Επίθεση Παρίσι: Οδοιπορικό στους δρόμους μετά τα δραματικά γεγονότα της Παρασκευής

Στην πρωτεύουσα, τα θέατρα είναι κλειστά, το ίδιο και πολλοί κινηματογράφοι. Συναυλίες και εκθέσεις ακυρώθηκαν, οι δρόμοι είναι ερημικοί, οι σημαίες μεσίστιες και τα πρόσωπα σκυθρωπά. Μόνη χαμογελαστή πινελιά τα χρυσοκίτρινα φύλλα των φυλλοβόλων δένδρων, που έχουν στρώσει τους δρόμους.

Το Παρίσι, που έχουν ονομάσει «πόλη του φωτός» πενθεί, με έμβλημα τη σκοτεινή φορεσιά του Πύργου του Αϊφελ που από χθες τη νύχτα ντύθηκε στα μαύρα και δεν αναβοσβήνει τα λαμπιόνια του.

Παρ' ότι έως την ερχόμενη Πέμπτη απαγορεύονται οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις σε δρόμους και πλατείες, εντούτοις από χθες το απόγευμα, ο κόσμος συρρέει σε συμβολικά σημεία της πρωτεύουσας, για μια ύστατη τιμή στη μνήμη των θυμάτων.

Η πλατεία της Δημοκρατίας (Place de la République ), με το γιγαντιαίο μπρούτζινο άγαλμα στο κέντρο της, είναι ο πλέον συμβολικός τόπος που αυθόρμητα δίνουν ραντεβού οι Παριζιάνοι.

Εκεί είχαν για μέρες διαδηλώσει μετά την επίθεση στη σατυρική «Σαρλί Εμπντό». Από χθες, οι μισό- ξεβαμμένες επιγραφές «Είμαι Σαρλί» έχουν αρχίσει να σκεπάζονται από καινούργιες «Είμαι Παρίσι», ενώ ένα χάρτινο πανό μεγάλων διαστάσεων διαλαλεί : «Έσω ανθρώπινος ». Κάτω από την ημερομηνία «14 Ιουλίου 1789» της Γαλλικής Επανάστασης, μια λευκή σελίδα τετράδιου γράφει: «Είμαστε η Δημοκρατία, είμαστε η Ελευθερία».

Η στρογγυλή βάση του αγάλματος έχει ήδη γεμίσει από εκατοντάδες κεριά, λουλούδια και μηνύματα : « Οχι στον φόβο», «τους κλέφτες της ζωής οι Γάλλοι τους πολεμούν», «αντιστεκόμαστε».

Καθισμένος στο πεζούλι ο 30χρονος Ντιντιέ έχει σχεδιάσει με τα κεριά το νούμερο «128» για τους νεκρούς. Παρ' ότι ο ίδιος δεν έχασε κάποιο δικό του άτομο, «ο καθένας βιώνει τα γεγονότα με τον τρόπο του» εξηγεί, προτείνοντας τον αναπτήρα του για να ξανανάψουμε τα κεριά που έσβησε ο άνεμος.

Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν κατανυκτική, βασιλεύει η απόλυτη σιωπή και μόνο οι υποδείξεις των αστυνομικών από τα μεγάφωνα ακούγονται κατά διαστήματα, ζητώντας από τον κόσμο να διαλυθεί ώστε να υπάρξει χώρος για τους επόμενους.
« Είναι εκκωφαντική αυτή η σιωπή σήμερα στην πλατεία, σε πιάνει το στομάχι σου, αλλά είμαστε εδώ και θα αντισταθούμε» λέει ο Τιμπώ. Με ένα φίλο του, κατέβηκαν στην πλατεία, έχοντας στην πλάτη τη γαλλική σημαία. « Θα πάμε να πάρουμε ένα ποτό στα τραπεζάκια ενός καφέ και θα πάμε σε όποια συναυλία ή θέαμα, δοθεί κάπου », πρόσθεσαν.

Αφήσαμε πίσω την πλατεία και πήραμε τη Λεωφόρο Βολτέρ με στόχο το νούμερο 50 του Μπατακλάν. Όσο πλησιάζαμε ο άνεμος έφερνε τις νότες μιας γνώριμης μουσικής. Ηταν το Imagine του Τζων Λένον που ένας πιανίστας θέλησε με το δικό του τρόπο να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων. Μετέφερε έξω από το Μπατακλάν ένα πιάνο, στο μαύρο σκέπασμα του οποίου είχε σχεδιάσει με λευκή κιμωλία το σήμα της ελευθερίας, και μπροστά στον συγκεντρωμένο κόσμο και τους δημοσιογράφους έπαιξε το κομμάτι αυτό που θεωρείται «ύμνος για την ελευθερία». Γρήγορα η μουσική έδιωξε από τα πρόσωπα την έκφραση θλίψης αφήνοντας τόπο για την ελπίδα.

Μερικά τετράγωνα πιο κάτω περνώντας στο 10ο διαμέρισμα της πρωτεύουσας, βρίσκεται το ρεστοράν «Petit Cambodge» και τα άλλα καφενεία, όπου έχασαν τη ζωή τους 15 άτομα.

Τα κεριά και τα λουλούδια που είναι στοιβαγμένα στις προσόψεις μοιάζουν με μικρό εικονοστάσι, στη μνήμη των χαμένων φίλων και συγγενών.

Εδώ τα περισσότερα άτομα είναι κάτοικοι της γειτονιάς ή πελάτες που είχαν τις συνήθειές τους στα καταστήματα.

Η γειτονιά σχετικά λαϊκή, όπου ζουν αρμονικά άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων και όπου έσφυζε ζωή τα Σαββατοκύριακα.

Η Σοφί και ο Ζυλιέν κρατιόνται από το χέρι και προσπαθούν να διαβάσουν τα μηνύματα. Η Σοφί δεν μπορεί να συγκρατήσει κάποια δάκρυα. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι συνέβη κάτι τέτοιο στη γειτονιά μας που ήταν πάντα γεμάτη ζωή» ψιθυρίζει.

« Το Παρίσι είναι μια πολυπολιτισμική πρωτεύουσα, είμαστε εδώ σήμερα για να δείξουμε ότι η τρομοκρατία δεν μπορεί να νικήσει, θα παραμείνουμε όρθιοι και ενωμένοι» λέει ο Ζυλιέν.

Ανάμεσα στα λουλούδια ένα χαρτόνι με τα γαλλικά χρώματα, μπλε, άσπρο και κόκκινο, έχει το δικό του μήνυμα :« Η ένταξη υπάρχει, ζήτω η πολύχρωμη Γαλλία».

0101