Φωτιά στο Μάτι: Ένας χρόνος μετά την τραγωδία - Εκεί που ο χρόνος σταμάτησε
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε σήμερα από την τραγωδία στο Μάτι που στοίχισε τη ζωή σε 102 συνανθρώπους μας.
Ήμουν εκεί από την πρώτη στιγμή... Δυστυχώς! Χτυπάει το τηλέφωνο και μου λέει ο αρχισυντάκτης μου πήγαινε στο Μάτι για ρεπορτάζ. Έχει μεγάλη φωτιά. Κάνεις δεν ήξερε το μέγεθος. Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς την περιοχή. Φτάνοντας στην Λεωφόρο Μαραθώνος είχε τεράστια ουρά. Κορναρίσματα, φωνές. Λέω στους αστυνομικούς είμαι δημοσιογράφος αφήστε με να πάω πιο κοντά. «Γύρνα πίσω. Δεν επιτρέπεται να περάσεις» μου απάντησε ένας με αυστηρό ύφος. Παρκάρω το αυτοκίνητό μου σε ένα πεζοδρόμιο και αρχίζω να τρέχω προς το σημείο. Λέω ότι μένω πιο κάτω και πρέπει να πάω σπίτι μου.
Ξαφνικά βρίσκομαι στην λεωφόρο μόνη μου. Το μόνο που μπορώ να «τραβήξω» με το κινητό μου είναι μακρινές φωτογραφίες από μαύρο καπνό. Ο αέρας είναι πολύ δυνατός. Περπατώ περίπου 1 χιλιόμετρο. Στο δρόμο το μόνο που υπήρχε ήταν κάτι περιπολικά να τρέχουν με τις σειρήνες ανοιχτές και πυροσβεστικά. Δεν κατάφερα να πλησιάσω πολύ. Φοβήθηκα από τον έντονο καπνό που υπήρχε, από τις προειδοποιήσεις των αστυνομικών να φύγω αμέσως αλλά και από την απουσία κόσμου.
Σαν τρελή προχώραγα μόνη μου σε έναν άδειο δρόμο. Η απόσταση από εκεί ήταν μικρή αλλά κάτι με σταμάτησε. Ίσως το τηλεφώνημα του άντρα μου να γυρίσω αμέσως σπίτι γιατί η φωτιά ήταν μεγάλη. Έκανα λίγα βήματα ακόμα και γύρισα.
Είδα κάποιους συναδέλφους σε μία γωνία όπως επέστρεφα για να πάρω το αυτοκίνητό μου. Παρηγορήθηκα για το ρεπορτάζ γιατί ήταν «στημένοι» πολύ πιο μακριά από εκεί που έφτασα εγώ.
Γυρίζω σπίτι και την επόμενη μέρα πήγα ξανά στο Μάτι. Όσο πλησίαζα η μυρωδιά του καμένου ήταν και πιο έντονη. Η εικόνα αποκρουστική. Σαν να μπαίνω στην κόλαση. Ένα μαύρο τοπίο, τόνοι μαύρης σκόνης, αεροπλάνα να πετάνε από πάνω, κόσμος με σκισμένα ρούχα... Είχα αλλάξει χρώμα. Σκούπιζα το μέτωπό μου και έσταζε μαύρο ιδρώτα. Ένα «σημάδι» ίσως από αυτό αυτό που θα ακολουθούσε...
Είχα πάρει μαζί και την αδελφή μου. Δεν με άφηνε να πάω μόνη μου. Φοβόταν έλεγε μήπως αναζωπυρωθεί η φωτιά - Καλύτερα δύο παρά μόνη σου μου είπε πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι. Φτάνοντας στο Μάτι το μόνο μαγαζί που ήταν ανοιχτό αλλά χωρίς ρεύμα ήταν ένα κοντά στην παραλία.
Εκεί, χωρίς να ρωτήσω μου λέει ένας κύριος γύρω στα 40 ήμουν εδώ χθες. Τον ρωτάω (χωρίς κάμερα) και; - Σώσαμε ένα παιδάκι. Μπράβο του λέω και δεν προλαβαίνω να χαρώ συνεχίζει - Σε ένα άλλο του λέω μην πηδήξεις είναι ψηλά και έχει βράχια από κάτω. Φοβήθηκε από την φωτιά που του έκαιγε την πλάτη και μπροστά στα μάτια μου πήδηξε πάνω στα βράχια... Δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου. Τόσο άδικο.. Γιατί; Μετά από αυτό ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα το μέγεθος της καταστροφής. Συνέχισα για να βγει το ρεπορτάζ. Ο κάμεραν έκανε πλάνα από σπίτια καμένα, αυτοκίνητα λιωμένα και εγώ έψαχνα να βρω κόσμο για να πάρω συνέντευξη.
