Η «πατάτα», το αλαλούμ και η νέα καθημερινότητα

Το ζήσαμε κι αυτό! Εν έτει 2022 να βρεθούν σε μια ευρωπαϊκή, άρα θεωρητικώς οργανωμένη, χώρα χιλιάδες οδηγοί εγκλωβισμένοι για πολλές ώρες όχι σε τίποτα βουνά και λαγκάδια αλλά στην καρδιά της Αθήνας, την Αττική Οδό. Για τα επερχόμενα ακραία καιρικά φαινόμενα γνώριζαν οι πάντες, επομένως δικαιολογίες του τύπου «έπεσαν έξω οι μετεωρολόγοι» και άλλες συναφείς μπαρούφες προσβάλουν την νοημοσύνη μας, να μην πω και την αισθητική μας!

Δεν θα ακολουθήσω την κλασσική οδό της αναζήτησης ευθυνών γιατί συνήθως παραπέμπει σε «κυνήγι μαγισσών», δηλαδή σε μηδέν εις το πηλίκον. Ας δοκιμάσουμε, λοιπόν, μια διαφορετική προσέγγιση. Τι προσδοκά σήμερα ο Έλληνας πολίτης που έχει αρκετές φορές «καεί» η γούνα του; Όλες οι έρευνες κοινής γνώμης μας δείχνουν ότι ορίζει τη «νέα κανονικότητα» με βάση τις εξής δύο παραμέτρους: Συνεχής ετοιμότητα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση κρίσεων και συνεχής ετοιμότητα (επίσης) για την δημιουργία ευκαιριών ανάπτυξης.

Και εδώ παρεμπιπτόντως συμβαίνει το εξής παράδοξο: Ο πρωθυπουργός σκύβει με μεγάλη επιμέλεια – σχεδόν με «σύνδρομο του καλού μαθητή» -πάνω από τα δύσκολα, δηλαδή την προσέλκυση ξένων επενδυτών, την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, την ψηφιακό εκσυγχρονισμό της χώρας, το «σουλούπωμα» των δημοσιονομικών, και ηττάται κατ’ εξακολούθηση στα «εύκολα», στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, στους σεισμούς και τους λιμούς.

Επομένως η λέξη που μας έρχεται στο νου είναι μία και μοναδική: Κρίμα! Όχι και άδικο ωστόσο γιατί αυτό το γεγονός οφείλεται εντέλει είτε σε παρωχημένους μηχανισμούς, είτε σε προβλήματα συντονισμού μεταξύ διαφορετικών φορέων, είτε σε ακατάλληλα πρόσωπα, δηλαδή σε όλα όσα διασυνδέονται με πράξεις ή παραλείψεις της κεντρικής εξουσίας.

Ασφαλώς η ευθύνη του ιδιωτικού τομέα είναι κολοσσιαία και σε ό,τι αφορά το σκέλος του σχεδιασμού του έργου – που όμως η κυβέρνηση της εποχής το ενέκρινε – αλλά και σε ό,τι αφορά τη διαχείρισή του όταν προέκυψαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Ασφαλώς είναι εξίσου κολοσσιαίες οι ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης, του Περιφερειάρχη συγκεκριμένα, και εξοργιστικές θα πρόσθετα, διότι από την μια πλευρά δεν πράττει τα στοιχειώδη και από την άλλη παίρνει σβάρνα τα κανάλια προσπαθώντας να ρίξει αλλού το «ανάθεμα» όχι μόνον για να βγει λάδι αλλά και γιατί τον πικάρει το γεγονός ότι δεν θα του δοθεί εκ νέου η δυνατότητα να διεκδικήσει το χρίσμα. Τραγική μικροπρέπεια.

Ας πάμε όμως παρακάτω. Είπαμε ήδη ότι ο Έλληνας πολίτης προσδοκά ετοιμότητα ως προς τη διαχείριση των κρίσεων. Σημαντική λεπτομέρεια, δεν κρίνει μόνον εκ του αποτελέσματος, προσδοκά από τους καθ’ ύλην αρμοδίους να μοχθούν εμφανώς πριν από το συμβάν προκειμένου να αποτρέψουν, ή έστω να περιορίσουν, τις συνέπειές του. Είδατε εσείς τίποτα εκχιονιστικά ακροβολισμένα σε θέσεις – κλειδιά στην Αττική; Ακούσατε για κάποια σύσκεψη αρμοδίων παραγόντων ενόψει της «Ελπίδας» ή έστω για κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο «έκτακτης ανάγκης» προτού ενσκήψει ο χιονιάς;

Εγώ ομολογώ, όχι. Πρόληψη λοιπόν εάν όχι μηδέν σίγουρα ανεπαρκής. Όπως επίσης απολύτως ανεπαρκής ήταν και η διαχείριση των τραγικών επιπτώσεων της κακοκαιρίας. Η χιλιοδιαφημισμένη Πολιτική Προστασία «κοιμήθηκε ύπνο βαθύ». Οι κεντρικές αποφάσεις καθυστέρησαν δραματικά. Και το χειρότερο, μας έσωσε το «ιππικό», εν ολίγοις ο στρατός, δηλαδή ο ανασχηματισθείς Χαρδαλιάς (μαζί με Παναγιωτόπουλο και Φλώρο εννοείται). Ειρωνεία της τύχης και ο νοών νοείτω.

Έχει κι άλλο. Αφού έγινε η «πατάτα» σε ό,τι αφορά την ουσία, ήρθε καπάκι και το επικοινωνιακό αλαλούμ. Υπάρχουν περιπτώσεις που η δημοσιογραφία «βάζει κάτω τα μολύβια». Σαφές παράδειγμα το video του Euronews. Χωρίς σπικάζ (αφήγηση) και συνοδευόμενο από «σούπερ» στο οποίο αναγραφόταν η φράση «χωρίς σχόλιο», γιατί προφανώς η εικόνα από μόνη της τα έλεγε όλα. Κατά συνέπεια, οι πιθανές κυβερνητικές γκρίνιες για τον τρόπο παρουσίασης του προβλήματος εγχωρίως, όπως επίσης και η καθυστερημένη επιστράτευση αρμοδίων υπουργών για να εξηγήσουν, από τα κανάλια, τα ανεξήγητα, μάλλον δεν είχαν σημαντικό αποτέλεσμα.

Πάντως η συγγνώμη που ακούστηκε ήταν απαραίτητη και καλοδεχούμενη ήταν και η αποζημίωση προς τους ταλαιπωρηθέντες όχι γιατί καταλαγιάζει την οργή ή αυξάνει τον βαθμό εμπιστοσύνης στην διαχείριση κρίσεων, αλλά τουλάχιστον συνιστά και μια έμπρακτη συγγνώμη.

Υπάρχει μια – πολύ γνωστή – εκκλησιαστική παράκληση περί «σεισμού, λιμού, καταποντισμού, πυρός, μάχαιρας και επιδρομής αλλοφύλων». Με έναν τρόπο - έστω και αλληγορικό – όλα αυτά έπληξαν αθροιστικά τα τελευταία δύο χρόνια τη χώρα μας. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε πιο εντατικά με την καθημερινότητα; Από τη στιγμή μάλιστα που είναι παγκοσμίως γνωστό ότι λόγω κλιματικής αλλαγής έχουμε πλέον παντρευτεί με τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Λέω, μήπως;

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.