Κόμμα – στελθ...

Του Γιάννη Πανούση - Βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ.

Υπάρχουν «αόρατα κόμματα» ή ηγετικές ομάδες που (καταφέρουν να) τα κάνουν αόρατα, δηλαδή μη ανιχνεύσιμα από τα ραντάρ των δημοσκοπήσεων;

Και βέβαια υπάρχουν. Κλασικό παράδειγμα η ΔΗΜΑΡ του 2014.

Πριν όμως ένα κόμμα να γίνει αόρατο κάποιος (υπεύθυνος;) ήταν αόμματος. Γιατί τίποτα δεν συμβαίνει ξαφνικά και αναιτιολόγητα.

Απλά οι εμμονές, οι ιδεοληψίες ή και τα συμφέροντα των κάθε είδους ηγεμόνων (συνοδευόμενων από γελωτοποιούς και πολιτικά ευνούχους) δεν τους αφήνουν να δουν «πως μικραίνει κι εξαφανίζεται ένας πολιτικός φορέας».

Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι το αόρατο κόμμα έχει ως πλεονέκτημα ότι, αφού κανείς δεν το βλέπει, δεν διατρέχει κίνδυνο και να βληθεί από πυρά αντιπάλων.
Αυτή η διαπίστωση θα είχε κάποιο ενδιαφέρον αν δεν έχει προηγηθεί η αυτο-απαξίωση πιλότων και επιβατών και η γενική αδιαφορία του κοινού αν υπάρχει ή όχι αυτό το αόρατο κόμμα.

Ηθικό συμπέρασμα: όταν καθιστάς κάτι ή κάποιον αόρατο τον καθιστάς ταυτόχρονα και άχρηστο. Άλλωστε το πολιτικό σύστημα σήμερα χρειάζεται περισσότερο Φως και Διαφάνεια και λιγότερο Α-Τ-Ι-Α (Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα).