Διπλωματικοί… πονοκέφαλοι για τον κ. Λ. Παπαδήμο

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Πού ακούστηκε έστω και εκ παραδρομής να υπάρχει δήλωση ότι εκποιείται το 30% της δημόσιας περιουσίας και να μην υπάρχει η παραμικρή αντίδραση; Γιατί δεν απάντησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Παντελής Καψής;

Πώς και δεν πήρε θέση ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών κ. Γρ. Δελαβέκουρας;

Επιτρέπεται σε ένα «Ταμείο» να απαντά με επιστολή στα αγγλικά μέσω εταιρείας δημοσίων σχέσεων με καθυστέρηση και ύφος χιλίων καρδιναλίων αντί να απαντήσει με επιχειρήματα και αλήθειες για μια υπόθεση, από την οποία κρίνεται η σοβαρότητα προσώπων που χειρίζονται θέματα με εθνική υφή;

Η μεταβατική κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου δείχνει σαν να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην ευρύτερη περιοχή. Κι όμως το μέλλον της Ελλάδος δεν θα κριθεί από τρίτους όπως είναι η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Άνγκελα Μέρκελ, κάποιοι γραφικοί υπουργοί της κυβέρνησής της, κάποια μέλη του Eurogroup ή κάποιοι χαρτογιακάδες τραπεζιτών.

Το μέλλον της Ελλάδος κρίνεται από το λαό της και από τους (λέμε τώρα) ηγέτες της. Αν λοιπόν ο κ. Παπαδήμος ή κάποιος απ’ όσους υποτίθεται πως κόπτονται για την υπόσταση του έθνους, την υπέρβαση και την καλώς εννοούμενη σωτηρία θα πρέπει να μελετήσουν σοβαρά τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή.

Είναι η ίδια περιοχή στην οποία η Ελλάδα υποστήριζε ότι αποτελούσε την αδιαμφισβήτητη δύναμη ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας. Ας μην πούμε τελικά ποιο ρόλο παίζει σήμερα διότι δεν αρμόζει στους διπλωμάτες και τους στρατιωτικούς που κάνουν φιλότιμες προσπάθειες.

Μακρυά από τη θολούρα όσων απαιτούν οι μνηστήρες της εθνικής κυριαρχίας και πέρα από τα παιγνίδια των τραπεζιτών, των κοινοπραξιών, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων σε ελβετικά διαμερίσματα ή των «σκοτεινών δυνάμεων», υπάρχει και η πραγματικότητα.

Αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίσει σε στρατηγικό και θεσμικό επίπεδο η κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επόμενη, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να έχουν απαιτήσει οι πολιτικοί αρχηγοί -και ειδικώς ο κ. Γιώργος Παπανδρέου- εδώ και καιρό.

Ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να ήταν παρούσα και να στηρίζει το εθνικό όραμα υπερβάσεως από την οικονομική κρίση σε τέτοιας δυναμικής ενέργειες εκποιείται φθηνά και πρόστυχα. Ίσως το παιγνίδι ακόμα παίζεται, ίσως τους επόμενους μήνες να έχουν αλλάξει τα πάντα.

Όπως και να γίνει υπάρχουν τέσσερα ζητήματα στα οποία πρέπει να υπάρξει καθορισμός αντικειμενικών στόχων, στόχευση, μελέτη και σχεδιασμός. Η πολιτική ηγεσία και οι περίφημες κοινές επιτροπές των υπουργείων Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης πρέπει να μελετήσουν θέματα άμεσης αντιμετωπίσεως. Και συγκεκριμένα:

Ζήτημα 1 – Συρία:

Η Τουρκία προβαίνει σε σαφείς κινήσεις στρατηγικής διεισδύσεως στη Συρία, μετά τις ανάλογες ενέργειές της στη Λιβύη. Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι απούσα και χωρίς συγκεκριμένη πολιτική θέση.