Η ατμόσφαιρα αποπνικτική και οι εικόνες λες και πρωταγωνιστείς σε ταινία θρίλερ. - Θα μου μιλήσετε, είμαι δημοσιογράφος από το Newsbomb.gr κάποιοι έσκυψαν το κεφάλι και απλά περπάτησαν ποιο κάτω. Δεν χρειαζόταν να μου πουν τίποτα. Το βλέμμα τους τα έλεγε όλα. Ποιο κάτω και ενώ προχωρούσα στην κόλαση συνάντησα και άλλους - Σκοτώθηκαν φίλοι μας, γείτονές μας, παιδιά! Μένουμε χρόνια εδώ. Ξέραμε πώς θα φτάσουμε στην θάλασσα αλλά έπρεπε να πηδήξουμε πάνω από καμένα αυτοκίνητα. Πάνω από «παγιδευμένα» αυτοκίνητα με νεκρούς μέσα!. Θεέ μου σκέφτηκα. Θεέ μου γιατί; Σταμάτησα και έκλαιγα με λυγμούς. Δεν μπορούσα να σηκώσω μικρόφωνο. Φοβήθηκα τι θα άκουγα. Έπρεπε όμως, είναι η δουλειά μου. Δεν μπορώ να επιστρέψω με «άδεια» χέρια.
Φτάνω στην παραλία εκεί που την προηγούμενη μέρα έχασαν την ζωή τους δεκάδες πολίτες μεταξύ των οποίων και παιδιά. Εκεί που ο χρόνος σταμάτησε.
Περπατούσα στην παραλία ενώ ο συνάδελφος έκανε πλάνα και τα πόδια μου έτρεμαν. Δεν ήθελα να κοιτάξω τη θάλασσα. Ήταν μαύρη. Είχε αλλάξει χρώμα. Σπασμένες καρέκλες, ομπρέλες, τραπέζια... Σοκ! Λένε ότι μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Δεν ξέρω αν αυτό που ζήσαμε μπορεί να αποτυπωθεί σε μία εικόνα. Χίλιες λέξεις είναι λίγες, μοιάζουν λίγες μπροστά στα συναισθήματα. Και εκεί που περπατούσα ξαφνικά βγαίνει μία διασώστρια από την θάλασσα.
Έτρεξα κοντά της. Μιλήστε μας σας παρακαλώ. - Ψάχνουμε για επιζώντες. Ανασύρουμε από τον βυθό της θάλασσας αντικείμενα... Παπούτσια, ρούχα κλπ. Υπάρχουν κάποιοι που «έφυγαν» και έχουν εντοπιστεί τα άψυχα σώματα τους αλλά υπάρχουν και άλλοι. Πάγωσα ακόμα πιο πολύ. Σκέφτηκα ότι εδώ που είμαι, εδώ που κοιτάω, μέσα στην θάλασσα υπάρχουν και άλλοι νεκροί και πάγωσε το αίμα μου.
Περπάτησα πολύ. Σαν χαμένη. Νόμιζα ότι τα άκουσα όλα... Κι όμως... Συναντάω μία νέα κοπέλα δίπλα στην θάλασσα σε ένα βράχο. Εκεί που πριν από λίγο είχα δει κάποια παπούτσια καμένα. Λιωμένα. - Θα ήθελες να μου μιλήσεις; Είσαι κάτοικος; Την ρωτάω. Ναι μου απαντάει. Μία όμορφη, μελαχρινή κοπέλα αλλά τα μάτια της γεμάτα πόνο.
- Δούλευα χθες το βράδυ. Δούλευα σε ένα μαγαζί. Την ώρα που ξεκίνησε η φωτιά κοιμόμουν και στο διπλανό δωμάτιο ήταν ο αδελφός μου. Ξαφνικά ξύπνησα επειδή πνιγόμουν από τους καπνούς. Παίρνω κάτι σεντόνια από την ντουλάπα, τα βρέχω αρπάζω και τον αδελφό μου και πάμε αρχίζουμε να τρέχουμε. Και ξαφνικά, με το που βγαίνω από το σπίτι βλέπω τα αυτοκίνητα λιωμένα, καμένα με ανθρώπους να ουρλιάζουν...
Δεν μίλησα... Δεν έκανα ερώτηση... Δεν ήξερα τι να πω! Έκλαιγα και απλά την άκουγα. Έτρεμε το χέρι μου, δεν μπορούσα να κρατήσω το μικρόφωνο. Και εκείνη συνέχισε σαν να ζει την ίδια τραγωδία για δεύτερη φορά.
