To παράδειγμα της Δυτικής Μακεδονίας
Αν για κάτι δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Αρβανιτόπουλο, είναι ότι δεν έχει εμμονές και ότι εξαντλεί όλες τις δυνατότητες διαλόγου.
Αυτό αποδείχθηκε και στην περίπτωση της ίδρυσης του ΑΕΙ Δυτικής Μακεδονίας.
Από τη στιγμή που το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας εξέφρασε την απροθυμία του να εντάξει τα Παιδαγωγικά Τμήματα της Φλώρινας και το Αριστοτέλειο την επιθυμία του να μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη τα Πολυτεχνικά Τμήματα της Κοζάνης, ο Υπουργός επέλεξε τη λύση του Συνομοσπονδιακού ΑΕΙ, στο οποίο θα συμμετέχουν το Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας.
Η στάση των δύο Πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης δημιούργησε εύλογες ανησυχίες ότι θα μετέφεραν την έδρα των Τμημάτων στη συμπρωτεύουσα, ενώ βούληση και δέσμευση του Υπουργού ήταν αυτά να παραμείνουν στη Δυτική Μακεδονία και να ενισχυθούν. Ιδιαιτέρως τα Πολυτεχνικά Τμήματα της Κοζάνης, που είναι συνδεδεμένα με τη βαριά βιομηχανία της χώρας. Γι' αυτό προκρίθηκε η λύση της Συνομοσπονδιακού Ιδρύματος που εφαρμόζεται και στις Ιόνιες Νήσους και που αποτέλεσε πρόταση μεταξύ άλλων και της ΔΗΜΑΡ.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα πιλοτικό μοντέλο συνύπαρξης στο ίδιο Ίδρυμα, ενός Πανεπιστημίου και ενός ΤΕΙ, που αποτελεί μια από τις καινοτομίες του Σχεδίου Αθηνά και ανοίγει το δρόμο για αντίστοιχες συνεργασίες και για την ουσιαστική ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, σε συνδυασμό με την απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων.
Σε όσους προειδοποιούσαν τον Υπουργό ότι θα δεχθεί κριτική για την αλλαγή της απόφασης του απαντούσε: «Εγώ δεν έχω εμμονές, γι' αυτό κάνω ουσιαστικό διάλογο. Με ενδιαφέρει να κάνω το σωστό για τη βιώσιμότητα και την ανάπτυξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».
Πανεπιστήμιο Μακεδονίας