Μαζικές ρευστοποιήσεις στα τουρκικά ομόλογα υπό το φόβο των «Erdoganomics»

Οι αποδόσεις των πενταετών τουρκικών ομολόγων βρίσκονται σήμερα στο 25,04%, σημειώνοντάς άλμα 7% σε σχέση με χθες, ενώ τα δεκαετή τουρκικά ομόλογα καταγράφουν απόδοση 23,83%, 6% πιο ψηλά σε σχέση με χθες.

Να σημειωθεί πως το δημόσιο χρέος της Τουρκίας διαμορφώνεται στα 448 δισ. δολάρια ή στο 40,4% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά οι επενδυτές θεωρούν πως ο μηχανισμός που ανακοίνωσε η τουρκική κυβέρνηση για να εγγυηθεί τις καταθέσεις σε τοπικό νόμισμα θα οδηγήσει σε εκτίναξη του χρέους.

Αναλυτές, επενδυτές και διεθνείς οργανισμοί θεωρούν πως η οικονομική πολιτική του Ερντογάν βασίζεται σε μια ασταθή διαχείριση της οικονομίας, η οποία σε συνδυασμό με το διψήφιο πληθωρισμό, τα ασαφή στατιστικά στοιχεία και την διαρκή απομάκρυνση από τους οικονομικούς κανόνες, προκαλεί ένα εκρηκτικό μείγμα.

Το δόγμα των «Erdoganomics» ότι τα υψηλά επιτόκια είναι η μητέρα όλων των κακών και προκαλεί τον πληθωρισμό, αν και η οικονομική επιστήμη λέει το αντίθετο, αποτελεί την πηγή της αναταραχής που επικρατεί στις τουρκικές αγορές.

Η πρακτική δε που εφαρμόζει ο Ερντογάν όταν το νόμισμα υποτιμάται και οι πολίτες συρρέουν για να μετατρέψουν τις αποταμιεύσεις τους σε δολάρια, να απευθύνει δημόσιες απειλές κατά της επιχειρηματικής κοινότητας, κηρύσσοντας «πόλεμο ανεξαρτησίας» ενάντια σε ξένους εχθρούς, αμαυρώνει την εικόνα της χώρας διεθνώς.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν επικαλείται στίχους του Κορανίου κατά της τοκογλυφίας για να εκφοβίσει τα στελέχη της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας να μειώσουν τα επιτόκια, καταλύοντας τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και προτάσσοντας – κατά το δοκούν – το Ισλάμ.

Έτσι, από μια οικονομική δύναμη στην περιφέρεια της Ευρώπης, η Τουρκία βρίσκεται τώρα παγιδευμένη μεταξύ ενός υπερπληθωρισμού τύπου Λατινικής Αμερικής και ενός πελατειακού κράτους τύπου Μέσης Ανατολής.

Οι αναλυτές βλέπουν πως στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκεται η προσπάθεια του Ερντογάν να καταστήσει την Τουρκία από μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία σε ένα «εμιράτο», αντικαθιστώντας τους κρατικούς θεσμούς με μια οικογενειακού τύπου διακυβέρνηση.