- Την ώρα που έτρεχα με τον αδελφό μου μας φώναζαν μέσα από τα αυτοκίνητα ΒΟΗΘΕΙΑ σας παρακαλώ βοηθήστε μας. Είδαμε μάνες να κρατάνε τα παιδιά στην αγκαλιά και να μας φωνάζουν σώστε μας! Εκεί γυρίζω πίσω και λέω στον αδελφό μου. Τρέξε! Μην κοιτάς πίσω! Πρέπει να σωθούμε διαφορετικά θα πεθάνουμε όλοι. Μην ακούς, μην σταματάς τρέξε σε παρακαλώ!
- Αλήθεια σας λέω ήθελα να βοηθήσω. Τα ουρλιαχτά που καιγόντουσαν ηχούν μέσα στα αυτιά μου. Πότε δεν θα το ξεπεράσω. Ήθελα πολύ να βοηθήσω. Δεν μπορούσα. Ήθελα να σωθώ και να σώσω και τον αδελφό μου. Αν σταματούσαμε θα καιγόμασταν. Πηδήξαμε στην θάλασσα και σωθήκαμε. Αυτά που είδαμε όμως ΠΟΤΕ δεν θα τα ξεπεράσουμε.
Την ευχαρίστησα, την αγκάλιασα και έμεινα στο σημείο για 10 λεπτά να συνέλθω, να αναπνεύσω. Νόμιζα ότι αυτά που άκουγα ήταν ένας εφιάλτης. Ότι ήρθε η ώρα να ξυπνήσω. Ότι κάποιος θα με σκούνταγε και θα μου έλεγε όλα καλά ένας εφιάλτης είναι. Όμως κανείς δεν με ξύπνησε. Και έπρεπε να συνεχίσω. Ρωτάω τον καμεραμαν είσαι οκ από πλάνα; Ναι μου απαντάει. - Πάμε να φύγουμε του λέω γιατί έχουν μαζευτεί οι πυρόπληκτοι στο λιμάνι λίγο πιο κάτω.
Καθόταν κόσμος και περιέγραφε πού ήταν την ώρα της καταστροφής. Μαζευόταν σε ¨πηγαδάκια" για να δουν ότι όλοι οι γείτονες ζουν και είναι καλά. όλοι με κλαμένα μάτια, όλοι με τον πόνο και την απελπισία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Και εγώ να πρέπει να ρωτήσω... Να ρωτήσω τι; Πώς είστε; Πού ήσασταν την ώρα του συμβάντος; Τι; Δεν θυμόμουν το όνομα μου...
Καθόμουν σαν χαμένη και απλά άκουγα τις ιστορίες τους. Θα μου μιλήσετε; Όχι. Πέθαναν γείτονές μας. Πέθαναν άνθρωποι που μεγαλώσαμε μαζί.Τι να πούμε;! Πολύ φυσιολογική η αντίδρασή τους. Δεν υπάρχουν λόγια... Τι να τους πω αλλά κυρίως τι να απαντήσουν.
Ξαφνικά ένας κύριος γύρω στα 50 με πλησιάζει. - Κάηκε η μητέρα μου. Μπήκα στο σπίτι της και ήταν εκεί η σωρός της. Αλλά δεν την κατάλαβα. Δεν είδα πουθενά το πτώμα της. Οι πυροσβέστες μου είπαν ότι περάσατε από δίπλα της. Νόμιζα ότι είναι έπιπλο. Το καταλαβαίνετε;! Δεν αναγνώρισα το πτώμα της ΜΆΝΑΣ μου. Η μητέρα μου ήταν μεγάλη σε ηλικία και στεναχωριέμαι γιατί κάηκαν παιδιά. Αλλά δεν της άξιζε να πεθάνει έτσι. Σε κανέναν δεν αξίζει!
Ήθελα να γυρίσω πίσω να αγκαλιάσω τον γιο μου. Δεν ήθελα να ακούσω άλλα. Το ρεπορτάζ τελείωσε. Είχα τα πλάνα, τις συνεντεύξεις. Ήθελα απλά να τρέξω σπίτι μου. Στην οικογένεια μου!
Έσφιξα τόσο δυνατά τον γιο μου όσο ποτέ πριν. Απλά σε αγαπώ του είπα και πέρασαν από την μνήμη μου όλα αυτά που έζησα.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr
Εικόνες, «στοπ καρέ» που θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στην μνήμη μου.
Κουράγιο σε όλους όσους έμειναν πίσω.
Ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές λένε. Δεν ξέρω αν ισχύει για όλες τις περιπτώσεις. Το εύχομαι όμως σε όλους όσους ήταν εκεί στις 23/07/2018.
Διαβάστε επίσης:
Όταν «δάκρυσε» το Μάτι! Ένας χρόνος από την εθνική τραγωδία με τους 102 νεκρούς
Μάτι: Ένα πάρκο για τα δίδυμα κοριτσάκια που γεννήθηκαν και πέθαναν αγκαλιασμένα
Σχετικές ειδήσεις
Trending
.jpg?t=rgXbimPa9UfzIW7v6JcY1A)
.jpg)