Πού πήγαν άραγε οι σχεδιασμοί που είχαν γίνει παλαιότερα στο πλαίσιο του Δόγματος για το Ενιαίο Αμυντικό Χώρο, στον οποίο συμπεριλαμβανόταν δυνητικά και η Συρία; Τι έγιναν οι περίφημες επαφές με τον αραβικό κόσμο και οι ειρηνευτικές διπλωματικές πρωτοβουλίες που ανελάμβανε κάποτε η χώρα μας;

Ζήτημα 2 – Αραβική Άνοιξη:

Υπάρχουν ισχυροί παίκτες που έχουν εξαπλωθεί ώστε να εκμεταλλευτούν τη νέα κατάσταση σε χώρες όπως η Λιβύη και η Αίγυπτος. Η Ελλάδα είχε πάντοτε ειδική παρουσία στην περιοχή με επιχειρηματίες, έργα, ιεραποστολές που δεν ταυτίζονταν με τα καθεστώτα. Σήμερα δείχνει πως δεν έχει θέσεις σχετικώς μ’ αυτήν την νέα πραγματικότητα. Δεν θα έπρεπε να παίξει καταλυτικό ρόλο για την προώθηση και τη δημιουργία ενός νέου πλαισίου σχέσεων με τις ηγεσίες αυτών των χωρών.

Οι σχέσεις μεταξύ των παλαιών πολιτισμών όπως ο ελληνικός και ο αιγυπτιακός, η παρουσία Ελλήνων Αιγυπτιωτών σ’ αυτή τη χώρα της Βορείου Αφρικής, η παρουσία και η δραστηριότητα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας θα μπορούσαν να αποτελέσουν διαύλους διπλωματικής προσεγγίσεως με ρεαλισμό.

Απέναντι στην απόλυτη σιωπή των Αθηνών, η Άγκυρα αντιτάσσει συγκεκριμένη στρατηγική και σχέδιο αξιοζήλευτο. Η γειτονική χώρα δείχνει συναρπασμένη ακόμα από τις εξελίξεις και εφαρμόζει στο έπακρο θεωρίες όπως την «Οθωμανική κληρονομία» ή το θεωρητικό πλαίσιο περί του «Στρατηγικού βάθους». Τι έχει να αντιτάξει σ’ αυτά η ελληνική πλευρά; Το ΕΛΙΑΜΕΠ;

Ζήτημα 3 – Τουρκία

Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η τουρκική πλευρά έχει επιλέξει να διατηρεί τέσσερα μέτωπα εντάσεως γύρω της:

α) Καύκασος, σχέσεις με πρώην σοβιετικές δημοκρατίας και διαχείριση πληθυσμών με τουρκικές ρίζες. Ζήτημα που ενοχλεί σφόδρα τη Ρωσία και εξελίσσεται σε παράγοντα αποσταθεροποίησης.

β) Εντεινόμενη ένταση σε Αιγαίο και Κύπρο παρά τη λεγόμενη προσέγγιση από το 1999. Η παρουσία του ερευνητικού σκάφους «Πίρι Ρέις» στη Μυτιλήνη, η προπαγάνδα με την ταινία για την Άλωση της Πόλης, οι πολεμικές ιαχές για την ΑΟΖ, η σκληρή στάση έναντι της Λευκωσίας συνιστούν σκλήρυνση στάσεως από τη γείτονα. Το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο αφουγκράζεται τη σοβαρή αδυναμία της Αθήνας και επιχειρεί την πλήρη απομείωση του ρόλου της.

γ) Η Συρία αποτελεί το τρίτο μέτωπο που δίνει στην Τουρκία την ευκαιρία να μεταβάλλει το status quo στην περιοχή.

δ) Οι συνεχιζόμενες επιχειρήσεις στο Κουρδιστάν με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας επιβεβαιώνει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στις νοτιοανατολικές επαρχίες της γειτονικής χώρας.

Απέναντι σε όλα αυτά υπάρχουν επιχειρήματα από την κυβέρνηση Παπαδήμου; Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα.

