρατορία της Μπαρτσελόνα την τελευταία δεκαετία, θα περίμενε κανείς η Ρεάλ να απαντήσει με μια αλλαγή στρατηγικής. Όχι όμως. Τα αφεντικά της έκαναν αυτό που ξέρουν, σε ακόμη πιο μεγάλο βαθμό. Και ξαφνικά, φέτος, η συνταγή δείχνει να ξαναπιάνει. Είναι η Μπαρτσελόνα που είναι πεσμένη; Ή είναι η Ρεάλ που έχει ανέβει; Μάλλον πρόκειται για ένα συνδυασμό και των δύο, με το πρώτο σκέλος να είναι οριακό -η Μπαρτσελόνα είναι σχεδόν το ίδιο καλή με πέρσι, απλώς φέτος βασίζεται λίγο παραπάνω στον "εξωγήινο" Μέσι και κάπως λιγότερο στο σύνολό της- και το δεύτερο εντυπωσιακό: Ναι, η Ρεάλ Μαδρίτης παίζει φέτος την καλύτερη μπάλα στον κόσμο. Όταν θέλει, όμως. Γιατί μερικές φορές το μόνο που την νοιάζει είναι να χαλάσει το παιχνίδι των αντιπάλων της.

Τι άλλαξε λοιπόν και η συνταγή άρχισε να πετυχαίνει και πάλι; Η απάντηση είναι απλή. Μάγειρας πια είναι ο Ζοζέ Μουρίνιο. Όποτε θέλει παίζει μπάλα (σχεδόν) τύπου Μπαρτσελόνα, όποτε θέλει παίζει το δικό του ιδιότυπο κατενάτσιο, όποτε θέλει παίζει ένα εξουθενωτικό για τον αντίπαλο ποδόσφαιρο που βασίζεται στην δύναμη και την φυσική κατάσταση των παικτών του (είναι τόσο πολλοί οι σπουδαίοι, που σηκώνει όποιον λαγό θέλει από το καπέλο του -από τον πάγκο του, ήθελα να πω). Ο Μουρίνιο δεν ενδιαφέρεται στο να φτιάξει την δική του σχολή. Δεν τον νοιάζει να μιλάνε μετά από χρόνια για "το στυλ Μουρίνιο". Ούτε να αναδείξει νέα ταλέντα. Το μόνο που θέλει είναι τίτλους. Κι άλλους τίτλους.

Αν λοιπόν, εκτός από την La Liga, η Ρεάλ Μαδρίτης καταφέρει να αφήσει και στο Champions League πίσω της την Μπαρτσελόνα, τότε πιθανότατα αυτό θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ναι, ακούγεται δραματικό, αλλά πολύ συχνά στο ποδόσφαιρο είναι κάτι τέτοιες, κρίσιμες στιγμές, που αλλάζουν την νοοτροπία παραγόντων, προπονητών, παικτών. Βέβαια, για να συμβεί αυτό θα πρέπει πρώτα η Ρεάλ να αποκλείσει την λυσσασμένη να φθάσει στον τελικό του Μονάχου Μπάγερν και η Μπαρτσελόνα να ξεπεράσει τον σκόπελο Τσέλσι. Οπότε, ας μην βιαζόμαστε ακόμη να βγάζουμε θεωρίες για το αύριο του ποδοσφαίρου...