Ζήτημα 4 – Εξοπλισμοί:

Είναι δεδομένο ότι η κούρσα των εξοπλισμών χάθηκε. Διάφοροι γκουρού της ελληνικής πολιτικής σκηνής επέτρεψαν στην Τουρκία να αλλάξει την ισορροπία τρόμου του επτά προς δέκα (7:10) που ίσχυε επί Ανδρέα Παπανδρέου.

Η Τουρκία όμως έχει ξεφύγει. Σε λίγο καιρό θα έχει έναν σύγχρονο, ευέλικτο και ταχύ αποβατικό στόλο για να δηλώνουν παρουσία οι επίγονοι του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Πολύ σύντομα η τουρκική Πολεμική Αεροπορία θα διαθέτει υπερσύγχρονα αεροσκάφη F-35. Ποιος είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός των ελλληνικών Ενόπλων Δυνάμεων για την επόμενη πενταετία;

Ας υποθέσουμε ότι οι θερμοκέφαλοι της Άγκυρας προκαλέσουν ελληνοτουρκική κρίση. Ποιος θα σπεύσει υπέρ της Ελλάδος; Το ΝΑΤΟ δεν θα αναμειχθεί σε διαφορές μεταξύ δύο κρατών – μελών του. Όσο η Ε.Ε. θα βρίσκεται υπό πολιτική ομηρία από το Βερολίνο κανείς δεν θα πειράξει τη φίλη Τουρκία, η οποία ανέκαθεν αποτελεί τη «συμπάθεια» και «συνεργάτη» της Γερμανίας. Η περίφημη Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Άμυνας της Ε.Ε. ήταν ένα απίστευτο ψέμα από την εποχή που ο Χαβιέ Σολάνα έκανε τον Δον Κιχώτη.

Πού θα στηριχθεί λοιπόν η ασφάλεια της χώρας μας και του λαού της;

Τόσο ο πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος, όσο και η πολιτική ηγεσία θα πρέπει να αντιληφθούν ότι οι ατυχέστατοι χειρισμοί των τελευταίων ετών κατέστησαν την Ελλάδα, κράτος περιορισμένης υποστάσεως, υπό γερμανο—γαλλική κυριαρχία και σε συνθήκες χρεωκοπίας. Την ίδια στιγμή, συγκεκριμένα «ντόπια» κατεστημένα εργάζονται και προωθούν επί δύο δεκαετίες σχεδόν την οικονομική συνομοσπονδία (ή καλύτερα υποτέλεια) με την Τουρκία.

Ποιο είναι το χειρότερο σενάριο;

Οι νεο-γενίτσαροι θα φθάσουν στο σημείο να εκποιήσουν τη σημασία του Αγώνα για Ελευθερία που ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821. Θα φθάσουν στο σημείο να ξανακαταδικάσουν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και να πείσουν ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να είμαστε ανεξάρτητοι, ελεύθεροι και υπερήφανοι.

Θα φθάσουν οι δήθεν προοδευτικοί καθηγητές (οι κολλητοί και οι μαθητές των οποίων χρεοκοπούν τη χώρα) να μας πουν ότι η υποταγή στη νέο-οθωμανία θα είναι λύση.

Αυτό θέλουμε ή συγκεκριμένη εθνική στρατηγική, όσο πιο γρήγορα γίνεται;

Και σημειώστε κάτι ακόμα:

Αν επιταχυνθούν οι εξελίξεις στη Συρία και τελικώς υπάρξει αποσταθεροποίηση στο Ιράν, οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές για την Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά για την ευρωζώνη.

Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο που το μελετούν σοβαροί οικονομολόγοι στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ποιος θα ενδιαφερθεί τότε για την Ελλάδα, αν η πολιτική ηγεσία της χώρας μας δεν προβλέψει ποιες ενέργειες θα επωφελήσουν το λαό;

Κι όπως έχει πει ο Κολοκοτρώνης: «Έλληνες ό,τι κάμωμεν, θα το κάμωμεν μονάχοι»!